Na de lange toeristische busreis vanaf het centraal station van Utrecht ben ik aangeland in het Groot Ammers. Aan het begin van de tocht ben ik de enige passagier, aan het einde ben ik nog steeds de enige passagier. Gelukkig word ik bij de bushalte afgelost door een verse passagier.
Ik hijs mij in mijn wandelhouding, zie het kerkgebouw van de Hervormde gemeente ter plaatse en gesteund door die aanblik ga ik op pad door de Kerkstraat tot ik aan de rand van de bebouwing ben gekomen.
Dan ga ik de Molenkade op, een smal pad, waar een enkele auto kan komen, maar liever alleen fietsers en voetgangers. De naam is niet willekeurig gegeven, want tijdens mijn wandeling langs de Ammersche Boezem kom ik langs vier molens, soms kom ik er zelfs onderdoor. De eerste die ik tref is de peilmolen oftewel de Gelkenesmolen. Het is één van drie wipmolen, op het rijtje van vier molens.
Op de lange trap naar boven meen ik de molenaar te ontwaren, maar wanneer ik nader blijkt dat het waarschijnlijk om de molenmaker te gaan. Een beroep dat alle waardering verdient. Alhoewel we hier niet in Gelderland zijn, heet de molenmaker De Gelder. Waarom hij niet gewoon Molenmaker heet is mij niet duidelijk.
Er wordt hier langs de Boezem niet alleen gemalen, maar er wordt ook gevist, getuige de netten die hangen te drogen. Er schuilt echter meer achter deze netten dan het oog eerst ziet. Op de Molenkade is ook gevestigd de Visserij Service Nederland. Het gaat hier om een onderzoeks- en adviesbureau, dat onderzoek doet naar vis (dat vermoeden had ik al) en naar water, nou ja, die twee hebben wel wat met elkaar. Deze service doet bijvoorbeeld onderzoek naar visstanden, dus wanneer een hengelsportvereniging wat meer vis zoekt zouden ze hier kunnen aankloppen.
Bij de visservice tref ik weer een wipmolen aan. Ditmaal gaat het om de Graaflandse molen. Ook deze molen is al een oud baasje, deze dateert al van voor 1596.
Inmiddels wordt het tijd voor de derde molen in de vier op een rij van molens. Deze molen is een beetje een uitzondering, want deze molen is geen wipmolen maar een achtkanter. Ik heb het aantal kanten niet nageteld, ik heb alle vertrouwen in een degelijke molenmaker. Deze molen is niet zo oud, de bouw vond in 1805 plaats, de tijd dat mijn voorvaderen zich ook bezighielden met het maken van molens. Het is een molen van het type grondzeiler, maar dat was jullie al opgevallen, vermoed ik.
Dan kom ik aan bij de laatste van de vier. Het is weer een wipmolen en deze draagt de naam Achterlandse Molen. Ook hier zie je weer de kenmerkende trap. Alleen deze trap al zou mij er vanaf doen zien om het beroep van molenmaker of het werk van een vrijwillig molenaar op mij te nemen. Ik sprak eens een vrijwillig molenaar op een watermolen, die daarvoor had gekozen wegens zijn hoogtevrees.
Zo is er op de eerste kilometers al heel wat voorbijgekomen, of, ik ben al aan heel wat voorbij gegaan. Elke molen verdient een langere tijd van bewondering, maar ik ben aan het pelgrimeren en niet aan het lopen met molentjes.
Iemand heeft het juist geacht om een boogbruggetje over de Ammersche Boezem hermetisch af te sluiten en te wijzen op een nieuwe brug die 500 meter verder ligt. Er zit weinig anders op om verder te lopen en aan de andere zijde weer om te keren. Juist aan de overzijde van de nieuwe brug tref ik een plaquette aan met een gedicht uit 2016 van Saskia Stehouwer.
Bovenkamer
De brug nodigt zijn oevers uit om kennis te maken
ze vertellen elkaar over hun uitzicht
en nemen stiekum een kijkje aan de andere kant
klauteren met stijve nekken terug naar huis
waar ze hun tenen in de eigen modder laten glijden
en hun rietkragen in slaap sussen 
Bij het Achterwaterschap wordt het wat minder poëtisch, want daar is een eendenkooi gevestigd. Het pad over de rechterzijde van het schap is weer poëtischer, want de dauw ligt nog op het gras, verscholen achter de rietkragen voor de zon, die een boog beschrijft en langzaam de dauwdruppels doet verdampen. Voor het zo ver is zijn mijn schoenen en broekspijpen nat.
Ik neem een lunchpauze op het begin van een aanlegsteiger. Tot dusver heb ik één aangelegen bootje gezien een meerdere vissers die in stilte hun werk doen, al dan niet gesteund door de Visserij Service.
