Twaalf bomentocht

WS78 is een wandelsportvereniging (de letters WS zeggen het al) die op vele plaatsen in het land jaarlijks 10 wandeltochten organiseert. De geijkte afstand is 40 kilometer per route. Vandaag ga ik de Twaalf bomentocht van deze vereniging wandelen.

Om te beginnen met deze wandeling wandel ik eerst naar Sporthal Strijland op de rand van de wijk Paasbos en de wijk Strijland van Nijkerk. Voor een georganiseerde wandeling is dit een prima startplek. Het is hier nu rustig. Eén man staat bij de ingang van de hal en kijkt op zijn mobieltje. Ik stel mijn mobieltje in (route er op en Map My Walk aan) en ga op pad. Door Strijland en Beulakker kom ik via Luxool op de Bloemendaalseweg. Hier ben ik in het buitengebied waar Putten en Nijkerk elkaar de hand reiken. Het is nog steeds rustig, slechts een enkele auto begeeft zich herwaarts. In Deuverden staat de imposante Manege van Stal Lozeman. Aan de ene kant van de weg staat de grote stal, aan de overzijde de oude boerderij met scharrelende kippen op het zandpad, even verder staat aan dezelfde zijde van de weg een gerestaureerde schaapskooi, die tevens als schuilhut voor wandelaars fungeert. Na Veldhuizen kom ik op het gebied van Kruishaar, een uitgebreid fraai landschap met verscheidene elementen. Dit is niet het enige prachtige gebied dat ik vandaag tegenkom. Nu en later kom ik door het particuliere landgoed Appel.

Even na de boerderij Groot Gerven (met een bijpassend landgoed, dat op een enkele plaats een overlap heeft met landgoed Hell) neem ik mijn eerste pauze van de dag. Even van het zandpad af ga ik zitten met mijn rug tegen een boom. Een meisje komt zingend voorbij op haar fiets. Een auto tuft langzaam voort. De boom waar tegen ik leun, blijft staan. Na mijn pauze loop ik het zandpad af en kom bij de weg tussen Voorthuizen en Putten. Rechts en dan links en ik ga een volgend deel van het landgoed binnen. Hier loopt ook een LAW. Bij de ingang van het pad stapt een man uit een wagen van dierenkliniek De Vijfsprong en laat zijn hond uit, die onmiddelijk enthousiast heen en weer rent. De hond is blijkbaar niet in staat om te lezen op het bordje bij de ingang dat hij hier aangelijnd moet zijn. Even verderop versmalt het pad zich en wordt overwoekerd door hoge en brede varens en struiken die hun takken alle kanten uit laten hangen. Ik heb de indruk dat niet veel mensen hier regelmatig dit paadje kiezen voor een dagelijks ommetje. Dan ineens komt een grote hond blaffend snel op mij afrennen. Verderop zie ik een jonge vrouw met een aangelijnde hond. Blijkbaar weet zij de bordjes niet goed te interpreteren. Wel aanlijnen? Niet aanlijnen? Zo zit je altijd met één hond goed. “Ik woon hier dichtbij en iedereen laat hier zijn hond loslopen.” Ik vervolg mijn weg naar Veenhuizerveld en buig dan af naar het zuiden. Op de Prinsenweg is een bijzonder huisje bij een boerderij. In dat huisje is een melktap, kun je eieren en vlees kopen en er staat een minibieb. Voor die laatste wil ik wel het erf opgaan. In ’t Melkhuusje staat een gezin, dat hier vlakbij op een camping staat. De man vraagt mij of ik de boer ben. Ik ontken dit. Hij is nieuwsgierig en zag de aankondiging langs de weg en hij wil gaan proberen of deze producten wat zijn. Ik kijk of er boeken zijn die wat zijn voor mij. Vandaag niet. Aan de noordelijke rand van Voorthuizen ligt het Wilbrinksbos met zeven heuveltjes. Ook hier is een hond die in mij een potentiële bondgenoot of vijand ziet. In het bos mogen honden loslopen, dat is wel bijzonder want er is ook een dassenburcht op het terrein. Het gebied van familie Das is met paaltjes en ijzerdraad afgezet. Een hond kan zo het leefgebied van de das in. Op een informatieve tekst wordt vermeld dat de das ons grootste roofdier is. Ik weet niet of die tekst dateert van voor of na de komst van de wolf op de Veluwe. Na het Wilbrinkbos kom ik in de bebouwde kom van Voorthuizen, een dorp waar tijdens de zomermaanden vele mensen uit de Randstad een goed heenkomen zoeken. Ik neem mijn pauze na twintig kilometer op een bankje van Buitenlust, waar grote rust heerst en groen uit alle poriën van het terrein opschiet. Regen trekt op zeer ingehouden wijze over het dorp, terwijl een knal veroorzaakt wordt door een merel die tegen de voordeur van de feestzaal botst. De vogel piept met opengesperde snavel en schuddende kop. De knal is hard aangekomen. Het duurt even voordat de vogel een stapje kan zetten. Even later vindt het vogeltje een schuilplaats in een struik naast de ingang van het pand. Na mijn boterham en appel gegeten te hebben stop ik een kleine paprika in een tasje aan mijn buikriem. Voer voor onderweg.

