Trage Tocht Maarn

Het is het begin van de middag en het is inmiddels droog. Mijn regenbroek kan uit. De regenhoes om de rugzak laat ik zitten. Voor deze Trage Tocht ga ik naar het gebied ten zuiden van het dorp Maarn, de spoorlijn en de snelweg. Omdat het droog is kan ik ook snel weg.

Eerst ga ik de tunnel onder het spoor en de snelweg door. Er hangt een dwarslat over de weg om al het verkeer boven 2.50 meter tegen te houden. Ik val ruim onder die maatlat. Na de tunnel sla ik rechtsaf en al snel kom ik bij een voortuin met beelden, geen tien in een dozijn beelden uit de bouwmarkt, maar mooie beelden met zeggingskracht. Net als ik een paar foto’s maak komt de vrouw des huizes bij de uitpandige brievenbus en wij raken aan de praat. Zij is Toos Vos en heeft deze bronzen beelden zelf gemaakt. Ik complimenteer haar met name voor het beeld van de vrouw in de rode jurk.

Mijn weg gaat verder over de Kapelweg en ik zie mensen de Ontmoetingskapel binnengaan. Ik vermoed dat er binnen een begrafenissamenkomst is. Ik loop langs de bebouwing en de snelweg, die zich achter een hoog scherm voortbeweegt.

Vanaf de snelwegt A12 is een grote plas te zien, waar zand werd gewonnen. Ik loop langs driekwart van deze vijver en ontmoet één wandelende vrouw. Op een schiereilandje in de vijver staat een grote electriciteitsmast. Een restant van een bunker (NB het blijkt geen bunker te zijn, maar ….. zie de reactie onderaan het verhaal) staat op de verbinding met het schiereiland. Zowaar mag ik ook nog over een wandelbrugje om de andere oever te bereiken.

En dan volgt het hoogtepunt van deze Omloop om de Vijver, namelijk de weg uit deze diepte. Het is een lange lange rechte rechte trap tussen de bomen. Tijdens de beklimming moet ik niet te veel denken over de stappen die ik moet maken, want dan raak ik in de war. Het begon al beneden, want daar liggen de treden dichter bij elkaar dan verderop. Daar miste ik mijn natuurlijke stap en verderop wordt het noodzaak om niet te veel na te denken en gewoon door te gaan. Boven aan heb ik een mooi uizicht. Over de vijver van zandwinning, de snelwelweg, het spoor en verder naar het noorden. Mijn weg gaat verder en kom langs een eetcafé en een camping en dan ga ik een grote vlakte over waar twee wandelaars en twee honden mij tegemoet komen op de enige kruising die ik zie op deze vlakte. De honden kijken telkens naar de baas, die met een enkele beweging van zijn hand deze honden de weg wijst.

De paden in de bossen gaan schuil onder een laag modder, plassen weerspiegelen bomen en luchten. Op landgoed Hoog Moersbergen (tevens militair oefenterrein volgens mijn kaart) zijn boswerkers bezig. Het pad is afgesloten, maar daar laat een taaie boswandelaar zich niet door afschrikken. Een lange uitschuifladder met bovenin een boomtakkenzager rijdt langzaam heen en weer op het pad. Via de bermen maakt ik een omsingelende beweging en plots ben ik voorbij de bossnoeiers. Hè, dat heb ik achter de rug. Ik steek de weg tussen Maarn en Doorn over en aan de overkant zie ik weer sporen van bosarbeid. Een mededeling aan een boom laat mij merken dat het allemaal nodig is voor een gezonde bosopbouw. En de machines hebben brede banden zodat de grond onder de wielen niet zo stevig zal worden aangedrukt. Wat mij nu te wachten staat …. Het pad dat ik volg is reeds bereden door brede banden, links en rechts is er van alles uit de grond gegaan. Denk dan even aan de regenbuiten van afgelopen dagen en zelfs nog van vanochtend. Het is even ploeteren en vaste grond zoeken. Rond Huis te Maarn kan ik even op adem komen. Ik word daar gepasseerd door twee oude mannen op een fiets zonder achterspatbord. Nu verder, maar hoe? Door bermen. Hinkstapsprongend. Speurend naar een begaanbare weg naar voren. Mijn route gaat rechtsaf en dat wat ooit een pad was gaat licht omhoog. Enkele meters rechts van het vergane pad meen ik een licht spoor van een nieuwe route te ontwaren. Over stronken, langs uitstekende takken. Dan weer een smalle begaanbare strook langs het pad dat ontkomen is aan de brede banden. Een heideveld over en dan weer verder. Ervaring begint nu een rol te spelen. Een oudere man komt mij tegemoet. Wij groeten elkaar vriendelijk. We wisselen geen ervaringen uit, we weten wat ons te doen staat. Houd moed. Stug doorgaan.

Ik steek de Sandenburgerlaan over en ga verder door het bos en over één of ander landgoed. Er zijn hier zoveel landgoederen dat ik de tel en de namen kwijt raak. In ieder geval heel veel Landgoed Maarsbergen, maar ook iets als Jonge Doornse Bomen Landgoed. Of ik door Oude Doornse Bomen Landgoed ben gekomen herinner ik mij niet. Laat staan een landgoed met Bomen in een Midlife Crises.

Wat ik mij wel herinner is dat er steeds meer wandelaars te zien zijn, met name daar waar ik doorgaande wegen kruis. De auto geparkeerd in de berm en dan een eindje het bos in lopen. Niet te ver want je moet ook weer terug zijn voor negen uur. Langs de Buurtsteeg, bij een heideveld, staat een uitnodigende picknickbank. Ik heb nog maar een paar kilometer te gaan, maar een kleine pauze is aantrekkelijk. Wat drinken en een bete broods. Een ouder echtpaar heeft moed verzameld en slaat het zandpad bij mijn bank in. Fietsers komen voorbij over de Buurtsteeg. Een man en een vrouw met elk een paard aan een touw gaan voorbij. Na mijn pauze ga ik verder naar Maarn. Ik kom bij een Sterrenbos met lange lanen die op één punt uitkomen. Hier is meer volk, moeders met kinderen en honden, een enkele alleengaande vrouw. Aan de rand van de bebouwing zaagt een man met een kettingzaag banken en beelden. Is het prettig om de hele dag als buren deze kettingzaag te horen? Ik ben weer op de Kapelweg, nu op een ander deel van deze weg. Hoog achter de huizen staat het geluidsscherm om de aanwezigheid van de A12 te maskeren.

De bekende tunnel onderdoor, langs een paar winkels en wandelaars en dan ben ik waar ik begonnen ben. Ik heb een enerverende wandeling achter de rug. Een wandeling die zeer de moeite waard was.

Maarn – Trage Tocht Maarn – 14 kilometer

Voor Trage Tochten (en andere tochten) verzameld in wandelgidsen zie: Uitgeverij Gegarandeerd Onregelmatig.