Het is lang geleden dat ik op mijn fiets naar het station reed. Deze morgen doe ik het en ik parkeer mijn fiets op het bovenste rek in de stalling. Het is rustig op deze vrijdagmorgen. De Kiosk is gesloten en wacht op andere tijden. Er zijn geen OVfietsen te lenen, daarvoor dien je naar Harderwijk te gaan. En dan? Terug naar Nijkerk fietsen? Ik ga op pad met een wandeling die ik van Roland Weijers heb ontvangen. Het is de Nijkerkse Landschapsroute gemaakt voor een wandelevenement van WS78.
WS78 is een wandelsportvereniging (de letters WS zeggen het al) die op vele plaatsen in het land jaarlijks 10 wandeltochten organiseert. De geijkte afstand is 40 kilometer per route.
Vanaf het station volg ik eerst het tracé van de vergane Havenlijn, die het station verbond met de Havenkom van Nijkerk. Maar bij de Vetkamp buig ik af naar het noorden en ben al gauw in het buitengebied van buurgemeente Putten. De buurtschap Diermen is een open landbouwgebied met zicht op de A28, die in de verte voortspoedt. Langs de boerderij Nieuw Bokhorst (Bokhorst is een veelvoorkomende naam in deze contreien) kom ik bij de kasteeltuin van Oldenaller. Dit is een populaire plek voor wandelaars en hondenuitlaters. In het kasteel zijn appartementen aangebracht en het gebouw is daarom ook niet te bezichtigen. De rest van het landgoed is eigendom van Natuurmonumenten en in het buitengebied van zowel Putten als Nijkerk vindt de wandelaar delen van het landgoed die allemaal toegankelijk zijn.
Ik steek de doorgaande weg tussen en Nijkerk en Putten over op de plek waar in 1944 een aanslag van het verzet op Duitse militairen plaatsvond. Deze aanslag leidde onmiddellijk tot de bekende razzia van Putten, met vele vele dodelijke slachtoffers. Aan de overzijde van de weg ben ik nog steeds op het landgoed. Even voorbij boerderij De Zoete Inval loop ik niet alleen over het tracé van het Oldenallerpad (Klompenpad), maar ook over dat van het Westerborkpad (LAW). Verder hangt er bij een klein bruggetje nog een mededeling ‘CONTROLE’, dit zal wel een overblijfsel zijn van de wandeltocht.
Ik ga een klein (naamloos?) omheind heideveld in. Bij een overstap zie ik aan de overzijde van het hek een moeder en dochter staan. Ik stap over en krijg direct de vraag:
‘Bent u hier bekend?’
‘Ik ben hier wel vaker geweest.’ zeg ik met een licht gevoel voor overmoed.
‘Welke kant moeten we uit?’ vraagt de oudste van de twee.
‘Dat hangt er van af waar u naar toe wilt?’
Het blijkt dat de dames enthousiast zijn begonnen aan het Oldenallerpad en nu even de weg kwijt zijn ondanks de markering en pijlen bij het overstapje. Tijdens ons korte gesprek zet de oudste van de twee de app van Klompenpaden op haar telefoon om zo zicht te hebben op haar positie in deze wereld. Wanneer ik enkele tientallen meters verder ben gelopen zie ik een paal met een markering van het pad, ik roep nog achterom iets over een markering. Na tien kilometer wandelen vind ik precies op die plek een wandelbankje waar ik op plaats neem. Terwijl ik een boterham eet komen de twee dames mij geanimeerd pratend voorbij. Over de Donkeresteeg gaat de motormaffia in grote getale voorbij, daarna valt de rust in goede aarde.
De route heeft in dit gebied een complex karakter. Later op mijn tocht zal ik hier weer komen. Soms in tegenstelde richting, soms gelijkoplopend met wat ik al heb gelopen.
Op de Haarweg is te merken dat de zon steeds meer aan invloed wint. Langs de kant van de smalle weg is een gepensioneerde boer met zijn houten kantenhark bezig om restantjes maaisel bij elkaar te harken. Een kleine trekker staat vlak achter hem.
‘Mooi weer om te wandelen.’
‘Dat is het zeker. Maar wel belangrijk om voldoende drinken mee te nemen voor onderweg.’
‘U kunt bij mij wel water krijgen’ en met een breed armgebaar wijst hij naar de boerderij achter hem.
‘Dank u. Ik heb nu nog voldoende water bij mij.’
Zo nemen wij afscheid en de boer hij harkte voort.