Na een bijzondere oversteek over de nieuwe rondweg steven ik af op landgoed De Gemoedelijkheid en daarna kom ik weer op dat particuliere Landgoed Appel. Deels is het prachtig natuurgebied en deels is het akkerland, met houtwallen die nog steeds intact zijn, met meerdere boerderijen. Ik passeer een akker waar aan de randen mais wordt verbouwd en binnen het perceel een ander gewas. Drie mensen zijn aan het werk op deze akker, niet met machines (groot of klein), maar met schoffels. Het oude handwerk wordt hier geëerbiedigd. Dan open ik een groot houten hek, aan de linkerkant noch aan rechterkant is een passage voor een wandelaar. Links van mij ligt een ruime woning en ik ga door het volgende grote hek. Voor mij staat een paardenstal, een man komt uit de stal en gaat mijn richting uit, terwijl hij vraagt waar hij mij mee kan helpen. Het blijkt dat ik wel netjes de route heb gevolgd, maar dat dit terrein privé is (de route is verouderd). Hij wijst mij de weg om een begaanbaar pad te vinden. Nadat ik een eindje teruggelopen ben (door de twee bekende hekken en verder) kom ik op het pad dat ik kan nemen om weer op de route te komen. Dit pad is zeer recent onderhouden door een grasmaaier. Van Appel ga verder naar ’t Woud, een verzameling oude en nieuwere huizen en boerderijen. Bij een varkensboer (je kunt bellen voor een afspraak om een rondleiding te regelen) staat in de tuin een minibieb. Die kan ik niet ongecontroleerd passeren. Op 30 kilometer kies ik een paal om tegen te leunen, de paal staat aan de Schoenlappersweg tegenover de Veldhoenweg. Dat ik beland ben in paardengebied is duidelijk. Een jongedame te paard slaat de Veldhoenweg in, waar zij links dient te rijden. Haar moeder gaat voorop op de fiets. Even later komen moeder en dochter terug, evenals het paard en de fiets. Ik schijn hier in de gemeente Putten te zijn. Het gebied van de Kruishaarderberg blijft mooi, met name de 2e Kruishaarseweg. Hier loopt ook een Klompenpad, dat ik al eerder tegenkwam, toen ik een moeder en dochter ontmoette die een deel van dit pad liepen. Gelukkig kom ik over de Eerste Kruishaarseweg (niet de 1e Kruishaarseweg). Van de berg en de Kruishaarsche Heide gaat het pad weer langs Stal Lozeman en daarna volg ik de route over de Deuverdenseweg die overgaat in de Spochthoornseweg die overgaat in de Wallersteeg die overgaat in de Wallerstraat. Het traject van de oude Havenlijn brengt mij langs het station en andere wegen en paadjes brengen mij terug naar de Sporthal Strijland.

Het is een prachtige tocht geworden over bekende en onbekende paden.

Nijkerk – Twaalf bomentocht – 39 kilometer

Wanneer je het gpx-bestand van deze wandeling (ontworpen door Erik Dikken) wilt hebben, klik dan op deze link.

Enkele opmerkingen over de route:
1. Na km 18 gaat de route het Wilbrinkbos uit. Vanwege de nieuwe rondweg (Heuvelrandweg) kun je beste doorlopen naar de rotonde, vandaar de Apeldoornstraat volgen (richting centrum), eerste weg rechts en je bent op de Roelenengweg en terug op de route.
2. Na km 21 wandel je rechtsaf over de Oude Appelseweg. In de bocht naar rechts ga je rechtdoor over een geïmproviseerde overgang over de rondweg, let hier goed op het verkeer!!. Aan de overzijde van de weg volg je rechtdoor de Appelseweg.
3. Na km 26 volg je de zandweg (met rechts een akker), aan het einde van de akker is een houtwal, pal na de houtwal sla je rechtsaf en volgt het graspad. Bij het volgende graspad rechtsaf slaan en je loopt weer op de route, op weg naar km 27.