Een klein sprintje en ik haal de bus. Op het treinstation is de trein naar Berlijn nog net niet vertrokken. Op station Apeldoorn is de bus al gaan rijden, maar de chauffeur is zo vriendelijk om even te stoppen, de deur open te doen en mij toe te laten. Even later stap ik uit in het lieflijke dorp Beekbergen.
Wanneer ik mij goed herinner loop ik nu langs het huis waar vroeger tante Jet en ome Jeen woonden. Het weiland naast het huis is er nog steeds.
Aan de zuidkant van Beekbergen loop ik op de grens van bebouwing en veld. Ik passeer de plaatselijke begraafplaats aan de achterzijde. Hier liggen de al genoemde oom en tante begraven, evenals mijn opa en oma van vaderszijde.
Bij deze begraafplaats ben ik vlakbij Koningsweg 5, waar in juli 1941 Anne Frank een paar weken logeerde in het huis ‘Op den Driest’ , met haar vriendin Sanne, de ouders van Sanne en een paar anderen.
Even later loop ik langs de doorgaande weg van Beekbergen naar Loenen. Aan de overzijde van de weg zie ik het statige huis ‘Rauwenhul’. Het pandje stamt uit het jaar 1914, het jaar dat de eerste wereldoorlog begon en maakte deel uit van het gelijknamige landgoed. Opvallend aan deze woning is het platte dak met balustrade. Dit zou wijzen op een joods element in de bouw. Uit de wetgeving van Mozes is bekend dat een plat dak voorzien moet worden van een balustrade, dit om te voorkomen dat iemand van het platte dak valt.
Op de doorgaande weg sla ik linksaf de ‘Henk Vulinkweg’ op. Op het moment dat ik hier loop heb ik het niet in de gaten, maar langs dit korte weggetje heeft tot aan 2007 een houten noodkapel gestaan. Een bewoonster van Rauwenhul heeft deze kapel laten bouwen in 1959. Het was een kapel voor de Rooms Katholieke gemeenschap in Beekbergen en kreeg de naam Willebrorduskapel. Na 2001 is de kapel niet meer gebruikt, helemaal onmogelijk werd het in 2007, toen de houten kapel door brand werd verwoest.
Aan het einde van de Vulinkweg doe ik mijn jas uit. Wat een temperatuurverschil met vorige week toen ik de hele tocht mijn handschoenen aan had.
Ik loop een lange weg af en passeer de oude spoorlijn tussen Apeldoorn en Dieren. Niet meer in gebruik als dagelijkse spoorlijn, maar nog wel als toeristische attractie. Voordat ik voor de tweede keer de spoorlijn overga (bij de nederzetting Oosterhuizen) tref ik onderstaande laan aan.
Het kan niet anders of deze laan is genoemd naar de schrijfster Wilma. Wilma Vermaat (1873-1967) heeft een groot deel van haar leven in Oosterhuizen gewoond in een huis in de bossen, de Neumshutte. Zij woonde daar samen met twee zussen. Ze werkte kort in Apeldoorn in het onderwijs, raakte toen in een psychische en lichamelijke crisis. Tijdens de eerste wereldoorlog verleende zij hulp aan oorlogsslachtoffers en vluchtelingen. Zij heeft veel boeken van christelijke signatuur geschreven. Een van de vele literaire personen uit christelijke kring waarmee zij contact onderhield was Willem de Mérode, die in het Eerbeek woonde.
Het is een mooie literaire plek om een prozaïsche lunchpauze te houden.
Ik loop verder, ga het spoor over en begeef mij naar de A50, die ik eerder op mijn Veluwse tocht al eens overgetrokken ben. Nu ga ik er onder door, bij een halte van de Stoomtreinmaatschappij.
Om hier te wandelen is rustgevend. Maar er zijn ook zaken die mij aan het denken zetten. Zoals de twee borden op onderstaande onscherpe foto. Is dit nu een verboden gebied, of het is het verboden, met uitzondering van aangelijnde honden? Mag het baasje er wel bij zijn? Of worden (aangelijnde) honden beschouwd als wild? Het zijn zaken die mij bezig houden tijdens de eerstvolgende meters.
