Hoewel Wandellief en ik al vele malen over het Wekeromse Zand hebben gewandeld en al vele malen in de buurt onze voetstappen hebben nagelaten is het toch iedere keer weer een mooi gebied om naar terug te keren. We zijn vanmorgen teruggekeerd om te wandelen over het zand en over de heide en door de bossen. Het zand is vandaag geen brandend zand . De zon schijnt op het zand, maar de felheid van de zon is ingetogen en het is nog vroeg op de dag. We kijken rond over de vlakten en zien in de verte een persoon bewegen, eerst snel, later langzaam. Een ochtendrace tegen de klok en het zand. Verder is er niemand te zien. Op de vlakte zijn hutten gebouwd van droge boomtakken. Takken tegen elkaar gezet zodat er een tipi is ontstaan. Een ideale plek om te spelen: ruimte en zand en bomen. Er staat geen bordje belevingsbos , zonder bordje blijft er genoeg te beleven. Zelfs voor deze twee wandelaars. Van alle zandverstuivingen in Europa bevindt 90% zich in Nederland. Dit Zand behoort bij die 90%, net zoals de zandverstuivingen bij Kootwijk.
Aan de andere kant van het Zand gaan wij door een draaihek en staan buiten om later weer terug te komen. Maar eerst de Hoge Valksedijk op, op weg naar het noorden waar wij een bijzonder terrein aantreffen. Hier is een boerderij uit de IJzertijd nagebouwd. Op deze plek zijn eeuwenoude Raatakkers gevonden, iets daarvan is hier tot leven gebracht in de boerderij, een akker, een spieker voor graan, de bijenkasten zien er iets moderner uit. In Engeland is de term Celtic Fields geboren, omdat daar aanvankelijk werd gedacht dat dergelijke plekken waren gevormd door de Kelten. Die term was overgewaaid naar Nederland. De term Celtic Fields is onjuist, maar is blijven hangen.
Wij blijven niet hangen, maar gaan verder en slaan de Vijfsprongweg in. Op een akker wordt de snijmais gehakseld. De hakselaar wordt vergezeld door een tractor met een grote vergaarbak waar de gehakselde mais in verdwijnt. Samenspel voor twee tractoren. Als eens Ruth raapt Wandellief langs de rand van een akker twee maiskolven op die zijn ontsnapt aan de hakselaar. Voer voor vogels. We zijn hier aangekomen bij de Germaanse Put. In vroegere tijden, waarschijnlijk ook die van de Raatakkers, werd hier water geput. Een holle boomstam van recente datum staat in verticale houding in de grond, op de plek waar vroeger de put was.
Langs de Lindeboomsberg nemen wij een pauze. Brood en appel en lauwe thee en water. Een eindje naar links zitten op een boomstam twee mensen met een hond. Op ons afgestormd komen vier paarden, drie ruiters en een hond, die vlakbij onze bank afslaan en het bos weer ingaan. Bij de Scheeleberg staat een bankje, met uitzicht op een strook heide en daar achter, iets lager gelegen, een weiland. Op de punt met uitzicht kwamen wij in vroegere tijden met mijn schoonmoeder . Even ademhalen op deze rustige plek.
Door de bossen maken wij een zwaai terug naar het Wekeromse Zand. We gaan naar binnen door een ander draaihek. Even verderop zien wij in de verte een kudde koeien scharrelen onder de bomen. Het zijn heidekoeien, iets kleiner dan de bekende koeien. Het ras was hier in Nederland uitgestorven, maar dankzij bereidwillige Denen en een goed fokprogramma konden vanuit Denemaken koeien naar het Wekeromse Zand komen. En zij graasden verder. We zien niet alleen koeien, maar ook meer wandelaars dan op ons eerste traject op het Zand. De zon straalt nog steeds op het zand en de heide en de weelderige bomen. Ter hoogte van de De Olde Plak (is dit een verwijzing naar het statige huis ?) zien wij in meerdere weilanden paarden, niet ongebruikelijk, maar wij zien ook twee kamelen (iets minder gebruikelijk), die achter elkaar aanlopen. Deze trotse schepen van de woestijn houden zich nu op in de buurt van het Wekeromse Zand. Na afloop van de wandeling gaan wij terug naar onze woonoase.
Wandelen rond Ede – Wekeromse Zand – 11 kilometer
Willems Wonderlijke Wandelingen 