Haarlerbergenroute

In de serie ‘de mooiste netwerkwandelingen’ van Uitgeverij Elmar verscheen in 2021 een deeltje over ‘Sallandse Heuvelrug & IJsselvallei’. Tijd om de IJssel over te steken. Hieronder een verslag van Wandeling 14 uit deze wandelgids.

We kwamen er langs op de Sallandse Zandloper. Haarle, aan de voet van de heuvels. Herberg De Pas, waar wandelaars even de pas in kunnen houden, informatie, fietsrekken, het is er allemaal. Het terras is open. Fietsers en wandelaars en terraskijkers hebben zich verzameld. Ik zet de pas er in en ga op pad. Eerst kom ik langs een akker die boer Overesch uit Heino heeft gepacht van Natuurmonumenten. Hij boert biologisch en laat luid en duidelijk zijn mening horen op sociale media.
Even verder houd ik mijn pas in.
Een gevallen vrouw.
Zij zit langs de kant van het onverharde pad. Toch is zij hard gevallen. Haar broek is ter hoogte van haar linkerknie kapot en bloed komt uit deze knie en uit haar linkerhand. Haar fiets staat weer rechtop. Haar man verleent eerste hulp en heeft net een doek nat gemaakt met water uit een bidon. ‘We gaan zo even langs een arts’, zegt hij tegen mij wanneer ik vraag of er hulp nodig is. Wanneer ik met Wandellief wandel, laat ik dergelijke zaken aan haar over. Ik kan met een gerust hart mijn weg vervolgen, terwijl ik het spoor zie van het wiel dat weggleed in het zand. Fietsers komen met een flinke vaart de onverharde weg af. Ik kijk niet achterom. Ter hoogte van de schaapskooi sla ik de bossen in en passeer de grote kooi. Een paar schapen zijn achtergebleven in de schaduw van kooi en bomen. Mijn wandeling brengt mij verder door de bossen en in de richting van de Haarlerberg. Een groot open heidegebied ga ik in. Ik zie nu meer wandelaars dan eerder op de dag.

Wat ik ook meer zie zijn schapen. In een omheind terrein liggen veel schapen in de schaduw, andere schapen zoeken naar voedsel. De dieren maken een ontspannen indruk en laten de wandelaars aan zich voorbijgaan. Zij hebben net als ik de tocht van de schaapskooi naar hier gemaakt en rusten nu uit op het midden van de dag. Elke vierkante meter schaduw is meegenomen. De omgeving vertoont vergezichten. Een man met een gps-apparaat in zijn hand maakt rechtsomkeert en slaat nu het pad naar mij in. Hij passeert mij met een lichte groet en een snelle tred. Het dal zonder water is een mooi dal op de route. Het pad is als een geul tussen twee hogere delen. Droog zand onder mijn zolen. Wanneer het regent verdwijnt deze hemelzegen snel in het losse zand van de heuvelrug. Op de Sallandse heuvelrug wordt geprobeerd om de korhoender terug te brengen, maar ik heb niet de indruk dat dit tot nu toe succesvol is verlopen. We zullen het voorlopig zonder Kor moeten doen. Gelukkig is het prima lopen hier, ook zonder Kor.

Ik steek de Nijverdalse Bergweg over. Deze weg en de Holterbergweg loopt van Nijverdal naar Holten. In vroeger tijden was deze weg dag en nacht open, maar dat is al vele jaren niet meer zo. Het gebied krijgt in de donkere uren rust van gemotoriseerd verkeer. Deze weg is niet alleen voor dit soort vervoer populair, ook wielrenners en dagjesmensen op de fiets mogen hier graag rijden. Datzelfde geldt ook voor de Schouwenburgwerg, die ik bereik nadat ik voor de tweede keer de weg tussen Nijverdal en Holten ben overgestoken. Vele fietsers van allerlei leeftijden maken gebruik van het fietspad dat naast de zandweg ligt. Ik kies voor het wandelen op de zandweg, dan hoef ik niet om de haverklap uit te wijken voor genieters en doorzetters. Gelukkig hoef ik niet helemaal naar Haarle via deze weg te lopen. Ik kan het heidegebied in en daar is het plots helemaal stil, afgezien van vier fietsers die hun electrische fietsen achter hebben gelaten langs de weg en nu vlakbij in het heidegebied even pauzeren en lunchen. De gebaande wegen zijn geliefd door velen, afwijkende wegen door weinigen. Ik wandel van hei naar bos, de koelte waait mij langzaam tegemoet. Over de Oude Deventerweg kom ik terug bij het gevulde terras van De Pas en het startpunt van deze heivolle route.
Een ander pad neem ik naar de P van parkeerplaats. Een boom even van het pad wordt bezocht door een jongetje en een meisje die beiden tiptop zijn gekleed, een paar meter verder zie ik een jochie dat ook tiptop is gekleed. Hij staat naast een dame met een bruidsboeket. Voor de vrouw met boeket is een fotografe door haar knieën gegaan om een bruidspaar vast te leggen voor de digitale toekomst. Man en vrouw zoenen elkaar in verstrengelde pose, net zolang tot de fotografe tevreden is. Later zullen beiden het op eigen kracht moeten doen.
“Vind jij het nog een beetje leuk?” vraag ik aan het jochie dat verveeld om zich heen kijkt.
“Ja, ik vind het leuk.” klinkt het voorzichtig uit zijn mond.

Haarle, De Pas – Haarlerbergenroute – 12.5 kilometer