Groene Wissel 001, Maarssen

Bij het bus-en treinstation van Maarssen is het precies 0 graden volgens mijn binnenboordcomputer wanneer ik uit de auto stap. Thuis heb ik extra gecontroleerd of ik mijn handschoenen in mijn jaszakken heb gedaan. De zon schijnt en dat levert een strakblauwe lucht op. Ik loop langs het station en ga over een brug het Amsterdam-Rijnkanaal over. Her en der in het veiligheidsgaas zijn slotjes geplaats door geliefden die er vanuit gaan dat je in de liefde op slot zit. Deze oversteek over het kanaal heb ik eerder gemaakt toen ik met Wandellief hier liep op het Utrechtpad. Maarn wordt niet alleen doorsneden door het kanaal met veel scheepvaart, maar ook door de rivier Vecht, die anderssoortig scheepvaartverkeer kent.

Door het oude hart van Maarssen waar het rustig is steek ik de Vecht over en sla links af en ga richting het noorden. Een smal voetpad dat verboden is voor fietsers (een bordje van mevrouw X onderweg geeft dit nog een keer door) maar niet voor honden en uitlaters. De route langs de Vecht is prachtig, niet alleen door de slingerende rivier met af en toe een bootje aan lager wal, maar ook door de oude panden die er staan. In de bebouwde kom dichtbij het water, verderop verder van het water. Daar staan de oude landhuizen, die getuigen van rijke tijden voor een kleine elite. Waar vroeger ruimte was om jouw boot een veilig heenkomen te geven, huist nu een woning. De tijden veranderen en boothuizen veranderen van bestemming. Het lijkt alsof de bewoner met tapijt, bank en koffietafel zo de Vecht op kan varen. Ik ga er niet op wachten en loop door.

Even verderop neem ik afscheid van de Vecht, maar geen afscheid van het Utrechtpad dat ik ook hier herken. Ik loop langs een water zonder een mij bekende naam. De weg is de Machineweg en dat klopt want ik tref op mijn pad een machine die takken versnippert. Even opletten voor rondvliegende snippers hout. Een man staat langs de kant van de weg met een lange lens en richt zijn camera, kijkt op zijn scherm, richt zijn camera weer, kijkt op zijn scherm. Zo kom je de dag wel door. Zijn vrouw bewaakt hun twee fietsen en maakt op mij een verkleumde indruk. Langs het water staat een gemaal van de Bethunepolder. Bij een van de huizen bij het gemaal staat een minibieb. Daar kan ik niet langs lopen zonder even de titels na te lopen. Een boek van de Zuid Afrikaanse schrijfster Marlene van Niekerk neem ik mee. Een ;paar boeken van haar heb ik gelezen.

De Bethunepolder straalt rust uit onder een strakblauwe lucht (diezelfde die ik in Maarssen al tegenkwam). Verder de polder in. Op de Meeuwenseweg verlaat een jonge vrouw haar huis, zij gaat in moderne hardloopstijl de onverharde weg voor mij af. Aan het einde doet zij rek-en strekoefeningen, bindt haar lange haar nog eens vast en komt dan mijn richting uit, richting huis. Op haar heen- en terugweg groet ik haar, maar er is geen respons. Haar oordoppen deinen mee op haar stappen. Afgesloten voor de geluiden van haar omgeving. Aan het einde van het onverharde pad kom ik in Tienhoven. Hier neem ik afscheid van het Utrechtpad en ga langs de asfaltweg naar Oud-Maarsseveen, maar ik mis de overgang van het ene dorp naar het andere dorp. De vuilniswagen gaat langzaam met mij mee. Een van de vuilinismannen heeft een doos met oud papier en gooit met een mooie zwaai de doos in de laadklep. Nou, net niet mooi, de doos komt tegen de rand van de klep aan, spat open en het oude papier gaat als confetti over de grond. Hij gaat onmiddellijk op zijn knieën om de schade te beperken. Auto’s wachten geduldig, ik kan verder lopen langs de wagen. Voordat ik aan het einde van de weg kom passer ik ‘Vredegoed’ en ‘Tempus Fugit’. Eerder op mijn pad ben ik al langs ‘Ora et Labora’ (nee, dit is geen bijbeltekst) gekomen. De latijnse invloeden zijn diep doorgedrongen in de polder. Een mooi rustig gedeelte langs de Nedereindsche Vaart volgt. Hier geen autoverkeer, slechts een fietsende hondenuitlater. Op de Westbroekse Binnenweg neem ik een pauze op een mooie mozaïekbank met zicht op het water van de Molenpolder. Achter mij ligt in het groen het gebouwtje Elim, van de Pinkstergemeente Maarssen, strategisch gekozen want het ligt tussen de Maarsseveense Plassen en de Grote Plas. Ruimte genoeg voor een doopplechtigheid.

Het is hier een watergebied en ook een gebied vol met tweede huisjes met een keuze aan kleine parkjes. Na de Grote Plas kom ik bij de Kleine Plas. Hier zie ik meer wandelaars. Een man heeft een vuiliszak en tang bij zich, niet om zijn hond in de zak te doen, maar om vuil op te rapen en in de zak te doen. Tot op de parkeerplaats gaat hij door met zijn goede werk. De bebouwde kom van Maarssen nadert met elke stap. Kinderen komen uit de basischool langs de route. Eén jongen komt gillend op mij af: “Sinterklaas. Sinterklaas. Waar zijn mijn pakjes?” Dat laat toch wel zien onder hoeveel druk kinderen en jongeren leven in deze pandemische tijden. Een mooi gedeelte langs de Vecht, mensen zitten buiten, vegen hun stoepje, drinken zittend coffee-to-go. De zon straalt onder de lucht die nog steeds strakblauw is. De aanlooproute is ook de uitlooproute door de stad. De brug over, juist passeert een tankschip en glijdt onder mij door. Langs het kanaal loop ik naar het station. Wanneer ik boven aan kom staat een man van een schoonmaakbedrijf bij de lift te wachten, wanneer de lege lift boven is en de deur opengaat draait hij zich om en loopt de trap af naar beneden. Blijkbaar was de lift schoon. Mijn mooie wandeling heb ik ook schoon achtergelaten.

Maarssen – Groene Wissel 001 – 21 kilometer