Lage Vuursche

File’s in het dorp.

Politie en boa grijpen in.

Het dorp wordt afgesloten.

De bossen kunnen het niet meer aan.

Overvolle parkeerplaatsen.

Hekken op de weg.

Zo gaat het al een paar weken tijdens de weekenden in het miniscule dorpje in de gemeente Baarn. Lage Vuursche ligt onder vuur van (ramp)toeristen. De horeca is dicht en nog kan het dorpje de stroom niet aan. Waarom gaat iedereen naar een paar bekende plaatsen zoals de Posbank en Lage Vuursche. Wij gaan op onderzoek uit. Nee, niet in het weekend. Op een dinsdagochtend. Niet al te vroeg want zo geven wij al die andere mensen ook een kans om hier naar toe te gaan.

Aan de zuidkant van het dorp is een parkeerplaats, waar ook veel bomen staan geparkeerd. Na enig rondkijken komen Wandellief en ik tot de eensluidende conclusie dat onze vierwieler de tweede is op het parkeerterrein. Het is dan al bijna 10.00 uur. De zon schijnt. De weg is rustig. Wij gaan op pad Bij de eerste tekenen van horeca slaan we de Koudelaan in, maar de temperatuur is prima voor een wandeling. We komen langs vrijstaande huizen en langs twee bungalowparkjes en het Koos Vorrinkhuis van natuurvrienden. De bossen lonken. Eerst maar het bos van landgoed Eyckenstein waar de familie van Boetzelaer al enige generaties woont. Op een deel van het landgoed zijn de Van Boetzelaers bezig met natuurontwikkeling. Het bordje dat er bij staat verdient enige actie om het bij de tijd te brengen, want zoals vermeld is de verwachting dat dit project in 2019 klaar is. We laten ons hier niet door ontmoedigen en gaan verder naar het Maartendijkse Bos. Even tussen haakjes: we komen nauwelijks wandelaars tegen, een enkeling wandelt maar wel voorzien van een hond, terwijl het nog wel even duurt voordat de avondklok begint.

We komen door het Erfgooiersbos en hoe noordelijker we komen hoe kaler het bos wordt, dat wil zeggen er staan wel bomen maar de bodem kenmerkt zich door gevallen blad. Het is hier dan ook het Smithuyserbos, nou dan weet je het wel. Het pad slingert tussen de bomen door en om de bomen heen. Het pad en de genabuurde omgeving ligt vol met blad. Even goed kijken of je het pad volgt en niet de omgeving. Het pad is enigszins uitgesleten, wanneer je goed kijkt zie je dit in het landschap. Het is een spoor in dit cultuurlandschap. Gelukkig kan ik Wandellief goed volgen

We zijn nu bij het wasmeer. Er is aan de oever een kleine uitkijkpost met bankjes die haaks op elkaar staan. Plots komen twee mannen binnen wandelen. Het begint druk te worden. Zij praten wat, nemen foto’s, maken een opmerking over de A27 die achter de bomen aan de overzijde langs raast, dan zijn ze weer weg. Geluisloos, zoals zij kwamen. We drinken thee en eten brood. Dan zie ik twee schaduwen naderen en plots staan twee dames in de uitkijkpost. Zij groeten en gaan zitten op het dwarse bankje. We vragen wederzijds naar de wandeling. Na enige tijd is ons brood op en de behoefte om de benen te strekken groeit. Wij nemen afscheid van de dames en de uitkijkpost. In gedachten nemen we de ontboezeming van bezoeker G. Blijdorp met ons mee. Zijn ontboezeming is vastgelegd op een infopaneel.

Het Wasmeer was meer naam dan daad:

het was niet meer, maar is nog meer,

het wast niet, want het kent geen vloed,

het wast meer wasgoed minder goed;

maar ’t Wasmeer was me er niet minder wel – kom om.

Wanneer we de Lage Vuurscheweg zijn overgestoken komen we in het volgende bos, het G.H. Cronebos. Ons pad voert langs een restaurant Boschoord, waar je volle picknickmanden (op bestelling) en biologisch ijs, zogenaamd boerderijs, kunt kopen. Terwijl wij hier lopen dienen we goed op te letten want zowel aan onze linkerzijde als aan onze rechterzijde bevindt zich een golfbaan. Gelukkig is het nu niet druk. In de verte zie ik twee mensen met een stok die wat zwaaien met die stok. Het ziet er nog ongevaarlijk uit. Via het Beukenwoud (waarschijnlijk genoemd naar de familie Beuken) komen we uit op de Zwarteweg. Hier gaan we op een bankje (althans wat er van over is) zitten. Auto’s komen voorbij, honden en wandelaars. Eén auto stopt in de berm, een man en een vrouw stappen uit. De vrouw pakt twee klapstoelen uit de auto, zij klapt de eerste uit en meneer gaat zitten, dan klapt zij de tweede stoel uit en loopt terug naar de auto. Zij pakt een tas uit de auto en zet deze tussen beide stoelen in. Zij gaat ook zitten. Beiden zitten in de zon. Ik heb mijn eerste bermtoeristen van het jaar waargenomen!

Dan komen we uit op de Kloosterlaan. Tegenover ons staat een imposant gebouw of is het een complex van gebouwen? Het ziet er uit als een kerk of is het een klooster geweest? (Na enig onderzoek ben ik tot de conclusie gekomen dat dit een voormalig klooster is van De Congregatie der Zusters van Onze Lieve Vrouw te Amersfoort. Het klooster werd in 1927 gesticht. Twee jaar daarvoor hadden de dames een lap grond gekregen van jonkvrouwe Elisabeth F.M. Bosch van Drakensteyn. Later kwam hier nog een sanatorium bij voor de nonnen. Momenteel huist in het complex het RK verpleeghuis St. Elisabeth, inclusief hospice).

Even verderop passeren wij Klein Drakestein (niet te verwarren met Kasteel Drakesteyn), een buitenplaats van de buitencategorie. Het woonhuis en alles er op en er aan en er om heen staat te koop. De vraagprijs is €7.500.00,00. Plots valt het twintigeurocentmuntje! Vandaar al die mensen die weekend na weekend naar Lage Vuursche komen. Het zijn allemaal potentiële kopers die even willen kijken en rondlopen en al wandelend overleg plegen met een batterij aan financiële advisieurs. Voor mij is deze aanbieding niks, want naast dit perceel huist een kattenhotel. Ik ben allergisch voor katten, of ze nu Sparky of Tiger of Moortje heten. Het maakt niet uit.

We wandelen het dorp binnen. Het is nu drukker dan bij het begin van onze wandeling. Aan de noordzijde van de winkelstraat is ook een parkeerterrein, waar nu al vele auto’s staan, verder zijn er wandelaars en racefietsers. Er kleine rij heeft zich gevormd bij een to-go etablissement. Een echtpaar zit op een bankje en kijkt naar het tegenoverliggende pand, dat Te Koop staat. Ooit huisde hier een smederij, later werd het pand langzaam overgegeven aan zichtbaar verval. De vrouw zegt tegen haar echtelijke lief: “Het is een beetje te groot voor ons”. Humor zit op een bankje.

We zijn terug bij het begin. Meer auto’s staan opgesteld tussen de bomen op het parkeerterrein. Wij hebben genoten van de rust in de bossen, de fluitende vogels en het wassende water. Het kan allemaal in Lage Vuursche

Lage Vuursche – rondje Wasmeer – 10 kilometer