Jaarlijks organiseert de Stichting Wandelvierdaagse Het Gooi een vierdaagse vanuit Laren, waar het startpunt ligt bij SV Laren 99. Dit jaar kon de vierdaagse niet doorgaan. De organisatie heeft de routes van 10, 20, 30 en 40 kilometer voor elke dag op de website gezet. Vandaag loop ik de Bosroute.
Op een Bosroute verwacht ik bos, bos en nog eens bos.
Deze wandeling stelt niet teleur. Binnen een kilometer na de start (met enige bomen langs de kant van de weg) kom ik in een bos. Wanneer ik na 40 kilometer terug ben bij de bomen langs de kant van de weg ben ik door bossen gegaan, langs bomen.
Ik geef toe, ik kom ook langs en over heidevelden, maar ook daar groeien bomen en boompjes.
Ik geef toe, ik steek wel eens een asfaltweg over. Ik kruis snelwegen.
Ik geef toe, ik kom door een dorp (Lage Vuursche) maar wel aan de boszijde.
Zelfs het korte gedeelte door het bewoonbare gedeelte van Laren gaat vergezeld van vele bomen langs de weg en in ruim opgezette tuinen.
Bijgehouden heb ik het niet. Al die namen van die bossen en de namen van de landgoederen. Het zou een lange rij van namen worden.
Een aardig accent tijdens mijn dagmars is dat ik zelfs langs Bomencentrum Nederland met een Jardin d Hiverre kom. Op het boomrijke terrein staan een paar uitbundige gebouwen waar vele gasten kunnen worden ontvangen om een boom op te zetten tijdens congressen en gesprekken te voeren in de wandelgangen. Hier ben ik al vlakbij landgoed Groeneveld met een gelijknamig gebouw dat met enig gevoel voor grootsheid een kasteel wordt genoemd. Ooit werden hier de opnames voor Pipo de Clown gemaakt. Nu moeten bezoekers aan het huis en aan het landgoed hun eigen grapjes maken.
Van Pipo ga ik verder door de bossen waar ik ter hoogte van een spoorlijn een hoge oversteekbrug voor fietsers en wandelaars oversteek. Fietsers hebben hier een beste klim aan, maar er loopt een gootje langs de treden, dus de mogelijkheid is er wel. Wanneer ik aan de andere zijde van het spoor afdaal tref ik een dame aan die oefeningen doet op de trappen: sprintje naar boven, voorzichtig naar beneden, één tree op, één tree af. Een man staat er bij en kijkt goedkeurend toe. Hier worden kampioenen gemaakt in de stilte van de bossen. Ik heb heelhuids alle treden overwonnen, gewoon op eigen kracht, maar wie heeft dat in de gaten? .
Langs een hondenparkeerplaats kom ik achterlangs kasteel De Hooge Vuursche, wederom een kasteel dat geen kasteel is. Het is wel een zeer groot voormalig woonhuis, dat nu in gebruik is als sjiek chique hotel. Misschien moeten Wandellief en ik binnenkort besluiten dat wij in een kasteel wonen. My home is my castle. Misschien iets voor een Minister van Volkshuivesting: ieder zijn eigen kasteel. Nu doorpakken!
Aan de overzijde van de Hilversumsestraatweg kom ik in een klimbos. Vroeger (ja toen alles, maar dan ook alles, beter was) kon ik in elke boom langs de straat en in elke boom in het bos klimmen. Tegenwoordig zijn er speciale bossen waar je tegen betaling de boom in kunt.
