Het is 07.15 uur en ik sta op het station van Bodegraven. Omdat ik voor de ochtendspits in de trein ben gestapt reis ik met 40% korting. Zo kan ik voor de hitte toeslaat al een eind op weg zijn. In het centrum van Bodegraven pak ik al snel de route op en wandel langs de Oude Rijn. Aan de overzijde torent het oude pakhuis Phoenix. In het begin (1912) was dit pakhuis het eigendom van Verkade, de man die tegelijk met mijn opa Hofleverancier werd (9 april 1916). Later kwam de plaatselijke kapper André in dit pand met zijn fabriek Andrélon en dat gebruik ik regelmatig en zo is de cirkel weer rond.
Tot aan de Wierickerschans volg ik de Oude Rijn. Deze schans staat bol van de geschiedenis. Stadhouder Willem III gaf in 1673 de opdracht tot de bouw van deze schans, die deel uit zou maken van de Oude Hollandse Waterlinie. De plek was zeer strategisch want het lag op de hoek van de Oude Rijn en de Enkele Wiericke. De tijden waren bar want het rampjaar daarvoor waren de lage landen aangevallen door Frankrijk, Engeland, Münster en Keulen. In 1689 waren de rollen enigszins omgekeerd want toen regeerde Willem III over Engeland.
Ik ga naar het zuiden en loop over een dijk langs de Enkele Wiericke. Eerst een Via Ferrata onderdoor en dan Via Major 12 onderdoor. Bij elke stap naar het zuiden wordt het geluid van de legioenen op de Via Major minder hoorbaar. Twee wandelende mannen op leeftijd komen mij tegemoet. Zij gaan vergezeld van een roodwit boekje (nummer XVI). Na een korte groet herpakt de stilte zich. Ter hoogte van Driebruggen steek ik de Enkele over en beklim de hoogte van de uitkijktoren Wierickewachter. Vandaaruit heb ik het uitzicht op vier vliegende aalscholvers. Twee jaar geleden is deze toren gebouwd. Het was de fraaie afsluiting van het projekt van dijkverbetering. Toen ik hier langs kwam op het Pelgrimspad stond het gevaarte er nog niet. Zo loop ik nooit tweemaal over dezelfde weg.
Over het Wierickepad ga ik naar Driebruggen. Een jonge vrouw met twee jonge kinderen komt mij tegemoet. Op haar shirt staat “fou d’amour”. Ik groet haar vriendelijk, maar met gepaste afstand. Via de Kerkweg (zonder kerk?) kom ik bij de Langeweidsebrug over de Dubbele Wiericke. Hier staat een mooie bank (zonder mooie naam), waar ik ga zitten en een vroege lunch neem. De postbode komt voorbij en groet. Twee vrouwen komen voorbij en groeten niet, zij zijn druk met elkaar. De klok van het oude gemeentehuis slaat de tijd. Eén bolletje, nog één bolletje. Mijn voorraad slinkt.
Na de pauze steek ik de Langeweidsebrug en loop langs de Dubbele Wiericke naar het zuiden. Waar het gemaaide voetpad ophoudt ontmoet ik een hond en man. Een trialoog ontstaat met de hond als zwijgende derde. De man vertelt over zijn ochtendwandeling. Hij is langs de molen gekomen. Dat is altijd goed. Ik vertel over mijn wandeling, waar ik vandaan kom en waar ik naar toe ga. Hij noemt het bos waar ik straks door kom en waar het pad nauwelijks zichtbaar is. Bos? Hier? Tegen deze jongen van de Veluwe. Ik zie een streep bomen in de verte. Op de kaart zie ik geen bos. Ik ben benieuwd. Het blijkt te gaan om een brede houtwal op de grens van Zuid-Holland en Utrecht, een wal omgeven door weiland en water. Maar de man (met hond) heeft wel gelijk, soms is het bijna ondoordringbaar. Ik ontwaar kropaar, haagwinde, akkerdistel, dauwbraam (horizontaal over het pad). Veel wandelaars komen hier waarschijnlijk niet, alhoewel hier ook een andere route loopt, namelijk het Hollands – Utrechts Polderpad (15,4 km), van station Gouda naar station Woerden (andersom mag ook).
Via Papekop (met een koeienmuseum!) en het mooie Diemerbroek (een slingerende landweg) en het Zwarte Dijkje en het Kromwijkerpad nader ik de stad Woerden. Even ten noorden van de Via Major 12 neem ik een pauze bij een gemaal. Veel fietsers zijn op pad, jong en oud, alleen, in een groepje.
Na de pauze bereik in het oude centrum van de stad, omgeven door water. Ik word begroet door molen De Windhond. Via de horecagelegenheid Bij Petrus kom ik op het kerkplein, aan het einde staat de Petruskerk. Ook in het protestantisme is er de relatie tussen kerk en kroeg. Woerden laat het zien. Op het informatiebord aan de kerk hangt een preekrooster. Ik zie bekende namen en onbekende namen. Het Woord klinkt midden in Woerden. Op Kerkplein nummer 7 zou een Zaal Concordia zijn met replica’s van Romeinse boten, dit lees ik in mijn gpx-bestand van de route. Ik ga de horeca-gelegenheid met nummer 7 binnen en vraag een jongedame naar de Romeinen in Zaal Concordia. Zij weet van niets en gaat in overleg met enkele collegae, maar die sluiten zich eensgezind aan bij de mening van de eerste jongedame. Door deze kleine zoektocht vergeet ik helemaal dat er nog wat te zien valt van Castellum Laurium, en wel in een parkeergarage. Wat moet trouwens een wandelaar in een parkeergarage?! Ik ben meer een wandelaar dan een autorijder, dat is nog een laat-romeins trekje.
Ik ga van het Kerkplein over in de Kerkstraat en dan de (Oude?)Rijnstraat. Uiteindelijk kom ik bij de Sint-Bonaventurakerk waar ik even naar binnen ga en plaats neem in de kleine kapel. Ik ben aan de vroege kant want pas op 15 juli is de feestdag van deze filosoof en heilige.
Vanaf het centrum volg ik het mooie jaagpad langs de Oude Rijn. Bij Geestdorp kom ik de Limesbrug tegen. Het jaagpad gaat verder en verder, op veel trajecten over een smalle strook tussen (keurige en diep doorleefde) achtertuinen en de Oude Rijn. 
Bij Harmelen steek ik de Via Ferrata over. Harmelen staat in mijn herinnering gelijk aan een groot treinongeluk van twee botsende passagierstreinen in het jaar 1962. Net voorbij het spoor staat een monument, geplaatst in 2012. De namen van de 93 doden staan op twee stenen.
Bij het spoor ben ik het water overgestoken en nu loop ik langs de andere oever van de Oude Rijn.
Voordat ik de dichte bebouwing langs de beide oevers binnenga zie ik aan de overzijde aan de oeverzijde een man met een hengel. Het snoer staat strak gespannen. De visser heeft een vis aan de haak. Een andere vissende man komt er bij met een schepnet, nog een man met schepnet erbij, vervolgens nog een man, zonder schepnet, maar met adviezen, nog een visser erbij en nog één en de vis is nog steeds niet binnen. Wanneer er zes mannen bij de hengelaar staan komt eindelijk de vis aan land. Zeven tegen één. Zo mannelijk kan het zijn.
In het centrum van Harmelen ga ik staan bij een bushalte. Bushalte Huize Gaza. Daar zaten de Romeinen ook, lang geleden.
Romeinse Limespad III, Bodegraven naar Harmelen – 30 kilometer
Willems Wonderlijke Wandelingen 