Zoeken en nog eens zoeken naar het Knooppunt van het Wandelnetwerk dat hier bij het station van Rheden zou moeten staan. Ik had het nummer gevonden op de routeplanner van Wandelnet.nl, maar de werkelijkheid is iets weerbarstiger dan de digitale versie. Gelukkig heb ik niet alleen de nummers opgeschreven, maar ik heb ook de route op mijn topografische kaart. Ik steek de spoorlijn tussen Arnhem en Dieren over, passeer een rotonde en ik merk de eerste stijging van de dag. De stijging en de daling zal mij de rest van de wandeling blijven voorgaan. Met een paar meter te gaan wandel ik al in Nationaal Park Veluwezoom. Een paar koeien met krulhaar staren mij onbewogen aan. Weer zo n wandelaar langs het prikkeldraad. Waar zijn zij toch naar op zoek? Misschien zijn wandelaars wel op zoek naar het bezoekerscentrum dat ik passeer, startpunt van meerdere wandelingen, eindpunt met stoel van een wandeling, zelfs is het mogelijk om een electrisch voertuig te huren zodat je snel overal langsheen kunt zoeven. Door een bemodderd veld kom ik uit bij een holle weg die de toepasselijke naam Holleweg draagt. De route brent mij slingerend en dalend en stijgend over bruin bebladerde paden langs begraafplaats Heiderust. Het is daar ook stil, afgezien van een paar mannen die met een machine in de weer zijn, misschien graven zij hun eigen graf.
Door de bossen kom ik steeds dichterbij Velp, ik draai om de Keienberg heen, waarop bovenop een mysterieus gebouw staat (of iets dat ooit een gebouw was). De Herikhuizerweg kom ik een paar maal tegen. In deze buurt is hard gewerkt aan het plaatsen van een nieuwe en hoge afrastering om te voorkomen dat herten en reeën en wilde zwijnen naar de landbouwgebieden trekken. Dassen en vossen hebben kleine doorgangen om zo door het oog van de naald te kruipen naar verre velden. Andere gedeelten met afrastering zijn weggehaald, zodat er nu minder afrastering is, maar wat er nu staat is wel effectiever.
Na ongeveer 10 kilometer (het beproefde recept) neem ik een pauze langs de kant van de weg. Een boomstronk biedt voldoende stabiliteit om mijn last te dragen. Nu kan ik mijn nieuwe thermosfles uitproberen. Deze Leifheit Coco werd bij allerlei testen aangeprezen, niet vanwege het kekke uiterlijk, maar vanwege de inhoudelijke kwaliteiten. Mijn thee is nog steeds goed warm en het brood smaakt mij goed. Een vrouw in een scootmobiel vraagt aan mij de weg naar de schaapskooi, maar ik heb geen idee, ik weet niets van een schaapskooi. Ik loop rond als een herder zonder kudde, zelfs heb ik nu stok noch staf bij mij.
Wanneer ik mijn weg vervolg nader ik het Herikhuizerveld. Bij de Zijpenberg kom ik via een klaphek op een parkeerplaats. In de verste hoek van deze verlaten parkeerplaats staat één auto, een lage BMW. Wanneer ik langs de auto loop op weg naar het uitzicht over het Herikhuizerveld bemerk ik plots beweging op de achterbank. Een vroege vrijdagmiddagborrel of intensief werkoverleg, vermoed ik.
Ik ga de diepten van het Veld in en een paar kilometer lang wandel ik door dit prachtige gebied dat ik helemaal voor mijzelf heb. Van observatiepunt naar observatiepunt ga ik. Nu kun je op elk punt observeren en geobserveerd worden, maar hier zijn er speciale punten voor. Ik passeer op gepaste afstand het bankje ter ere van meneer Pos, de eerste directeur van de ANWB. Via de Grote Emmer kom ik in de Onzalige Bossen, die hun naam geen eer aan doen. Ook in dit gebied is geen andere wandelaar te vinden. Voorbij de Vossenbergen slingert een nauwelijks waarneembaar pad tussen de bomen en door moddergebieden. Het pad is bebladerd en zo nauwelijks te onderscheiden van de omgeving. Zalig wandelen.
Bij de Carolinahoeve zijn meerdere mensen te observeren, maar ik loop iets door en vind op gepaste afstand van de hoeve een boomstronk die mij gastvrijheid aanbiedt. Ik weiger niet. Wandelaars passeren al dan niet voorzien van telelenzen en bemodderde schoenen mijn lunchplek. De thee is nog steeds warm en het brood smaakt nog steeds goed. Na mijn pauze ga ik verder, open een klaphek en kom op een pad van modder en blad. Nieuwe paadjes baan ik om de modderpoelen te ontwijken. Ik ga dwars door Drie Timp en kom uit bij de Hemelseberg. Dinsdag liepen Wandellief en ik over een andere Hemelseberg, die was bij Oosterbeek. De route brengt mij met behulp van een mooie brug over een diepe holleweg terug naar het Herikhuizerveld, waar ik langs loop ter hoogte van De Hangmat. Bij Knooppunt 14 verwacht ik een pijl te zien naar Knooppunt 78 bij het station Rheden, maar niets van dit alles. Knooppunt 78 is nog onbekend langs de weg. De route op mijn digitale kaart helpt mij om weg te vinden. Van knooppunt 14 is het bijna een rechte lijn naar het dorp (over de route van het Veluwe Zwerfpad). Bij het pannekoekenrestaurant bij de rotonde zitten veel mensen met een bord boerenkool voor zich.
Een paar jaar geleden liep ik in deze buurt over De langste boswandeling van Nederland. Met een zwager die deze buurt goed kent liep ik van station Dieren naar station Velp. Deze hernieuwde kennismaking is mij goed bevallen.
De zoom van de Veluwejurk
danst en draait
zwaait en zwiert
langs de oevers
van de knie.
Rheden – Veluwezoom – netwerkwandeling – 25 kilometer
Willems Wonderlijke Wandelingen 