Jaarlijks organiseert de Stichting Wandelvierdaagse Het Gooi een vierdaagse vanuit Laren, waar het startpunt ligt bij SV Laren 99. Dit jaar kon de vierdaagse niet doorgaan. De organisatie heeft de routes van 10, 20, 30 en 40 kilometer voor elke dag op de website gezet. Vandaag loop ik de Gooimeerroute.
Het is koud.
Nevels hangen over de akkers.
Boomtoppen zijn verdwenen.
Laag-bij-de-grondse honden lopen voorzichtig rond, snuffelend naar oude paden.
Mijn handschoenen liggen thuis.
Ik loop over de Laardereng, waar een enkele fietsende scholier mij voorbijgaat. Hij zou met zijn ogen dicht de weg naar school kunnen vinden.
Vandaag zal ik uitkomen bij het Gooimeer, maar voordat ik het meer zal zien heb ik nog een kleine 30 kilometer te gaan. Maar eerst door het weelderige en rijke Laren, nog niet dwars door het centrum, dat bewaar ik voor de laatste kilometers van mijn tocht.
Eerst langs groene plekken naar de Blaricummerheide, waar niet veel te zien is, want de nevels blijven zich hardnekking ophouden op lage hoogte. Op veilige afstand passeer ik het Tergooi-ziekenhuis en kom uit op de Bussumerheide aan de zuidkant van Bussum. De zon is hier doorgebroken en de uitzichten zijn mooi. Het enige dat nog herinnert aan de nevels zijn de waterdruppels in mijn baard. Vlakbij station Bussum Zuid neem ik een pauze. Aan mijn voeten ligt het Vijverpark. De zon schijnt en mijn jack verdwijnt in mijn rugzak. Achter mijn muurtje raast het verkeer. Na mijn pauze is het geraas snel voorbij wanneer ik over de Struikheiweg ga. Rechts ligt een uitgestrekte begraafplaats, links ligt de Franse Kampheide. Het zou zo maar kunnen dat hier troepen van Napoleon hebben gebivakeerd. De man heeft zijn sporen wel nagelaten in Nederland. Bij het sportcentrum (inclusief zwembad) is het enorm druk. Veel auto’s, het lijkt er op dat elk kind per auto naar deze plek is vervoerd. Wanneer ouder en kind op de fiets waren gegaan hadden zij beiden al enige sportieve beweging achter de rug bij aankomst op het sportcentrum.
Dan kom ik in het mooie natuurgebied Cruysbergen, waar ik namen als Koedijk en Luye Gat aantref. Het is een waterrijk gebied met bruggetjes over de waterwegen. Ik ben niet de enige wandelaar in dit gebied, meerdere ouderen hebben zich, al dan niet met stok, gewaagd in dit gebied voor een prettige ochtendwandeling. Na dit mooie gebied kom ik in harde aanraking met een lange rechte asfaltweg die mij langs een paar boerderijen, koeien en schapen, voorbij de Erfgooiersbrug in het gebied van het Naardermeer brengt. Dat is ook zo’n nat gebied met bruggetjes. En met veel wandelaars (zonder stok) en fietsers. Voor de Hilversumse Bovenmeent kan ik het asfaltpad verlaten en naar het noorden gaan over een dijkje. Ik volg de bosrand langs de zuidkant van het Naardermeer.
Dan, wat ruist daar in het riet? Links is een sloot, rechts een rietkraag en daar achter nog een sloot. Twee dames proberen uit het riet op het pad te komen. Stapje voor stapje komen zij verder. Zij zeggen niets. Het riet doet het woord. Ik kijk hen verbaasd aan, maar loop door. Hebben zij met hun lange lenzen iets ontdekt? Maar ik zie geen lange lenzen. Even verderop zie ik het antwoord op dit vreemde natuurverschijnsel. De oorzaak ligt breeduit op het smalle pad. Tussen riet en het is heel weinig ruimte. Tussen sloot en het is meer ruimte. Het kijkt mij aan. Ik kijk achterom en zie dat de dames op het droge pad zijn aangekomen. Ik kies voor de ruimte langs de sloot. Het enorme beest kijkt mij aan terwijl het rust in het gras. Voorzichtig doch vastberaden loop ik verder. Het beest zegt bah noch boe .
