Met mijn getrouwe Gazelle reis ik naar het sprankelende centrum van Zwartebroek. Een dorp even ten noorden van dat andere dorp Terschuur. Samen hebben Zwartebroek en Terschuur de naam Terbroek gekregen. Ik zet bij de plaatselijke supermarkt mijn fiets vast aan een hek. De tocht hier naar toe is droog verlopen, maar hier breekt de regen aan. Ik schuil onder de overkapping waar de winkelwagentjes staan geparkeerd en schuif de folder van de route in mijn transparante en waterdichte hoes, die al vele jaren dienst doet. Ik ben hier nog niet op de route, ik dien nog een aanlooproute te lopen naar de route, maar dan zit ik ook meteen in het buitengebied van Zwartebroek. De naam Zwartebroek heeft al oude papieren. In deze oude papieren wordt de naam al in 1132 genoemd.
Het blijkt al snel dat dit weer een echt klompenpad is. De regen van de afgelopen dagen heeft daar goed aan meegewerkt. De tocht gaat langs boerderijen, over boerenerven, langs akkerland en door weilanden over @wandelbrugjes en over stroken houtwal en over paden die ik in een innige omhelzing met modder aantref. En heel veel @wandelbankjes gesponsord door die bank die zoveel voor de boeren deed en doet. De route gaat eerst in noordwestelijke richting. Hier tref ik wandelbrugjes die een tijdelijk karakter kennen om de houthakkers de gelegenheid te geven om sloten te overbruggen en bomen om te zagen en in stukken te zagen. Ik vraag mij af om dit hout in de kachel gaat of een andere bestemming krijgt.
Bij de Damweg (dat wil zeggen bij een aftakking van deze weg) stuit ik op een boekenkast langs de kant van de weg. Ik zie zo gauw geen geschikt boek om mee te nemen (na betaling, want ik zie een doosje). Hoeveel wandelaars zullen hier even de pas inhouden en tussen de boeken snuffelen? Maar ja, elk gekocht boek moet de geachte wandelaar ook weer meedragen. Maar daar heeft de eigenaar van de boekenkast ook over nagedacht. Want naast de fraaie kast staat een nog fraaier zitmeubel. Twee rieten stoeltjes liggen verdwaald op de grond. Op het brede meubel staat de tekst ‘rust een weinig’. Misschien hoeft de wandelaar geen boek aan te schaffen, maar kan hij of zij hier plaats nemen met een boek in de hand om een weinig te rusten van de wandelarbeid en de gedachten naar andere streken en andere tijden brengen. Wanneer ik aankom op de doorgaande Damweg tref ik een bordje voor een theetuin, daar kan een boek ook gelezen worden en na het lezen van het boek kan gekeken worden naar de brocante in de jardin du thé. Ik ga de andere kant uit. Ik heb zelf thee bij me en thuis hebben we genoeg brocante van allerlei soorten en maten en plaatsen. En dan wil ik het nog niet hebben over de boeken.
Een kort stukje over de Damweg en dan loop ik de Veenburgerweg in. Na korte tijd kan ik er voor kiezen om de hoofdroute te volgen of nog een kleine lus er bij te nemen. Ik besluit tot het laatste. De lus heeft met name betrekking op de biologische boerderij van de familie Top. De boerderij heeft de naam ‘Het Goede Leven‘. De route gaat dwars over het erf met een bijzonder uitstapje binnen de extra lus. De boer en boerin hebben goede aandacht voor de wandelaar. In hun koeienschuur hebben zij een skybox geplaatst. Daar is koffie en thee en (met name voor de vrouwelijke wandelaars ?) een toilet. Of het toilet is aangesloten op de giertank is mij niet bekend. Een tafel met stoelen maakt de ruimte zeer leefbaar en rustbaar.