Het pad is lang, maar niet onaangenaam. Vlakbij een bruggetje dat mij naar De Donk zal voeren kom ik een mountainbiker tegen, een enigszins misplaatste naam gezien het terrein waarop hij fiets, aangekleed als een reclamezuil.
Gelukkig is er ook aan de passerende pelgrim gedacht, net wanneer ik het water wil oversteken kom ik deze tekst tegen. Voor hen die geen Hebreeuws op de basisschool hebben gehad: ‘Jeshua’ is de vernederlandste vorm van het Hebreeuwse woord voor ‘Jezus’.
Ik pelgrimeer verder naar het gehucht Den Donk, zo te zien niet één van de armste gehuchten van Nederland. Er is hier zelfs een kantoor van Staatsbosbeheer (SBB), dat niet alleen bossen beheerd, maar ook polders, zoals hier De Donksche Laagten (een vogelreservaat). In dit gebied is zelfs een paalcamping. Hier mogen drie trekkerstentjes staan.
Van De Donk loop ik verder naar Bleskensgraaf en dan kom ik uit bij de Graafstroom, aan de overzijde van de stroom zie ik een molen staan. Het is de Hofwegense molen. Ook dit is weer een wipmolen.
Van Bleskensgraaf loop ik verder naar het zuiden. Ik loop door de weilanden langs de Giessendamsche Binnenvliet. En natuurlijk is hier weer een molen, aan de andere zijde van de vliet, maar wel aan de oever van de vliet. Het gaat hier om de Middelmolen (op de topografische kaart in het routeboekje staat ‘Middenmolen’). Deze wipmolen ligt mooi in het open veld en kan daardoor goed wind vangen.
Even verder kom ik in het Kraaiebos, waar ik wederom een lunchpauze houdt. Ik neem plaats in de schaduw van een grote boom, maar niet nadat ik een foto heb genomen van dit mooie natuurverschijnsel. Een nest geprikkelde vliegers heeft hier een bouwwerk aangelegd in de holte van de boom. Gelukkig blijven we op gepaste afstand van elkaar. Van hier uit begin ik zicht te hebben op Sliedrecht, maar nog belangrijker Hardinxveld, voorafgegaan door Giessendam.
Ik kom terecht op de Tiendweg van Giessendam. Het is niet de eerste keer op dit Pelgrimspad dat ik op een Tiendweg loop. De geleerden zijn het er niet over eens wat de betekenis van deze wegen was. Voor de wandelaar hebben deze wegen in ieder geval grote betekenis. Aan mijn rechterhand zie ik in de verte de Betuwelijn, met af en toe een vrachttrein die passeert.
Tegen het einde van de Tiendweg passer ik het erf van alweer een wipmolen. Het is de Tiendwegse Molen (hoe bedenken ze het!). Het is een jong molentje, uit het jaar 1906. Wanneer je op bezoek wilt, dien je je auto op de Molenweg neer te zetten, tenzij je te voet of op de fiets komt.
De Molenweg brengt mij via een viaduct over de Betuwelijn naar Giessendam. Ik ben wel toe aan een beetje bebouwing na al het gras en het water. Ik loop over de Binnendamse weg, langs de huizen aan de linkerkant. De mensen die hier wonen hebben iets muliticultureels. Aan de voorzijde van hun huis leven zij in de asfaltcultuur, aan de achterzijde van hun huis leven zij in de aquacultuur van het riviertje de Giessen.
Langs het spoor steek ik het water over en kom ik in een gebied dat een beetje lijkt op vergane glorie. Er zijn veel pelgrims nodig om het pad hier begaanbaar te houden. Ik neem mijn vierde lunchpauze van de dag en zie bootjes en surfplanken op het water en kinderen zwemmen en stoeien in het water. Ik zit bij oude aanlegsteigers, oude en vergane glorie. 
Wanneer ik verder loop kom ik op de grens van water en bouwsels in allerlei soorten en maten. Van caravans en fraaie tuinen naar grote woningen, ‘beschermd wonen’, zou je het kunnen noemen.
Eén van de bewoners geeft aandacht aan het Pelgrimspad door middel van een bankje en een uithangbord. Ik weet dat ik hier op de Achterdijk Oost nog op de goede weg ben. Via een metalen hek kom ik op een asfaltweg die mij in de richting van het station van Boven-Hardinxveld brengt. Hier wacht ik op de trein naar Gorinchem, Arriva heeft veel ruimte voor fietsers en fietsen blijkt in de trein, applaus !). In Gorinchem stap ik in de snelbus naar Utrecht Centraal Station en dan verder naar huis.
Weer een prachtige tocht door het open land van Nederland.
Willems Wonderlijke Wandelingen 