Rondje Nuldernauw

Wandelen vanuit huis kent vele mogelijkheden.
Wanneer je een grote tuin hebt kun je mooie tochten door je tuin lopen. Bij een kleine tuin wordt het wat lastiger.
Wandelen door je eigen wijk.
Wandelen door je eigen dorp of stad.
Wandelen vanuit huis brengt je nog een ergens.
Vandaag ook een wandeling vanuit huis, maar het is een groot rondje geworden.

Voor zevenen ga ik op pad, wandel door mijn wijk, gevolgd door een naburige wijk, dan langs een bedrijventerrein en plots sta ik in één van de Natura-2000 gebieden die ons land rijk is: Arkemheenpolder. Het is een eeuwenoude polder waar in Zuiderzeetijden de getijden vrij spel hadden. Opvallend is hier dat er geen ruilverkaveling heeft plaatsgevonden. De sloten zijn soms recht, soms slingeren zij door het lage landschap. De laatste weken ben ik hier vaker geweest, te voet en op de fiets. Meestal omringd door rust. Zo is het vanmorgen ook.

Ik kom uit op de Arkemheense Zeedijk, die mij via de jachthaven van Nijkerk uiteindelijk brengt bij de brug over het Nijkerkernauw. Inmiddels ben ik aangekomen in de provincie Flevoland. De zon speelt met het water, terwijl de ene na de andere vrachtauto de brug over gaat. In de polder zijn veel distributiecentra, mooi centraal gelegen, maar wel allemaal over de weg.

Aan de overzijde van de brug, die het Nijkerkernauw scheidt van het Nuldernauw, ga ik naar de richting Zeewolde. Ik volg zoveel mogelijk de lijn van het water. Na 11 kilometer ben ik bij de hondenuitlaatplaats bij het Erkemederstrand. Er staat een bankje en ik haal mijn twee ontbijt-spullen uit mijn rugzak. De ene na de andere hond komt controleren wat ik ga nuttigen. Een enkele hond gaat keurig tegenover mij zitten, in de hoop ook wat te mogen ontvangen. Ik ben gierig en deel niets. Het zijn voornamelijk vrouwen die hier honden uitlaten, een enkele man mengt zich in het anderhalvemetergezelschap. Op het water is het rustig, weinig scheepvaart.

Wanneer ik het hondenstrand achter mij laat wordt het rustig, heel rustig (op de ene man met hond, beiden sjokken zij voort). Hier ben ik nooit eerder geweest. Ik ben in een bosgebied, met open plekken, doorkijkjes op het Nuldernauw, smalle paden, brede paden, afgesloten paden, een enkele steiger, zelfs een klein omheind haventje. Dit is een prachtig gebied. Waarschijnlijk speelt het een rol dat we leven in tijden dat mensen er niet op uittrekken. Nu is het stil, maar hoe zal het zien in andere tijden? Zijn er dan allerhande evenementen? Klinken ghettoblasters? Lopen er welpen door het bos? Klinkt muziek van een podium? Roepen kinderen om aandacht van moeder? Ik geniet van de stilte en de vogels die de ruimte hebben om zich te laten horen.

Het einde van de rust breekt aan bij een grote camping/glamping/jachthaven enzovoorts. Maar ook hier is een relatieve rust. Mannen werken aan de beschoeiing van de haven. Mannen met de fiets aan de hand praten over nuttige zaken. Surfplanken steken als monolieten omhoog. Huurboten wachten op betere tijden. Ik loop langs een kruising tussen houtenhuisje en tent. De veranda is leeg, het houten raamwerk van een hangmat staat stil en spaart krachten. van de camping gaat een breed bospad naar het noorden, hier is het weer een verzameling van honden en uitlaters, niet iedereen heeft meteen anderhalvemeter in de gedachten wanneer ik aankom, zonder hond. 

Dan kom ik aan bij de aanlegsteiger van de veerboot tussen Zeewolde en StrandHorst. Hier worden Flevo en Gelderland met elkaar verbonden, vandaar de passende naam voor de grote bpont ‘FLE-GEL’. Het is stil op de steiger en warm. Ik neem plaats op een mooi wandelbankje en begin aan mijn lunch. Ik heb nog een half uur voordat de vlegel zich weer laat zien.  Twee bemanningsleden kent de pont. Het ene lid vermeldt dat het  andere lid net naar de kapper is geweest. Dat was op grote afstand al zichtbaar.  Na betaling van €2.50 mag ik mee, spelevaren. Er komen nog een paar passagiers, maar veel is het niet. Aan de kant van Strand Horst staan meer mensen te wachten dan er ontschepen. Ik ga van boord nadat ik mijn handen heb ontsmet. Ik ga Gelderland schoon binnen.

Op De Veluwe kom ik terecht in een geheel ander landschap. Hier is het open agrarisch gebied, met lange rechte wegen (Riebroekseweg, Waterweg), agrarisch land links en rechts. Koeien, schapen en lammetjes. Velden die rijp zijn om gemaaid te worden door grote machines. Woonboerderijen worden Te Koop aangeboden. Ook op het platteland wordt gebakken, meldt een enkel bord. Op een andere plek kun je bloemstukken voor Moederdag bestellen. In Steenenkamer staat een basisschool met de Bijbel. Links en rechts van de weg staan maatschappen. 

Bijna aan het einde van de Waterweg sla ik de Leembruggerweg in, hier ben ik in paardenland. De landweg, deel van het Hoeverveldpad, brengt mij dichterbij de A28, maar op tijd sla ik af naar landgoed Oldenaller. Bij de aansluiting op de Nijkerweg zie ik een picknickbank staan waar ik mijn lunch (of iets dergelijks) wil nuttigen. Mensen groeten mij vriendelijk, totdat een mevrouw mij vriendelijk vraagt om hier niet te gaan zitten vanwege corona. Ik zit op het terrein van een zorgboerdij van Stichting Philadelphia, cliënten lopen en werken hier. Ik verontschuldig mij (ik had dat zelf ook in de gaten moeten hebben, zelfs op drie, vier meter afstand!) en stap op, steek de doorgaande weg over en ga langs een droge sloot zitten voor de uitgestelde lunch.  

Ik zit op de route van het Oldenallerpad, evenals het Hoeverveldpad een klompenpad. Dat is goed te merken, want het aantal wandelaars is aanzienlijk toegenomen. Vaak twee wandelaars voorzien van een kaartje, ook een enkel gezin waagt zich aan dit prachtige Klompenpad. 

Ik ben vlakbij Nijkerk, maar eerst maak ik nog een omtrekkende beweging door het open landschap aan de oostzijde van de stad. Via de Bloemendaalseweg trek ik op naar Nijkerk, maar blijf aan de oostzijde van de bebouwing. Uiteindelijk kom ik via Slichtenhorst op de Arkemheenweg, aan de zuidkant van Nijkerk. Dan lijkt de cirkel rond. Nog even doorbijten en ik ben weer thuis. 

Rondje Nuldernauw – 42 kilometer