Van boven heb ik een mooi uitzicht op de koeienstal. Wanneer ik aankom zijn de dames in een strijd verwikkeld tussen de zwartbonten en de roodbonten. De stand is nu nog gelijk, maar wanneer ik wegga liggen de zwartbonten drie liter voor. Ik loop terug naar het begin van de lus en ga een weiland in via een opstapje, daarna nog een opstapje en even verder kom ik bij bouwland. In de zomertijd wanneer het maïs welig groeit kan er dwars door het maïs worden gelopen. De boer raadt in de wintertijd een andere route aan. Ik loop langs de rand van het bouwland en kom uit op de Platanenstraat. Op veel plaatsen op het platteland hebben de boeren het moeilijk. De opkoopregeling die het ministerie net in werking heeft gezet is zwaar overschreven. Veel veeboeren willen er mee stoppen. Soms is dat ook wel te zien aan de staat van de boerderijen, zowel de huizen als de schuren. Aan de andere kant neemt de omvang van de overlevende boerderijen steeds meer toe. Verder komen bewoners van buiten in fraaie optrekjes als gevolg van nieuwbouw of renovatie en restauratie. En niet te vergeten al die paarden die de plaats van koeien innemen.
In veel dorpen is de vraag hoe de jongelui nog in het dorp kunnen blijven wonen. Is er voldoende betaalbare woonruimte of worden de woningen ingenomen door ‘buitenstaanders’ met een flinke zak geld (eigen geld ogf geld van de bank)? In Zwartebroek wordt gebouwd en als ik mij goed herinner dan zijn dit huurwoningen. Nieuwe bewoners voor een dorpsgemeenschap. Via achterafweggetjes en een lunchpauze kom ik uit op de Eendrachtsstraat, de hoofdweg tussen Zwartebroek en Terschuur. Ik passeer de gebouwen van de grote kippenboer Van Putten, die veel projekten heeft in Ethiopië, om daar boeren te helpen met hun ondernemingen. In een deel van de gebouwen zetelen christelijke organisaties, zoals het Evangelisch Werkverband en OMF.
Ik raak zo de noordkant van Terschuur aan en ga vandaar in noordoostelijke richting. Het natte weer van de afgelopen dagen heeft hier ook toegeslagen. Aan de ene kant de bloei van nieuw leven, aan de andere kant een zeer modderige en slipperige weg. Zelfs de trekker met grote rupsbanden heeft hier moeite gehad om verder te komen. Het is de charme van een klompenpad. Na dit modderpad kom ik terecht op de Leemweg waar ook het Appelpad loopt, een ander klompenpad. Een lang pad door weilanden brengt mij bij de Zelderseweg, een drukke doorgaande weg, waar ik gelukkig maar kort langs loop, want dan sla ik al weer af, een klein bosgebied in.
Een volgend deel gaat weer door de weilanden. In de verte zie ik een bankje met daarop wat lijkt een vergeten lunchdoos, maar het blijkt een doos te zijn, met een boekje voor opmerkingen en complimenten. Ik schrijf er ook iets in. De bank is gedoneerd door een bank. Ik ga weer verder als grasloper, van weiland naar weiland. Aan de overkant van een snelstromende beek zie ik een deel van een hertengewei in het gras liggen. Van wie is zo’n gewei ? In de eerste plaats van het hert. Maar dan: van de eigenaar van het weiland? Van de persoon die hier de jacht heeft gepacht? Of van een argeloze wandelaar die het in de rugzak stopt? Even verderop loop ik verkeerd. Ik maak een beginnersfout. Ik volg onnadekend de route in de folder en kijk niet op de tekens in het veld. Wat heb ik gemist? De app van de klompenpaden brengt uitkomst en al snel ben ik weer op het juiste pad. Via de aanlooproute, die nu een uitlooproute is, kom ik weer bij het begin van mijn tocht. Mijn fiets staat er nog en op het bankje neem ik plaats om iets te eten en te drinken.
Het Terbroeksepad is een Klompenpad in optima forma.
Willems Wonderlijke Wandelingen 