Trage Tocht Quatre Bras

Het regent.

Het regent.

Ik wacht nog even met de start van mijn trage tocht, die zo een traag begin kent. Aangezien de regen niet van zins is om te stoppen, trek ik mijn regenbroek aan en doe een regenhoes om mijn rugzak. Dit maakt geen enkele indruk op de regen, maar geeft mij wel de nodige bescherming.

Volgens de berichten over het weer zal het pas tegen de middag zijn dat er droog weer zal verschijnen. Ik ga nu maar op pad. Eerst door de ruim opgezette bebouwing van het dorp Maarn. Al spoedig kom ik op de Droststeeg. ‘Steeg’ doet mij denken aan een bestraat smal pad tussen huizen. Hier zijn geen huizen meer, er is niets bestraat, het is hier wel smal. En …. laat ik dat niet vergeten: het is hier modderig, heel modderig. Ik kom een enkele wandelaar tegen, uiteraard vergezeld door een hond. Verder is het rustig. Deze steeg is ruim een kilometer lang. Vlak voor een manege sla ik linksaf en kom langs een klein recreatiepark genaamd ‘Eben Haëzer’. Het is een kleine voorbode van andere recreatieparken langs de komende meters en de grote recreatieplas Henschotermeer. Ik steek de weg tussen Quatre Bras en Woudenberg over en kom op het terrein van het grote familielandgoed Den Treek Henschoten. Ook hier is het rustig. Geen wandelaar te bekennen. In de verte ontwaar ik een eenzame bosbiker. De rust zal medegeïnspireerd zijn door de regen die nog steeds enthousiast naar beneden komt. Wandelen is leuk, maar het moet natuurlijk niet regenen!

Ik wandel verder, laverend rond de plassen en de moddergebieden, die ik maar beschouw als beschermd natuurgebied. Ik ga er het liefst omheen, maar die kans is mij niet altijd gegeven. Via bos en hei en het Treekerpunt (een klein hoogtepunt op mijn pad) steek ik de Doornseweg over ter hoogte van het pannenkoekenhuis. Er is hier enige reuring. Een jongedame plant een vlag in de grond. Borden kondigen pannenkoeken en stamppotten aan die kunnen worden afgehaald (na bestelling en betaling). Ik probeer foto’s te maken met mijn camera maar het is niet gemakkelijk om de lens droog te houden. Droog poetsen en dan weer proberen: pets, weer een druppel op de lens. U begrijpt het: het regent nog steeds.

Wanneer ik de beroemde piramide van Austerlitz nader houdt het op met regenen en de rest van de dag heb ik geen regen meer. Het is even wennen. De toren op de piramide staat eenzaam (en een beetje scheef?). Het hek om de piramide is gesloten. Het coronabord is omgevallen. Tegenover het informatiecentrum (naast het restaurant) ga ik zitten om thee te drinken, een boterham te eten en een peer te verorberen. Terwijl ik hiermee bezig ben zetten een moeder en zoontje hun fietsen in het fietsenrek. Het jochie loopt naar een schildwachthuisje en kijkt door een gat in de achterzijde van het hokje waar Franse militairen (ooit een bezettende macht!) op geschilderd zijn. Moeder neemt een foto, terwijl de jongen zijn hoofd door de opening steekt. Even later zijn de rollen omgekeerd. Beiden zijn tevreden en gaan aan de wandel. Ik neem aan dat moeder bezig is met een geschiedenisles in het kader van thuisonderwijs. Een wandeling kan een indrukwekkende geschiedenisles zijn.

Na mijn pauze steek ik de weg tussen Zeist en Quatre Bras over en kom ik in een uitgestrekt bosgebied waar ik ga van het ene landgoed naar het andere landgoed. Op een landgoed hoort uiteraard een fraai huis en niet minder fraaie bijgebouwen. Ik ontmoet eerst de Koepel van Stoop, dan ’t Berghuis, De Laagt, De Hoogt, ’t Stort en waarschijnlijk ben ik er nog een paar vergeten. Al die huizen en landgoederen en bospaden en modderpaden brengen mij naar de plek waar de A12 en de N227 elkaar ongelijkvloers kruisen.

De laatste weg steek ik over. Aan de overkant ontmoet ik de parochiekerk van Maarn, waar een oplaadpunt is voor de ziel. Ik ga achter de bebouwing langs via de Koeheuvels. Slingerende paadjes brengen mij verder. Zelfs een kleine zandverstuiving kan ik ontmoeten. Waarom dit gebied ‘Koeheuvels’ heet laat zich haast raden. De kleine oneffenheden in het landschap zijn ‘heuvels’ en in vroeger tijden graasden hier koeien. Na de zandverstuiving kom ik in de bebouwing en volg de weg die langs de winkels en het station gaat. De viskraam is open en de eerste mensen staan te wachten op hun beurt. Mijn wandelbeurt op deze trage tocht zit er op. Op naar de volgende beurt.

Maarn – Trage Tocht Quatre Bras – 15 kilometer

Voor Trage Tochten (en andere tochten) verzameld in wandelgidsen zie: Uitgeverij Gegarandeerd Onregelmatig.

https://videopress.com/v/hF56xJb8?preloadContent=metadata