Voorbij de eendenkooi gaat het pad door het drassige bos. Een dubbele loopplank voorzien van kippengaas ligt op het pad. De planken zijn beduidend smaller dan anderhalvemeter. Opa en oma met dochter en kleinzoontje komen mij tegemoet. Opa en ik groeten elkaar, het kleinzoontje loopt snel terug naar oma. Wanneer ik daar ben laat hij snel zijn kleurrijke horloge zien. Zijn oudere broertje heeft een nieuw horloge gekregen en nu draagt hij de tijd van zijn broer. Wanneer ik vraag hoe laat het is stroopt hij routineus zijn linkermouw op en kijkt naar de kleuren. Hij kan geen klokkijken maar is wel bij de tijd.
Dan komt Naarden-Vesting binnen loopafstand. De prachtige vesting straalt in de zon. Het water spiegelt, een enkele brug wijst de weg. Hier geen dubbele looplanken met kippengaas, maar de rust van eeuwen. Vlakbij de Grote Kerk (bekend van de jaarlijkse uitvoering van de Mattheus Passion en het levensgrote standbeeld van de pedagoog Comenius) ga ik op een bankje zitten, tegen het oude stadhuis. Aan mijn voeten ligt een herdenkingssteen, waar op staat dat de burgemeester van Naarden, Peter Rehwinkel, de bank waarop ik zit heeft geschonken aan Naarden. Zou hij met Amalia op deze bank hebben gezeten? Toeristen klimmen op het bordes van het oude stadhuis en laten zich fotograferen alsof zij een defilé afnemen.
Het pad Naarden uit loopt over de dijk die de stad beschermt, wandelen over erfgoed. Vandaar ga ik op weg naar Huizen. Tegenover een begraafpolaats komt ik langs het uitgestrekte terrein van het Internationaal Theosofisch Centrum. Je kunt hier spiritueel studeren en spiritueel stilzijn. Blavatsky en Bressant worden hier nog in ere gehouden. In stilte ga ik verder totdat ik het Gooimeer zie, van afstand. Maar het is onmiskenbaar het Gooimeer. Een paar zeilen zie ik voorbij gaan over het water. Even later sta ik op een heuveltje (14.3 meter hoog!) zodat ik nog beter zicht heb op het meer. Er is een reling op de top van de heuvel om te voorkomen dat mensen per ongeluk de heuvel afrollen. In de reling is een roos geprikt. Aan de roos hangt een kaartje: R.I.P. Joepie / baasje en vrouwtje . Er stond toen ik de trap opliep een vrouw boven bij de reling. Heeft zij de roos hier bevestigd? Ging zij zojuist, overmand door verdriet, de trap af, richting Gooimeer? Ook deze mooie plek kent leed. Even komt bij mij de vraag op: Had Joepie de tekst R.I.P. kunnen lezen? De betekenis er van kunnen doorgronden? Maar deze vragen duw ik snel weg. Ze zijn ongepast op dit moment.
Van hier gaat het bijna in een rechte lijn naar het zuiden. Eerst door Huizen, waar ik net het oude centrum misloop, maar ik heb de kans om uit te rusten op een bankje met zicht op de Nieuwe Kerk, die er toch al een tijdje staat. Aan de zuidkant van Huizen ga ik De Engh op. Oude akkers, bossen, slingerpaadjes en honden wisselen elkaar af. dan is er volgend heidegebied: de Tafelbergheide. Ik verwacht elk moment de Atlantische Oceaan te zien botsen op de Stille Oceaan. Bij de horecagelegenheid zitten mensen eendrachtig op lange banken in de neigende zon. Dan is Laren weer aan de beurt met lange beboomde wegen langs grote huizen achter hoge heggen en hekken. Her en der klinkt een bladblazer of een kettingzaag. Mijn route komt door het centrum van Laren waar velen met de vrijdagmiddagborrel bezig zijn op meerdere terassen. Het is ook vermoeiend om van de ene kledingzaak naar de andere kledingzaak te lopen. Ik passeer nog éénmaal die mooie molen en dan een rechte lijn naar de plek waar het allemaal is begonnen.
Wandelvierdaagse Het Gooi – Bosroute – 40 kilometer
Voor meer informatie over de vierdaagsewandelingen klik hier.
Willems Wonderlijke Wandelingen 