De verhuizing gaat centimeter voor centimeter over de ophaalbrug over de slotgracht. Het poorthuis wacht geduldig aan de overzijde van de brug. Er is waarneembare ruimte tussen het dak van de vrachtauto en de bovenkant van de poortdeuren. Het voorste deel van de vrachtwagen verdwijnt in de poort en dan stokt de verhuizing. Het is spannend. Gaat de verhuiswagen het halen of niet? De spanning stijgt verder. Wij kunnen het niet langer aanzien en gaan op pad met onze trage tocht. Hoe traag deze tocht ook is wij gaan sneller dan de verhuiswagen over de ophaalbrug.
Langs de moestuin gaan we naar de rivier die kalm stromend op ons wacht. Een terp waar ooit een boerderij stond ligt afwachtend aan onze rechterhand, een paar koeien houden het kort. Wij kuieren op de grens van Neder-Rijn en Waarden, lopen achter de oude steenfabriek langs, waar nu voornamelijk met hout wordt gewerkt en met recycling in meerdere vormen. Er zijn meerdere paden om over te gaan door de Waarden. Wij verkiezen het om zo dicht mogelijk langs het water te lopen, al juttend treffen wij niets bijzonders aan, een enkele voetafdruk, een schelp.
Een enkele rijnaak komt voorbij en geeft een rustige golfslag. Niets om voor uit te wijken. Bij de brug en de snelweg over het water gaan wij landinwaarts. Van de laagte naar de hoogte. Wanneer wij de Fonteinallee oversteken komt een mountainbiker ons achterop en voorbij. Hij gaat voor ons de steile helling op, de man op leeftijd hoeft geen adempauze onderweg te nemen. In één keer naar boven. Ik ga liever te voet. Het golvende landschap gaat deels verborgen onder een bruine bladervloer en modderbaden. Slingerende paden brengen ons bij een oversteek van de Boersberg, een mooie holleweg. In deze streek gaan wij verder. Na 5 kilometer zien wij onze eerste wandelaar van de dag: een dame met twee stokken die zich een weg baant door de modder. Wij wijken even af van de route en gaan de uitkijktoren op. We kunnen wel uitkijken maar niet ver zien. Bewolking hangt laag over de Betuwe. Op de onderste trappen van de toren genieten we van de stilte en de warme thee en het zelfgebakken brood. Wanneer we onze tocht vervolgen komen we in paardenland terecht. Tientallen paarden staan in de meerdere graspercelen. De paden rond de weiden zijn gevuld met modder en modder. Nieuwe paadjes onstaan langs het pad. Een lang en recht pad brengt ons naar het oosten, het pad stijgt en daalt. Via de Italiaanse weg komen we vlakbij de Fonteinallee, maar het pad blijft in het bos en voert langs mooie plekjes. Ter hoogte van Sluis Driel verlaten we de hoogte en dalen af naar de rivier In het spoor van een plaatselijk Klompenpad lopen we door de modder evenwijdig aan het water. Wanneer er geen modder is is er blubber. Op de plek waar wij de route van het begin ontmoeten besluit Wandellief om naar de waterrand te lopen om haar schoenen schoon te spoelen. Even later smaakt zij het genoegen om bij de welbekende terp over een modderig pad te mogen lopen. Zo komen we terug bij de parkeerplaats van het kasteel. We nemen nog even een kijkje op de binnenplaats en in de moestuin, waar vrijwilligers zich verzamelen. De boerenkool staat er goed bij.
Kasteel Doorwerth – Trage Tocht Doorwerthsche Waarden – 9.5 kilometer
Willems Wonderlijke Wandelingen 