Daar sta ik dan, boven op een parkeergarage, in de buurt van de Batavia en Batavia-Stad. Ik ben aangekomen in de hoofdstad van de provincie Flevoland. Ik stel mij voor dat in andere tijden de parkeerplaatsen overvol zijn. De straten vol met mensen die uitgelaten op zoek zijn naar vertier. Nu is er rust en er waait een gure wind. Een bus maakt een ellips over de Lelybaan om de parkeergarage terwijl Lely toekijkt vanaf zijn sokkel. Het is tijd om te vertrekken.
Lelystad roept bij mij geen associaties op met ‘wandelen’, ik zal zien of dit stand houdt tijdens deze wandeling. Direct na de laatste parkeerplaats in dit gebied loop ik in een groene strook. Hier tref ik de naam Tuindersbos en even later kom ik langs een verzaling volkstuintjes. Enkele enthousiastelingen zijn bezig om hun tuin gereed te maken voor het nieuwe seizoen. Het is goed weer om te wandelen en om te tuinieren. Ik geef de voorkeur aan wandelen, maar ieder het zijne en hare.
Bij de Zuigerplas (ik vermoed dat deze plas zo heet omdat de plas grenst aan het Zuigerplasbos) tref ik een bijzondere boom aan. Het is een schietwilg oftewel een Salix Alba. Dit op zich is al een mooi stukje informatie voor mij. De takken van de wilg schieten alle kanten uit. Deze boom is de dikste boom van Lelystad. Ik neem aan dat jaarlijks alle bomen in de gemeente Lelystad gemeten worden om te bepalen welke boom de dikste boom van Lelystad is. Een flink karwei, maar het houdt een groep ambtenaren bezig. Deze boom heeft in 2020 nog een snoeibeurt gehad en nog steeds de dikste. Maar de boeiende informatie is nog niet ten einde. Op een paaltje bij de schietwilg is een plaatje met vier schroeven vastgemaakt. Op dit plaatje staat de verheffende tekst: “Prins Bernard heeft tegen deze boom tijdens de jacht een plasje gedaan.” Ik onderdruk mijn rap opkomende fantasie en wandel verder.
In een bos, welk bos ook maar, valt van alles te beleven. Her en der groeit wat, in het zand is een spoor van een hond, een paard of een ree te zien. Vogels maken geluid. Een specht timmert er op los. Een eekhoorn kruist mijn pad. Met een beetje geluk is een zandpad verandert in een moddertraject. Dit alles is voor een inwoner van Lelystad niet genoeg. Er is hier een heus Belevenissenbos. Hier kun je van alles beleven, als je maar een beetje op let. Je kunt een eekhoorn zien, of sporen van dieren. Maar er is meer. In een plas water is een stevig klimrek aangelegd. Er zijn smalle bruggetjes. Je kunt over planken door een potentieel drassig gebied lopen, met af en toe een sprongetje van de ene plank naar de andere plank. Ik zie een klein jongetje in de richting van een belevenis lopen. Gaat hij op het stevige klimrek en haalt dan een nat pak of zal zijn moeder hem net weten te weerhouden van een natte belevenis? Ik zal het niet weten want ik loop langs de basale toiletten en de douches en de omkleedruimten verder en kom over een smal paadje,waar gelukkig geen fietser op kan rijden. Die fietser rijdt net langs op een breder pad.
Ik wandel in de polder en dat zal ik weten ook. Niet alleen geeft mijn TopoGPS app een stand onder water aan, maar ook het Waterschap Zuiderzeeland geeft mijn verhouding tot het NAP weer. Ik zal kopje ondergaan. De zee geeft en neemt. Met deze verkwikkende gedachte vervolg ik mijn weg tussen de bomen van het Zuigerplasbos. Een enkele keer kom ik iemand tegen en hoe dichter ik bij de bebouwde kom kom hoe vaker dat iemand is met een hond. In het Belevenissenbos mogen geen honden komen, hierdoor missen de spelende kinderen in ieder geval één bijzondere belevenis in direct contact met de natuur. De bossen waar ik door heen loop zijn niet van het soort van boom na boom en verder niets. Er zijn open gedeelten, er zijn waterpartijen. Er zijn brede paden, er zijn sluippaadjes. Veel variatie in de opzet van deze bossen op het nieuwe land. Ik kom nu aan een andere zijde van de volkstuintjes, waar ook mensen aan het werk zijn. Zelfs is er een biologische kwekerij. De weg voert verder langs het Golfpark. Hier kun je vanuit jouw huis meteen met jouw caddy naar de golfbaan lopen. Via de Houtribhoogte kom ik aan aan de zijde van het grote water.
Het eerste dat mij opvalt bij het water is de brug die openstaat. De weg voert naar de Markerwaarddijk die ergens in het water overgaat in de Houtribdijk. Op de weg onstaat een lange rij wachtenden. De wind komt in haar volle guurheid op mij af. Er is geen beschutting wanneer ik in zuidelijke richting wandel. Fietsers komen mij tegemoet. Geen wandelaar te bekennen. Ik sta stil bij de Batavia, een imposante boot waar jaren aan is gewerkt. Het toegangshek is dicht. Twee mannen rommelen aan het hek en wekken de suggestie dat zij een reparatie uitvoeren. Ik maak een foto van de spiegel van de Batavia. Aan de overzijde van de weg is de werkplaats waar gewerkt kan worden (maar nu niet) aan een ander schip. Daar achter is de Fashion Outlet, maar zo’n Batavia gaat nooit uit de mode. Wanneer ik de hoek om ben geslagen komt een jongeman mij tegemoet. In zijn ene hand heeft hij zijn telefoon. Met zijn andere hand houdt hij een tasje vast, van ene Ralph en nog wat.
In de parkeergarage doet de betaalzuil er heel lang over voordat deze mijn pasje van het oude land accepteert. Uiteindelijk mag ik weg. Lelystad laat bezoekers node gaan. Lelystad, om mee weg te lopen.
Trage Tocht Lelystad – 14 kilometer (met dank aan Mari Smits)
Willems Wonderlijke Wandelingen 