Inmiddels struin ik door de bossen van landgoed Pijnenburg, deze naam kom ik veelvuldig tegen op mijn wandeling. Ter hoogte van het kleine heidegebied De Stulp (niet: Het Kasteel) kom ik vier wandelaars tegen. De groep dreigt door splitsing uitéén te vallen. De reden is dat zij gevieren niet weten waar zij zijn. Zij weten wel waar zij naar toe willen: Lage Vuursche. De pannekoeken zijn vanaf hier echter niet te ruiken, dus wat doe je dan? Een man in het gezelschap vraagt mij de weg naar Lage Vuursche. Hij vermoedt dat hij de kant uit moet waar ik vandaan kom, maar het lastige is dat ik niet uit Lage Vuursche kom, maar er naar toe ga. Ik probeer enige helderheid te verschaffen aan het gezelschap. Zij gaan verder op pad. Bij een hoopje zijpaden staan zij stil, ik sla rechtsaf en ik zie dat zij mij even volgen en dan verdwijnen zij in het niets. (Of zij ooit Lage Vuursche hebben gehaald weet ik niet.)
In Lage Vuursche ga ik achter de pannekoek en de voormalige smidse langs en passeer hier hoge hekken met scherpe punten en camera’s. In een klein kantoortje binnen de hekken zit een lid van de Marechausse. Zou hier de grootste openluchtgevangenis van Nederland zijn? Even voorbij het dorp waar het zeer rustig is neem ik een pauze op een boomstam langs een weiland. Net wanneer ik zit wordt het hemelgewelf boven mij lek geprikt. Het brood dat Wandellief gisteren heeft gebakken smaakt er gelukkig niet minder om. Ik zit hier in het Maartendijksche Bosch. Bij Hollandsche Rading steek ik het spoor (met de bijzondere bogen) over en ga naar Einde Gooi , zo heet het landgoed waar nog wordt geboerd. Ik kom nu op een traject waar bouwers hun best hebben gedaan om de voetgangers over de wegen heen te tillen. Eerst een loopbrug over de Utrechtseweg, dan een brug over spoor en A27, iets ten noorden van deze brug ligt een brug voor dieren. Vlak voor het Hilversumse Wasmeer, zie ik een geschikt bankje om te pauzeren. Langzaamaan begint het donkerder te worden. De lucht is zwaar betrokken. Af en toe komt een fietser voorbij. Ik stop mijn regenjack in mijn rugzak en hoop op een droge voortzetting. Bij het Wasmeer besluit ik om door te lopen. Mijn maandelijkse wasbeurt doe ik wel na thuiskomst. Even voorbij een golfterrein trek ik toch maar mijn regenjack weer aan. Zelfs onder de bomen word ik nat. Ter hoogte van de waterzuivering van Hilversum loop ik over de Weg over Anna’s Hoeve onder de snelweg door. In de enkele ogenblikken van droogte komt een jonge man mij tegemoet. Op zijn rug draagt hij een gitaar in een gitaarhoes. In zijn rechterhand houdt hij een geopend bierblikje vast. Hiermee zou hij wat regenwater kunnen opvangen. Het vergt enige zorgvuldigheid om hier de drukke weg over te steken. In het bos aan de overzijde zijn enkele paden afgezet wegens boswerkzaamheden. Aangezien de werkzaamheden het einde van deze werkdag en werkweek hebben bereikt is er niemand aanwezig. Ik neem de vrijmoedigheid om over twee hekjes te stappen en mijn weg te vervolgen tussen losliggende boomstammen aan de kant van het pad. Op de heide is het rustig: een enkele hardloper, een man met dopjes in zijn oren die tuurt op een klein beeldscherm. Veel meer medepadgebruikers heb ik niet.
Bij Anna’s hoeve is het stil.
De leeuwen in de Leeuwenkuil van Daniël zijn stil.
Bij Theehuis t Bluk is het stil.
De heide is stil.
Het bos is stil.
De A1 raast voort, zelfs waar de Vredelaan in zicht is.
Ik ga de Laardereng op, in de stilte van de regen loop ik naar het einde.
Wandelvierdaagse Het Gooi – Bosroute – 40 kilometer
Voor meer informatie over de vierdaagsewandelingen klik hier.
Willems Wonderlijke Wandelingen 