De route slingert voort door het afwisselende landschap. Veel houtwallen zijn hier overeind gebleven en dat levert mooie paadjes op. Ik passeer de mooie boerdeij Gerven, van het gelijknamige landschap en even later kom ik door buurtschap Huinen (met een eigen Klompenpad). Tussen Huinen en Krachtighuizen liggen vele Bungalowparken en ik kom langs De Instuif, maar met een auto mag je niet als gast niet naar binnen stuiven. Hier in de buurt zit ik op het verste punt van de route. Door de bossen kom ik bij kilometer 20, waar ik pauze houdt, met mijn rug tegen een boom en zicht op boerderij Klein Veenhuizen. Een zandpad heeft mij hier gebracht. Tijdens mijn pauze krijg ik bezoek van kleine wormpjes in kleurrijke schakeringen. Verder is er geen levend wezen te zien. Het is stil, een pauze waardig.
Het landschap is zeer afwisselend. Ik vermoed dat het mede komt door de vele landgoederen die hier zijn. Veel bosgedeelten, houtwallen, kleurrijke velden. Nog lang niet overal is al gemaaid. Er groeit wat er kan groeien. Vogels laten zich nog steeds horen, alhoewel minder dan aan het begin van mijn wandeling. Zo meander ik voort langs oude boerderijen. Ik ben al langs Gerven gekomen, nu ook langs Groot Gerven en Blarinckhorst en Klein Boeyen. Aan het einde van de Bussenweg fietst een moeder met een klein kind achterop en een dochtertje op haar eigen kleine fiets. Plots roept de moeder naar het fietsende dochtertje: ‘Er is hier stromend water.’ Ik hoor het water klateren. ‘Zullen we stoppen en in het water spelen?’ Het meisje maakt op haar fietsje een mooie beweging in het mulle zand om terug naar haar moeder te gaan. Klein geluk op de Bussenweg.
Ik ga de Hogesteeg op waar ik eerder op de dag ook gewandeld heb. Via een zanderige doorsteek van de Groot Hellersteeg kom ik op het geasfalteerde deel van deze weg die overgaat in de Broekermolenweg, waar ik geen molen zie (waarschijnlijk overspoeld door de broek), maar wel een lange dieplader die worstelt met een container die opgeleaden moet worden. Dan kom ik terug bij het bordje CONTROLE waar nog steeds niemand controleert of ik het bruggetje wel over mag. Op het heideterrein vindt weer een ontmoeting plaats. Wanneer ik het bekende overstapje genomen heb (iets moeizamer dan de eerste keer) kom ik een lange sliert van wandelaars tegen. We groeten elkaar vriendelijk.
Even na 30 kilometer vind ik aan de Hogeweg een mooie rustplaats (niet mijn laatste van de dag), net nadat ik bij Hoeve Ruimzicht een subtiel klein bordje heb gezien van de bekende Nijkerkse hovenier Henk Hark. Met mijn rug tegen de schaapskooi neem ik pauze en ik zie de ene na de andere wandelaar voorbij komen. Sommigen groeten mij alsof ik bij de inboedel hoor. Ik blijf in beweging, want om in de schaduw van de kooi te blijven schuif ik telkens een stukje op. Vorige week liep ik nog 15 kilometer in de regen (met nieuwe regenbroek aan), nu zoek ik de schaduw op.
Verder weer, langs boerderij Groot Hell en boerderij ’t Rensselaer en dan in het gebied van de Kruishaarsche Heide (ook dit gebied heeft een klompenpad). Vlak voor boerderij Veldhuizen vind ik een geschikte boomstronk die mij als zetel kan dienen voor een korte pauze. De koeien van Veldhuizen liggen in het gras maar houden mij wel in de gaten. Een enkele dame staat om op om naar mij te kijken. Ik kijk terug en daar heeft zij niet van terug. Na de pauze gaat de tocht naar Deuverden, waar een grote stalhouderij is. Net nadat ik een geparkeerde Daimler (geen paardenras) links laat liggen komt een amazone te paard uit de stal en blijft vlakbij bij mij staan, gewikkeld in een gesprek met een trainster of moeder-amazone.
De Bloemendaalseweg zal mij terug naar de bebouwde kom van Nijkerk brengen. Hoewel het veel heeft geregend in de afgelopen maanden zijn de smalle stroken langs de smalle weg droog. Wanneer er weer een dikke auto met hoge snelheid voorbij gaat doen die veel stof opwaaien. Een smal pad brengt mij van de Bloemendaalseweg naar weer een manege, ditmaal die van Luxool. Het buitengebied van Nijkerk en Putten is niet alleen rijk aan bungalowparken en bungalowparkjes maar ook aan maneges en paarden en paardjes.
Tussen de sportvelden door doemt het station van Nijkerk op. Een trein stopt, mensen stappen uit en registreren dat bij een gele paal. Ik haal mijn fiets uit de eerste verdieping van de stalling en ga naar huis na een prachtige wandeling.
WS78 – Nijkerkse Landschapsroute – 40 kilometer
Willems Wonderlijke Wandelingen 