Met een snelle uitwijkmanoevre slaagt de buschauffeur er in om de auto die Windesheim wil verruilen voor de wijde wereld te ontwijken. Seconden later komt de bus tot stilstand bij de bushalte. De schrik is niet groot, en het laatste restje lopen we weg wanneer we onderweg gaan naar de voormalige brouwerij van de Broeders des Gemenen Levens. Ik houd een ruime mogelijkheid open dat ook Zusters van dit gemeenschappelijke leven wil een biertje hebben gelust. De oude brouwerij is niet meer, nu kerken hier protestanten. Of zij evenals de Broeders en Zusters protesteren tegen de weelde van de dag van vandaag weet ik niet. Er is wel een ruime parkeerplaats voor auto’s.
Vandaag gaan we verder op onze wandeling in het spoor van Geert Groote, de man van Deventer en de Moderne Devotie. Gebouwen in Windesheim zijn een levend bewijs van een belangrijke beweging in de Nederlandse kerkgeschiedenis. Broedewrs en Zusters die zich toelegden op een leven in verbondenheid met God en met elkaar,. die zich inzetten voor onderwijs en ontginning en boerderijen en die een eenvoudig leven wilden leiden. Dit alles binnen de Rooms Katholieke Kerk in de late Middeleeuwen.
Op 17 oktober 1387 werd vanuit Deventer in Windesheim begonnen met een congregatie van Augustijner koorheren. Ruim 100 jaar later waren er al bijna honderd kloosters in Europa verbonden aan het klooster te Windesheim. Tijdens de Reformatie is veel verwoest. Maar de Augustijner Koorheren bestaan nog steeds.
Het zijn niet alleen de voormalige brouwerij, de kerk en de boerderij hier die een herinnering zijn aan oude tijden. Ook de havezate Windesheim maakt deel uit van deze geschiedenis. In de beginjaren van de zeventiende eeuw, dus ruimschoots na de periode van de Moderne Devotie, werd deze havezate gebouwd. Nu is van het hoofdgebouw weinig meer te zien, want tijdens de Tweede Wereldoorlog gooiden de geallieeerden een paar bommen op de havezate omdat de Duitse legerstaf in het pand bivakkeerde. Echter, een paar dagen voordat de bommen vielen waren de Duitsers al vertrokken. Er zijn nog wel een paar gebouwen overgebleven, maar de havezate is nooit herbouwd.
Onze weg gaat nu naar het zuiden om een omtrekkende beweging te maken rondom de tichelgaten. Hier werd in oude tijden klei gewonnen voor de steenfabrieken, waar nog van één een restant is te zien. Deze steenfabriek ging in 1982 ten onder. Kleiblokken werden in de zon gedroogd en kregen de naam tigchel (afgeleid van het latijnse woord ‘tegula’, dat ‘tegel/baksteen/dakpan’ betekent). En zo heeft u in een handomdraai een Latijns woord bijgeleerd.
Wij draaien onze hand niet om voor het vervolg van onze wandeling. We bezoeken twee vogelkijkhutten. Hier kunnen vogels op hun gemak naar passerende wandelaars kijken. In de ene hut kunnen IJsvogels kijken, in de andere hut is er ruimte voor Visarenden. Gelukkig zijn exoten ook welkom. Zo zijn de vogels hier ruimhartig en gastvrij.
We maken nog een beweging naar de voormalige havezate Windeheim en lopen door het oude bos op het landgoed en na een korte lunch op een wandelbankje zetten we koers naar Harculo. Deze verzameling huizen en boerderijen heeft bekendheid gekregen door de nabijgelegen electriciteitscentrale Harculo. De centrale had haar houdbaarheidsdatum bereikt en is nu in een staat van ontmanteling.
Wij verlaten Harculo in oostelijke richting, steken het spoor tussen Wijhe en Zwolle over en vervolgen onze tocht langs de asfaltweg. Daarna gaan we het groen weer in, langs een golfbaan, door landgoed Bikkenrade. Nadat we een drukke weg zijn overgestoken komen we op landgoed Zandhove, een mooi bospark. Zandhove is momenteel een verpleeghuis, maar in vervlogen tijden stond hier eerst een voorraadschuur (spyker), die de naam ‘Het Huis op ’t Zant’ had. Later werd hier een fraai huis gebouwd. In 1954 besloot de gemeente Zwolle om dit landgoed aan te kopen. Langs de doorgaande weg staat een bushalte strategisch opgesteld. Hier nemen wij plaats en wachten de bus af.
Geert Grootepad – Windesheim naar Zandhove (Zwolle) – 13 kilometer
Willems Wonderlijke Wandelingen 