Holterbergroute

In de serie ‘de mooiste netwerkwandelingen’ van Uitgeverij Elmar verscheen in 2021 een deeltje over ‘Sallandse Heuvelrug & IJsselvallei’. Tijd om de IJssel over te steken. Hieronder een verslag van Wandeling 15 uit deze wandelgids.

De zon begint minder fel te worden, nu het tegen het einde van de middag loopt. Hoewel de dagen al heel voorzichting beginnen te krimpen zie ik voldoende ruimte om in het daglicht de Holterberg te beklimmen. De route die ik ga lopen begint aan de zuidelijke oever van de spoorlijn die langs het dorp Holten loopt en mijn eerste aktie is om de spoorlijn op een daartoe geëigende wijze over te steken om uit te komen bij de noordelijke oever. Ik ga op dit punt waar wandelaars en fietsers druk gebruik van maken eerst de Holter Enk oversteken via een prachtige laan met oude bomen. Het is direct te merken dat ik de stijgende lijn te pakken heb. Ik loop over het stoffige zandpad en laat het fietspad links liggen, dat doen trouwens ook allerlei ‘mountainbikers’, die mij links en rechts passeren op het zandpad. Langs een minibieb en huizen en achterlangs horeca die zich heeft gevestigd op de flanken van de berg kom ik uit bij de Wullenbergweg. Op deze weg is zelfs parkeergelegenheid voor een grote bus. Het toerisme is nooit ver weg op dit gedeelte van de Sallandse Heuvelrug.

Over de Wullenbergweg en een slingerend bospad kom ik aan bij een beroemde plaats op de Heuvelrug. Het is de ‘Holten Canadian War Cemetery’, zoals de naam al aan geeft zijn hier begraven oorlogslachtoffers van Canadese troepen die gevochten hebben tijdens de Tweede Wereldoorlog. Door een kleine poort aan de zijkant van de begraafplaats loop ik de begraafplaats op. Ik ben hier niet de enige, meer mensen lopen rustig over het terrein, kijken bij graven, rij na rij, strak in het gelid. Ik loop langs een rij identieke grafstenen, naam, regiment, rang, datum van overlijden, een kruis of een davidsster, een leeftijd, jong en jonger. Jongelui van allerlei achtergronden gezien de grote verscheidenheid aan namen. Het terrein is keurig onderhouden. Een getuigenis van het verleden, een oproep aan het heden om te werken aan vrede, een hoop voor de toekomst. Van deze begraafplaats ga ik de Eekhoornweg op. Hier heerst de stilte. Geen mens onderweg op deze lange laan. De Vossenweg wekt de verwachting dat hier vossen te zien zijn, echter ik interpreteer de naam verkeerd. Wat ik merk is dat de vossen weg zijn. Maar dan zie ik een vliegend hert, van links naar rechts over de Vossenweg. Van het ene struikgewas naar het andere struikgewas. Groot en gracieus, met een machtige sprong. Uit het niets opgedoken, in het niets verdwenen. Deze sprong zal ik niet snel vergeten. Een oud hert verliest wel zijn haren, maar niet zijn streken.

Aan de noordelijke punt van deze route kom ik op het uitzichtpunt van de Holterberg. Het hoogste punt van deze berg ligt op 59.5 meter boven Normaal Amsterdams Peil. Het is opvallend dat zelfs hier Amsterdam als norm wordt gebruikt. Wat ook niet normaal is is het uitzicht vanaf deze berg. Prachtige vergezichten. Om te voorkomen dat de enthousiaste kijker naar beneden stort is er een houten hek geplaatst. Wandelbankjes staan op veilige afstand van het hek. Eén man zit op een bankje, op een in zichzelf ingekeerde wijze. Bij het houten hek staan drie mannen, elk met een flinke rugzak om. Hier loopt de route van het Pieterpad. De mannen besluiten de berg af te dalen over het slingerende en geërodeerde paadje. Ik volg hen op gepaste afstand. We lopen in gelijk tempo, zo blijf ik op die gepaste afstand totdat onze wegen zich scheiden. Zij houden linksaan, ik houd rechtsaan.
De route heb ik bijna in tweeën gedeeld, iets over de helft wil ik een extra pauze ingelasten. Na het oversteken van de Holterbergweg zie ik op het smalle bospad een boom die het niet is gelukt om het pad over te steken. De stam ligt dwars over de weg. Dit is een uitstekende plek om halt te houden. Ik vestig mij op de boomstam, haal eten en drinken en rust uit mijn tas.
Achter mijn rug gaat het verkeer over de berg.
Voor mij is er niets anders dan een nationaal park.
De koelte van de avond sluipt tussen de bomen door.
Met vertraagde snelheid breng ik deze pauze door.
De stilte kruipt onder mijn huid.
Mijn bidon gaat terug in de houder aan de zijkant van mijn rugzak.
Mijn bakje met boterhammen sluit zich en hervindt zijn weg naar het grote vak.
Het Opinelmes ligt scherp in mijn hand en snijdt plakken van de appel.
Het klokhuis verdwijnt in een paar happen.
Het touwtje strak trekken
Een gesp links.
Een gesp rechts.
Hij staat klaar.
Mijn gedachten zijn vertraagd.
Een uitgerekt moment van gelukzaligheid.

De Panoramaweg biedt mij nieuwe gezichten, ik steek de Heksenweg over en kom in het Numendal. Even voor mij lopen een man en een vrouw, soms dicht bij elkaar, soms op gepaste afstand, soms hand-in-hand, soms op anderhalve meter. Terwijl zij naar de horecastraat gaan, loop ik verder naar het zuiden. Het Bergpad brengt mij dichterbij de bebouwing aan de noordkant van de spoorlijn. Het laatste deel van de route loopt langs de noordkant. Ik steek het spoor over, waar net een trein over is gekomen. Een jongeman loopt van het perron naar de fietsenstalling op weg naar zijn fiets, hij bukt zich bij de eerste fietsen en raapt een munt op. Het begin van een miljoen.

Holten – Holterbergroute – 12 kilometer