Utrecht Zwartewaterpad

Weet u waar de Herman Gorterstraat is?
Net heb ik de binnenlucht van Hoog Catharijne ingewisweld voor de buitenlucht en loop naar het begin van mijn stadswandeling. Het Smakkelaarskade geeft ruimte aan wandelaars en fietsers.
De vrouw die mij deze vraag stelt heeft een telefoon in haar hand. Op het schermpje is een stadskaart zichbaar. Ik moet een passend antwoord op haar vraag schuldig blijven. Ik suggereer dat zij op haar telefoon de straat op kan zoeken.
Ik ben niet zo goed in navigatie, verontschuldigt zij zich.
De Herman Gorterstraat zal wel in een buurt met dichters liggen, want hij was een dichter.
Oh, weet u dat?
Het is nu lente, dus een dichtregel van Gorter is passend. Een nieuwe lente, een nieuw geluid.
We lopen even samen op.|
Dan schiet zij een andere vrouw aan en vraagt:
Bent u hier bekend?
Een beetje.
Weet u waar de Herman Gorterstraat is?, hoor ik haar nog net vragen, terwijl ik op zoek ga naar het pleintje waar Nijntje in de regen op mij wacht.

Over Vredenburg en de Lange Viestraat kom ik bij de Oude Gracht, die ik noordelijke richting volg totdat ik Nijntje zie. Mijn tocht kan beginnen. Het is vochtig in de lucht, maar niet van onheilspellende aard. Op de Gruttersdijk tref ik een minibieb die op de grond staat. Ik dien op mijn beurt te wachten. Een fietser staat in een acrobatische houding om binnen in de bieb te kunnen kijken. De fietstas is reeds goed gevuld, voordat de fietser het deurtje dicht doet en er vandoor gaat. Omdat de minibieb op de grond staat vereist het enig buigwerk om het deurtje te openen en de boeken te aanschouwen. Even verderop kan ik in tegengestelde richting mijn lichaam strekken om de molen in vol ornaat te kunnen zien. In de molen is niet een molenaar aan het malen, maar een biologische slager aan het plakjes vlees snijden. Is er dan geen enkel respect meer voor een molen? Over een smal paadje achter de molen kom ik bij het Zwartewater, dat een logisch vervolg krijgt in de Willem Arntzkade. Hier is het Tuinwijk, niet te verwarren met Tuindorp. Om nog iets van een tuin mee te maken gaat de route door het Majoor Bosshardtplantsoen waar zich een monument en een bibliotheek in ophouden. Naast de majoor ligt de kardinaal. De Kardinaal De Jongweg. Deze kardinaal van Roomskatholieke huize was niet alleen een gerenommeerd kerkhistoricus, maar speelde een belangrijke rol in het verzet tijdens de tweede wereldoorlog. Inmiddels is het tijd voor het eerder genoemde Tuindorp. Hoogleraren hebben hier een plek gevonden in straatnamen. Aan de huizen aan de straat vernoemd naar professpor Sprenger zijn fraaie brievengleuven geplaatst in de gevel. Een uil (?) siert elke gleuf. De meeste brievengleuven zijn echter dicht gemaakt. Schoonheid gaat niet altijd samen met praktisch handelen. Niet alleen professoren en een enkele burgemeester zijn hier vernoemd. Ook de apostel Paulus is terug te vinden in Tuindorp. Een kerkgebouw draagt zijn naam. Meerdere jongelui op de fiets door de stromende regen doet vermoeden dat hier vlakbij een school voor middelbare kinderen is. Het blijkt te gaan om het Gerrit Rietveld College. Twee meisjes, druk met elkaar in gesprek, rijden de stoep op en zetten hun fietsen voor de nooduitgang. Zij verwachten geen noodgreep vandaag. Terwijl ik wacht voor een passerende trein staat aan de linkerzijde van het voetpad mevrouw Peer. Een bord kondigt aan dat iedereen welkom is bij haar voor een kop koffie of een hapje. Bij Fort Blauwkapel maak ik een omtrekkende beweging aan de buitenzijde van de gracht. Aan de overzijde van een drukke weg zie ik De Stek, een tuincentrum met een plezierige plek om iets te drinken en te nuttigen. Wandellief en ik hebben daar wel eens plaats genomen. Fort Blauwkapel blijkt meer dan een fort te zijn. Het is een kleine woonwijk, met een paar oude panden, waaronder een oud kerkgebouw. Het blijkt gebouwd te zijn rond 1550 en is tevens de kleinste gotische kruiskerk van Nederland. Zo staat te lezen op een nat infobord.

Langs een spoorlijn, rond Utrecht zijn vele lijnen van het spoor, zijn mannen bezig om kabels te leggen in de modder. Eén man houdt de kabels omhoog, een andere man legt eerst een kabelgoot onder de kabels en vervolgens maakt hij de cirkel rond door aan de bovenzijde ook een kabelgoot te plaatsen en deze beide goten aan elkaar vast te maken. Onder een viaduct besluit ik om mijn regenbroek aan te trekken. Mijn wandelbroek is voldoende nat geworden. Even later blijkt dat het warmer is geworden rond mijn benen. Wat volgt op mijn route is een woonwijk, met straten die genoemd zijn naar vrijheidsstrijders, niet uit Nederland, maar uit verre landen. David ben Goerion kom ik tegen met zijn wilde haardos. Agostinho Neto laat ik rechts liggen. Aartsbisschop Romero groet mij beminnelijk. Habib Bourguiba komt zelfs even zijn huis uit om mij te groeten. Al deze mensen houden zich op in Voordorp, waar meerdere sportvelden tot hun beschikking staan. Een gezonde geest in een gezond lichaam. De Biltse Rading blijkt een eenvoudig te nemen hindernis te zijn en dan verschijnt er een andere wereld. Het is de Voorveldsepolder. Een andere wereld, niet door de grote tennisvereniging, maar door een door water omzoomd gebied tussen bomen. Zijn hier huisjes die worden gebouwd of afgebroken? Het blijft raadselachtig. (Later blijkt dat hier een tijdelijk gesloten budgetcamping is. Welk budget staat er niet bij.) In deze polder houdt zich een fort op: Fort De Bilt, maar daar is niet veel meer van over. Langs de Berekuil kom ik dieper in de bewoonde wereld, maar eerst het Hogelandsepark en vervolgens langs de rand van een ander park: het Oorsprongpark. Aan de overzijde van de Biltstraat ligt een bijzondere buurt: Wittevrouwen. Hier was vroeger de veterinaire faculteit van de Universiteit Utrecht gevestigd. Het is te zien aan de bijzondere gebouwen die er nog staan, zoals de Paardenkathedraal. Utrecht heeft een flinke voorraad parken en nu is het Griftpark aan de beurt. Daarna ligt de Vogelenbuurt aan mij voeten, wel goed opoletten voor alle geparkeerde fietsen. Nog even en dan kan ik Nijntje weer in de ogen kijken.

Utrecht – Zwartewaterpad – 12 kilometer

Uit: Anton Rosmüller en Kees Volkers – Wandelen buiten de binnenstad van Utrecht (klik op de titel voor meer info en bestelling) – Uitgeverij Gegarandeerd Onregelmatig