JE KEEK TE VER

Wat zie ik tijdens mijn wandelingen?

Links van het pad. Rechts van het pad. In de verste verten.

Waar let ik op? Op planten die uitzien naar de lente, struiken die roerloos en bladerloos de tijd nemen, vogels van allerlei slag, luchten die voorbijdrijven, gebouwen die de tijd hebben doorstaan, soms nog maar net?

De schrijfster Marjoleine de Vos woont op het Groningse Hogeland en daar brengt zij haar tijd en haar wandelingen door. Geen sprint, geen marathon, maar bedachtzaam wandelen en stilstaan en kijken en observeren. Observeren en herinneren aan literatuur en poëzie en schilderijen en filosofie. Op het Hogeland treffen dezen elkaar wanneer Marjoleine interactief met haar omgeving wandelt.

Op haar aandachtige wandelingen passeren we het oude kerkje van Eenum, staan stil bij het uitzicht bij Zeerijp, in de verte ligt het andere oude kerkje, dat van Leermens. Het spoor kruist de landerijen, de uitgestrekte velden met uien en bieten. Een oude blinde boer praat over wijsheid en spoort Marjoleine aan om voldoening te hebben in wat zij doet.

Tijdens het wandelen en observeren en bedenken van de dingen komt de vraag naar de zin der dingen tevoorschijn. Slaagt een gedicht er in om die zin te ontdekkeken of juist om die zin te ontkennen?

Waar vind je het echte leven? Is dat in de drukte van de stad met de voortdurende afleiding en de tomeloze prikkels? En is de echte wereld dan te vinden op het platteland?

Het boekje van Marjoleine is geen dik boek over eindeloze wandelingen. Het is een klein dun boekje dat ook door de omvang uitnodigt om het ter hand te nemen. Een regel, een paragraaf, een pagina te lezen en dan even de tijd nemen om je gedachten te laten gaan, vanuit de tekst en terug naar de tekst.

Ik stel mij voor dat ik dit boekje in mijn jaszak van mijn wandeljack stop. Ik ga op pad en bij een wandelbankje sta ik stil, ga zitten en neem het boekje uit mijn jaszak. Ik lees een kort gedeelte hardop. Ik mijmer over de woorden en verbanden. Dan sta ik op, stop het boekje weg. Wandel verder met mijn gedachten en mijn omgeving.

Een woord over het prachtige omslag. Een tekening van een oud kerkje op een wierde. Het zal het kerkje van Eenum zijn, één van die beroemde oude kerkjes van het Groninger land. Enkele kale bomen. Een hek van palen en draad. Twee lantaarnpalen. Een geploegde akker. Een wandelbankje. Een stilleven dat aan mij trekt, om als door een poort naar binnen te gaan.

Marjoleine de Vos – Je keek te ver – Van Oorschot Terloops 2020