Schilderspad Wolfheze

Er zit wel wat charme in om aan de hand van een wandelgids uit 2002 een wandeling te maken. Vijf schilderachtige wandelingen in de gemeente Renkum volg ik op de voet. Soms is het niet meer zoals het is geweest. Rondwandeling II neem ik als 5e wandeling in deze korte serie. De start van de wandeling is op een parkeerterrein van Natuurmonumenten schuin tegenover Hotel Wolfheze, dat tegenwoordig een Fletcher Hotel is.

Een paar auto’s, zelfs één uit het buityenland, dat aan onze zuiderburen toebehoort, staan geparkeerd. Vanaf het parkeerterrein dien ik via het fietspad naar de bosrand te lopen. Er ligt een fietspad, er zijn meerdere bosranden, dus is het wel helder. Ik loop naar de dichtstbijzijnde bosrand (niet via het fietspad) en ga het eerste bospad aan mijn rechterhand in. Hier zal het ergens moeten zijn. Het bos met de Wodanseiken. Op goed geluk, met het routekaartje bij de hand loop ik langs een beek, ga een bruggetje over, loop vast, ga terug, vervolg nog steeds dezelfde beek (hoop ik). Gelukkig ben ik hier vaker geweest, zodat ik weet dat ik ongeveer goed loop. Mensen als Frederik Hendrik Hendriks en Jacobus Jan Cremer hebben hier ook gelopen. Zij zochten een plek om hun schildersezel neer te zetten. De beek en de paden er omheen vertonen een gril;lig karakter, tel daarbij de zogenaamde Wodanseiken en je hebt een scjhitterende biotoop voor natuurschi8lderds. Mensen die de drukte van de stad achter zich laten (al dan niet tijdelijk) om zich te verlustigen aan wat de natuur te bieden heeft. Op een kruispunt van paden stond vroger een kousenhuisje, waar een een vrouw woonde die de kousen waste van de bewoners van het ijn de buurt gelegen psychiatrisch ziekenhuis Wolfheze, dat van start ging in 1907. Het kousenhuisje is vaak geschilderd, bijvoorbeeld door Antoon Markus, die zich in de buurt had gevestigd als schilder en verkoper van zijn eigen werk. Helaas is in de late jaren van de vorige eeuw het kousenhuisje in vlammen opgegaan.

Ik verlaat het terrein van de grillige eiken en kom bij het gebied van de Wolfhezerheide. Tegenover een met witrodelintren versierde brug is een pad afgesloten. Ik heb nog meegemaakt dat je over dit pad mocht wandelen en dat heb ik dan ook gedaan. Nu is het afgesloten om de diertjes en de plantjes en de struikjes en de heide rust te geven. Wanneer ik rond deze heide wandel kom ik meerdere wandelaars tegen, die in alle rust zich uit de voeten maken. De routebeschrijving blinkt niet uit in helderheid. Gelukkig heb ik een goede kaart op mijn mobieltje. Op meerdere plekken kom ik afgezette paden tegen. De paden zijn inmiddels niet meer als paden te herkennen. Ik kom uit bij de Wolfhezerweg die ik recht oversteek. Vlakbij de parkeerplaats van het eerder genoemde hotel tref ik de oude boom die op de grond ligt. Het is een duizendjarige den, althans uit toeristische oogpunt. De werkelijkheid is minder eeuwig. Voordat Hotel Fletcher er stond en nog eerder dan de naam Hotel Wolfheze was hier al; een uitspanning. Dit was één van de plekken waar de schilders elkaar ontmoeten na een dag van hard kwasten. Vlakbij de oude gevallen boom staat een busje van een bedrijf voor landschapsbeheer en bosbeheer. Even verderop zit een man op een machine en hij laat een pad verdwijenen door zijn grijper. Weer een pad minder. Even verder staat een trekker met aanhanger, op de trekker, van het merk Fendt, staat de naam van het bedrijf. Johan Rap, waarschijnlijk heb ik zojuist Rap gesproken en even daarvoor zijn maat. Nog even onder de Wolfhezerweg door en dan naarliks op weg naar de parkeerplaats. Het is inmiddels opgehouden met miezeren.

Ans Mansveld – Schilderspad Wolfheze – 4.7 kilometer