Op de plek waar ook een klompenpad begint parkeer ik mijn (pardon, onze) auto op de parkeerplaats langs de A50, tussen Epe en Heerde. Bussen rijden af en aan, MacDonalds staat er naast en bakt ze bruin. Fietsen schuilen onder een afdak. Hier gebeurt het. Om in dit gebied tussen Epe en Heerde een wat langere route te wandelen heb ik ook dit keer een fietsroute gekozen, een route afkomstig van het Routebureau Veluwe. Op de website van dit Bureau zijn zowel wandelroutes als fietsroutes te vinden en nog enkele routes van een andere soort.
Over de Zwarteweg en enkele andere wegen in het agrarische gebied vlakbij Heerde kom ik uit in een uitgestrekt bosgebied. Het is stil en fris. Een enkele bosfietser, een enkele oma met kleindochter, een enkele man met rugzak en stok. Verder gebeurt er weinig, maar onderhuids leeft het bos, vallen er bladeren in neerwaartse richting, ademen mossen, houden zwijnen zich gedeisd. Het bos brengt mij in stilte naar de heide van de Renderklippen. De uitzichten zijn mooi. In de verte zie ik de plaatselijke schaapskooi, maar ik tel geen schaap. Daarom loop ik verder door de bossen. Het is hier prachtig wandelen. Na zes kilometer maakt de route een wending naar het zuiden. Ter hoogte van het Infiltratiegebied Koekenberg wordt het drukker. Ik ben niet de enige die dit gebied infiltreert. Fietsers in strakke kleding en op bemodderde wieltjes zoeken smalle paadjes. Andere wandelaars vertonen zich aan het einde van lange lanen. En als klap op de vuurpijl en als kers op de taart is daar de mobiele bladblazer. Dit kleine voertuig heeft twee mogelijkheden. Het kan vegen met een ronde draaiende borstel en het kan blazen. De gezamenlijk vijand van blazer en veger is het blad op het fietspad. Op het brede zandpad er naast mag het blad blijven liggen. Laat het duidelijk zijn dat het geen electrische bladveegblaasmachine op wielen is. Het lawaai verstoort de rust in het bos, maar de operatie is noodzakelijk. Voorkomen dient te worden dat fietsers uitglijden over de blaadjes, die wellicht door opkomende vorst aan de grond ook nog bevriezen. Ik kan de machine pas achter mij laten wanneer ik het Hertenkamp aan de Dellenweg nader. De damherten worden niet opgeschrikt door het lawaai en gedragen zich keurig achter het hoge hek. Op een picknickbank bij het Hertenkamp neem ik mijn eerste pauze. Aan de ene kant het kamp, aan de andere zijde een goed bezette parkeerplaats.
Tussen Hertenkamp en Parkeerplaats is begonnen met het bouwen van een Tiny House (in gewoon Nederlands ‘huisje’). Over de niet in gebruik zijnde Galgenberg kom ik door het zuidelijke deel van de Renderklippen. De bossen brengen mij verder naar Epe, een lang pad brengt mij zelfs bij een oud spoorhuisje, dat duidelijk laat zien dat het een oud spoorhuisje is. Het pad dat ik net heb gevolgd zal dan wel het oude spoortraject zijn. De weg gaat langs een kunstwerk van drie koninginnen die zich ophouden aan de rand van het winkelgebied en verder het dorp in en langs allerhande horeca. Hier komt een breuk in de route, in die zin dat ik nu bos en heide achter mij heb gelaten en dat ik het agrarische gebied in ga. Ik passeer een Veluws Museum dat er heel gesloten uit ziet. Dan kom ik door buurtschap Zuuk. Ik wandel tussen de bebouwing en het grote fabriekscomplex van het internationaal opererende VMI door. Hier schijnt iets met rubber gedaan te worden. Na de A50 overgestoken te hebben steek ik ook het Apeldoorns kanaal over. Dit kanaal is een verstild kanaal, waar af en toe een kano doorgaat in zonniger tijden. Het is nu geen zonnige tijd op mijn wandeling.
Onderweg naar Oene kom ik een mooi meubilair tegen langs de weg. Twee gemakkelijke banken, een picknicktafel en een lege kast, waar in betere tijden spullen gekocht kunnen worden. Op een Klompenpad ben ik hier al eens langs gekomen. Ik neem de tijd voor mijn boterhammen en thee.. Scholieren fietsen voorbij en groeten mij vriendelijk. Het dorp Oene is stil, weinig volk op straat, de kerk is gesloten, de parkeerplaats voor de predikant is leeg en vandaag is de viskraam er niet Doorlopen maar. Ik zie een straatnaambordje met daarop de naam van de beroemde Oener predikant Doornenbal, die zeer bevriend was met de dichter Gerrit Achterberg. Tijdens hun gesprekken hing godsdsdienst zwaar tegen de hanebalken. Van Oene ga ik onder begeleiding van de zon die af en toe doorbreekt naar het buurtschap Markluiden, daar steek ik de Olstbrug over. Hier vlakbij zijn aan het einde van de Tweede Wereldoorlog meerdere mensen gefusilleerd. De muur met de inslagen van de kogels is bewaard gebleven. Met mijn gedachten hieraan stiefel ik op weg naar het einde. Bussen rijden nog steeds. Een auto met pech wordt omringd door goedwillende jongelui die een oplossing zoeken. Mijn tocht zit er op. Mooie kilometers.
Horsthoek – Tegen de Renderklippen op – 28 kilometer
Willems Wonderlijke Wandelingen 