Romeine Limespad VII, Wageningen naar Arnhem

Na trein en bus en voet kom ik aan bij de Rijnhaven van Wageningen. Wanneer ik van de Pabstendam de haven inkijk zie ik het. Ik ben terecht gekomen in een tijd ver voordat de Romeinen deze kant uitkwamen. Een tijd dat er nog geen Romein bestond. Ik sta oog in oog met de ark van Noach, die hier na de grote vloed is afgemeerd. Waarschijnlijk was op het moment van afmeren het verschil tussen de berg Ararat en de Wageningse Berg niet helemaal duidelijk bij de stuurman. Maar ja, ga maar eens varen met een duif en een raaf aan boord. Dan kom je nog eens ergens. In de ark kunnen ze je daar van alles over vertellen.    

Vandaag ben ik onderweg van Wageningen naar Arnhem. Enige jaren geleden liep ik op de langste boswandeling van Nederland van Arnhem naar Wageningen. Op de route nu kom ik bekende plekken en tracés tegen, maar ook voor mij nieuwe paden en wegen. Na de uiterwaarden ga ik naar hoger gelegen gebied, langs een asfaltweg tref ik een oudere man aan in gezelschap van een groep jonge vrouwen. Hij probeert met luide stem de dames aan te moedigen om de juiste oefeningen op de juiste wijze te doen.  Ik houd mijn mond en wandel verder. De route brengt mij in het prachtige Arboretum met wandelbankjes inclusief uitzichten over de rivier en de Betuwe.

De route gaat naar het noorden en maakt een omtrekkende beweging om Oranje Nassau’s Oord. Dit landgoed met prachtige gebouwen werd ooit door koning Willem III gekocht en hij gaf het cadeau aan zijn Emma van Waldeck-Pyrmont. (Nu hoop ik maar dat mijn Wandellief dit niet leest, want deze Willem schaft geen landgoederen aan, zelfs niet voor zijn Wandellief). 

Door de bebouwde kom van Renkum wandel ik terug naar de uiterwaarden. Na tien kilometer ga ik langs het water op een grote steen zitten. De lucht betrekt en voordat ik na een korte pauze verder ga trek ik uit voorzorg de oranje regenhoes om mijn rugzak. De voorzorg blijkt goed te werken want er komt geen regen.  

Nadat ik onder de Via L ben door gegaan kom ik uit bij kasteel Doorwerth. Een imposant gebouw in de uiterwaarden, tussen rivier en stuwwal. Het oudste gedeelte van dit kasteel was de woontoren en deze dateert van circa 1280. De Romeinen waren toen al terug gegaan naar Rome. Een kleine 300 jaar later kreeg Doorwerth zijn huidige (nou ja) aanzicht. Dat aanzicht is niet ongeschonden door de tijd gekomen, want in het jaar 1944 kreeg het kasteel het zwaar te verduren en kreeg het het aanzien van een ruïne.  Momenteel is het bouwwerk eigendom van Geldersch Landschap & Kastelen (GLK). 

De volgende historische plaats waar ik langs kom is Landgoed Duno. Hier kwam ik ook met mijn langste boswandeling. Er is wel wat veranderd, want nu zijn de contouren van het oude huis op het landgoed zichbaar gemaakt. Een mooie plek met prachtige vergezichten. De naam Duno komt trouwens van de naam Duunoog, dat de eerste eigenaar aan de villa gaf. Momenteel is het landgoed eigendom van het GLK. In de tweede wereldoorlog is dit huis volledig verwoest. Op mijn tocht in deze streken is deze oorlog zeer nabij. Maar ook de Romeinen hebben hier sporen achtergelaten want in deze buurt ( zo meld een informatiebord) is een bronsschat gevonden, die vermoedelijk is buitgemaakt tijdens de Bataafse opstand van het jaar 70. Het is mij niet duidelijk of de Bataven het buitmaakten op de Romeinen of omgekeerd. 

Bij de Westerbouwing kom ik wederom in aanraking met de tweede wereldoorlog. Op een tafeltje buiten het gesloten restaurant liggen een paar kleine kransen van poppies. In Flanders Fields is nu geworden Op Westerbouwing’s Heuvels. Aan de muur van het restaurant hangt de tekst: “Dedicated to the officers and men of the 1st batallion THE BORDER REGIMENT 1st airlanding brigade who fought and died during the battle of Arnhem September 17th – 26th 1944″. Stille woorden getuigen. 

Vanaf de Westerbouwing is er een scherpe afdaling naar het niveau van de rivier, zo bereik ik Oosterbeek, waar de oude kerk een centrum van herdenken is. Jaren geleden was ik in de kerk voor een bijeenkomst van geheel andere aard. Een indrukwekkende plaats. 

De weg zoekt de uiterwaarden op, gelukkig is het nu droog. De vorige keer dat ik hier wandelde was het zeer drassig. Langs de rand van Arnhem kom ik in Landgoed Mariëndaal (ook eigendom van GLK). Een prachtig landgoed met veel wandelpaden en hoogteverschillen. 

Via het spoor kom ik in de oude wijk Lombok en verder daal ik af tot vlakbij de rivier en de Mandelabrug, daar zoek ik mijn weg naar het station. Het gaat vanaf hier huiswaarts.  

Romeinse Limespad VIII – Wageningen naar Arnhem – 33 kilometer