Klompenpad Horsthoekerpad

Daar sta ik dan.
Op het Transferium.
Zijn de Romeinen zo ver noordelijk geweest?

Nadat ik eerst de barrière van de A50 heb genomen, vervolgens een wandelbrugje en dan nog een wandelbrugje, kom ik uit bij een natuurlijke hindernis. Een boom in blad is op sierlijke wijze over het pad neergelegd. De dikke stam probeert mij in de weg te liggen. Na enig denkwerk en met mijn jeugdige souplesse slaag ik er in om de gevallen boom van de andere kant te bekijken.
Even verderop passeer ik op gepaste afstand de watermolen van Rakhorst. Water stroomt, de wind waait rond de molen die begon als papiermolen en werd later omgebouwd tot korenmolen, een soort transmolen. Het is stil, een paar stoelen staan in eenzaamheid gegroepeerd.

Via brede groene stroken omzoomd door bomen in gelid kom ik aan bij Huize de Bonenburg. Water houdt deze oude en verbouwde havezate veilig voor binnenvallende landrotten. Muurankers gunnen de passant een blik in de geschiedenis want de cijfers vormen het jaar 1633. Er zijn tekenen die wijzen op toenemende bebouwing op het erf.

Eén van de wateren bij het Huis De Bonenburg is de Grift, een water met oude papieren. Al in 1368 wordt deze naam genoemd. Het duurde echter nog ruim 150 jaar voordat de naam ook terecht kwam op een landkaart. Langs de Grift stonden vroeger meerdere watermolens. In de jaren 20 van de negentiende eeuw kreeg de Grift concurrentie van een kanaal dat liep van Apeldoorn naar Heerde. Het verval is aanzienlijk in dit kanaal en daarom zijn er sluizen gebouwd. Hier tref ik de Bonenburgersluis. Op het traject Apeldoorn – Hattem zijn vijf sluizen geplaatst.

De Elburgerweg stelt mij in staat om de A50 voor de tweede maal deze dag te kruisen. Ik ga op weg naar de Renderklippen. Een prachtig natuurgebied. Uitgestrekte heidevelden, die golvend in het landschap staan opgesteld. Op de heide mogen honden, evenals de baasjes, los lopen. Waar de plaatselijke schaapskudde is gebleven weet ik niet. De schapen zijn ‘Veluwse heideschapen’, ik had niets anders kunnen denken. Door de bossen ga ik naar het Pluizemeertje. Er is niemand, ik omcirkel het rustgebied waar het water rimpelt van rust. De tocht gaat verder in het glooiend landschap met af en toe een wandelbankje en een wandelaar die verder gaat, almaar verder.

Door bossen en langs beken en over bruggetjes en in het zicht van sprengen ga ik verder op mijn pad. Aan de rand van een uitgestrekt grasland zie ik bebouwing. Het is Heidebeek. Van oorsprong was dit een opvang van leprozen (melaatsen). Leprozen? In Nederland? Jawel, en Heidebeek was in het bijzonder bestemd voor lepralijders uit Oost-Indië. Al bijna 45 jaar is Heidebeek nu eigendom van de zendingsorganisatie ‘Jeugd met een Opdracht‘, hier worden trainingen gegeven aan jongelui vanuit de hele wereld. Heidebeek is één van de vele centra die deze organisatie wereldwijd heeft. Een groot tekstdoek langs het pad laat zien waar de uitbreiding van de accomodatie toe dient.
Ik ontmoet voor de tweede maal drie dames die ook het pad bewandelen, zij het in andere richting. Op deze winderige en frisse en af en toe bemiezerde dag is het goed wandelen geweest op een prachtige route.
Klompenpad Horsthoekerpad – 18 kilometer