De randen van de Veluwe die ik tot nu toe heb ik meegemaakt zijn randen met vakantieparken, met paardenbakken en golfterreinen. Enkele oudere heren vermaken zich met hun balletjes en clubs en verrijdbare koffer.
Nu moet ik niet de militaire aanwezigheid op de Veluwe en aan de rand van de Veluwe vergeten. Ik passeer een heus schietterrein, waar je blijkbaar zo maar mag lopen. Ik hoop dat ik net langs de rand van het terrein loop. Wat moet ik mij hier bij voorstellen? Ligt er nog ammunitie? Uit mijn lang vervlogen schiettijd herinner ik mij dat na afloop van de schietoefening nauwkeurig de lege hulzen verzameld moesten worden, om te controleren dat alles er was en niemand iets had achter gehouden.
Langzamerhand kom ik terecht bij de fameuze Veluwse sprengen. Veel water gaat van de hoger gelegen gebieden via de sprengen naar het kanaal van Dieren, via Apeldoorn, naar Hattem. Het zuivere water van de sprengen is gebruikt voor de papierindustrie en de wasserijen. Veel sprengen liggen diep uitgesleten in het landschap.
Langs deze spreng loop ik naar één van de hoogtepunten van de Veluwe. Ik ben op weg naar de Loenense waterval. Deze waterval is de hoogste van Nederland. Ik herinner mij uit mijn jonge jaren dat we er vaak naar toe gingen. Vaak was ook een fotograaf aanwezig om de toeristen vast te leggen bij de waterval. In de jaren negentig zijn we met onze jongens meerdere malen op de fiets gestapt om de waterval te laten zien aan het verbaasde nageslacht. Eén van de spannende zaken was natuurlijk om een sprong over de spreng te wagen. Ik kan het nu niet laten en waag een sprong, met één voet kom ik in de spreng, die droog staat. Oh ja, het verval van de waterval is maar liefst 15 meter.
Aan de overkant van de doorgaande weg tussen Beekbergen en Loenen gaat de tocht verder langs de spreng. Prachtig bosgebied. Het is te merken dat het herfstvakantie is, twee of drie generaties wandelen of fietsen in de bossen. De stilte wordt nauwelijks verstoord. Ik kom nog een andere waterval tegen, iets kleiner, maar even rustiek en authentiek en puur en, niet te vergeten, landelijk.
Ik kom uit achter de Erebegraafplaats van Loenen. De route in het boekje kan ik niet volgen omdat het terrein is uitgebreid en het pad versperd wordt door een groot gesloten hek. Ik loop door om aan de westelijke kant de begraafplaats te ronden.
Ik ben nooit op deze begraafplaats geweest. Nu neem ik de tijd om daar even rond te lopen. Dit veld is op 18 oktober 1949 geopend door prinses Wilhelmina. Momenteel liggen er ongeveer 4000 oorlogsslachtoffers.
Dit ereveld ziet er heel anders uit dan bijvoorbeeld het Amerikaanse ereveld in het Limburgse Margraten, daar zie je eindeloze rijen witte kruizen op een grasveld. Hier is het ereveld ingebed in de Veluwse bossen. De namen van de overledenen staan op liggende stenen. Naast militairen liggen hier ook verzetsstrijders (denk aan de mensen die bij Woeste Hoeve zijn gefusilleerd), Engelandvaarders (soldaat van Oranje), slachtoffers van de Arbeitseinsatz in Duitsland. Na 1980 zijn ook militairen die omgekomen zijn bij VN missies hier begraven.
Via de bossen aan de overkant van de weg nader ik Loenen. Ik neem afscheid van de route en sla de weg naar het centrum in. Wanneer ik bij de bushalte kom zie ik dat een bus om .56 uur vertrekt. Ik kijk op mijn horloge en zie dat het .55 uur is.
Nog even wat statistieken van deze etappe:
mijn wandelduur (inclusief pauze’s) is 3.30 uur
mijn afstand is 16.88 kilometer
mijn gemiddelde snelheid is 4.82 kilometer per uur.
De volgende etappe (en dat is nummer 7) gaat van Loenen naar Dieren.
Voor meer informatie over deze wandelgids en dergelijke gidsen, klik hier onder op Gegarandeerd Onregelmatig.
Willems Wonderlijke Wandelingen 