Op 12 april 2019 vertrokken Wandellief en ik uit Hoek van Holland en begonnen aan het Grote Rivierenpad.
Op 28 februari 2020 kwam ik in Nijmegen aan, nog steeds op datzelfde Grote Rivierenpad.
En toen kwam corona en ik besloot voorlopig niet meer gebruik te maken van het openbaar vervoer. Het Pad bleef op de plank liggen, maand na maand. De bedoeling was om de laatste etappe te gaan lopen en dan in Kleve (het eindpunt) Wandellief te ontmoeten. Tôen kwam recent Wandellief op de brilliante gedachte om in twee dagen van Nijmegen naar Kleve te wandelen, met halverwege in Kranenburg een overnachting. Het is nog niet eerder vertoond dat wij op deze manier beginnen aan een tweedaagse tocht.
Zo beginnen wij dan hedenochtend aan onze wandeling. Na een kleine omzwerving vanaf het treinstation komen wij aan op de route, zwerven door smalle straatjes met winkeltjes en flaneerders en consumenten, rond de Stevenskerk, langs het standbeeld van Mariken van Nimwegen, Dan zie wij de Waal, één van de grote Nederlandse rivieren. Langs de oever is het rustig, dan naar boven naar het Valkhof. De verkeerslichten op het Keizer Traianusplein reageren zeer langzaam op naderende voetganers. Langzamerhand komen de eerste gerugzakte wandelaars hier samen om welke route dan ook te lopen. Boven de Ubbergseweg lopen wij verder, met zicht op de Ooijpolder. Ik herken dit pad van andere wandelingen. Over de Beekmansdalsweg dalen wij af naar lagere regionen, langs huizen op grote percelen en vergezichten, langs het beroemde witte kerkje van Ubbergen, dan langs Het Refter, met een bijzondere geschiedenis. Een tipje van de geschiedenissluier zal ik oplichten. Kort na 1900 kocht een Franse orde vam nonnen de gebouwen en laat er een kapel bouwen, geïnspireerd op een kapel in Parijs. Daarnaast start de orde een internaat voor meisjes van gegoede huize, die hier franstalig onderwijs kregen. De nonnen hadden die mogelijkheid niet meer in Frankrijk. Het complex krijgt de naam: Notre Dame de Anges. Of de meisjes van gegoede huize zich altijd als engeltjes hebben gedragen weet ik niet. In de loop der decennia werd het complex ruim uitgebreid. Na zeventig jaar franstalig onderwijs is de baguette op en wordt het complex verkocht. Ter hoogte van Het Refter slaan wij een stijgende weg in: Jan Dommer van Poldersveldtweg. Kijk, dat is nog eens een naam! Temidden van meerdere wandelaars verlaten wij deze stijgende weg en gaan de Heerlijkheid Beek in. Het eerste bankje (inclusief uitzicht) dat wij zien is reeds bezet, maar geen nood, want wij zien een liggende boomstam langs ons pad. Deze boomstam heeft ruimte voor velen, zelfs voor twee. De ene na de andere wandelaar komt hier voorbij, allen met stevige stappers en de meesten met een rugzak. Sommigen van die meesten dragen hun hele hebben en houden bij zich en stappen kwiek voort.
Na onze pauze met uitzicht op wandelaars gaan wij verder met onze bergetappe. Wij krijgen te maken met de ene na de andere berg. De Boterberg is er één van, maar er is geen uitzicht op de Melkplas. De Ravensberg is er ook zo ééntje. De Vossenberg. Het is prachtig wandelen hier en wij zijn niet de enigen die deze mening zijn toegedaan. Ten zuiden van Beek komen wij door het Filosofendal, dat mij niet inspireert tot bijzondere gedachten. Mijn gedachten zijn bezig met de steile hellingen en de treden die mij op eigen kracht naar boven brengen. Dan komen wij bij het pannenkoekenrestaurant der pannekoekenrestauranten. Vijf beroemde wandelingen komen hier bij elkaar: Streekpad Nijmegen, Pieterpad, Romeinse Limespad, N-70-pad en uiteraard het Grote Rivierenpad. Niet alle bezoekers van het restauant zijn te voet aangekomen zien wij aan de uitgestalde auto’s. Wij gaan van de route af om eerst naar de oude motteburcht Mergelpe en naar de Duivelsberg te gaan. Het is de moeite waard om dit kleine uitstapje te maken. Wij pakken de route weer op en op een splitsing van zandpaden aan de rand van een open veld zien wij een zitbankje dat niet bezet is. Het is hier goed toeven en eten en drinken. Het is een plek waar je in de ochtend en de avond reeën zou kunnen zien, zegt Wandellief.
Wanneer wij verder lopen zien we al spoedig de eerste grenspalen. Wij zijn aangekomen in Duitsland op onze internationale tocht. Grenspaal 636 is er een stille getuige van. Met droge voeten lopen wij op het smalle asfaltweggetje waar wielrenners passeren. Aan de rand van het Duitse Wyler verwijlen wij een poze bij een glazen electriciteitsgebouwtje. Achter ons stroomt de Kraneburger Bach. Een boer ploegt zijn veld. Bij een bruggetje kiezen wij de andere oever van de beek die ons naar Kranenburg zou moeten brengen. Een kort vervelend stuk volgt de drukke doorgaande Nimwegerstrasse, maar bij de eerstvolgende gelegenheid kunnen wij weer de beek oversteken en een rustige smalle weg volgen. In Kranenburg stuiten wij op de Tiggelstrasse. Hier slaan wij rechts af en langs de rotonde die dan opdoemt staat het Nimweger Tor. In dit hotel hebben wij een kamer voor één nacht geboekt. Op onze kamer nemen we een warme douche en rusten even uit. Tegen etenstijd gaan we de stad in (onze Citytrip) en komen bij restaurant El Toro, waar menig stier aan zijn einde is gekomen en op een bord is terecht gekomen. Het is een goed bezocht restaurant. Ik schat dat driekwart van de clientele uit Nederland komt, mede gezien de hoeveelheid Nederlandse kentekens op de parkeerplaats. Na een goede maaltijd keren wij hotelwaarts en bereiden ons voor op een goede nachtrust.
Op naar morgen.
Grote Rivierenpad (11) – Nijmegen naar Kranenburg – 16 kilometer
Willems Wonderlijke Wandelingen 