Pelgrimspad (15) Heeze naar Maarheeze

Het begint al goed op het station van vertrek. Een stem van een persoon deelt mee dat de Sprinter naar Amersfoort, Den Dolder, Utrecht-Overvecht en Utrecht-Centraal vijf minuten later vertrekt. De stem houdt woord. Op het station van Utrecht ga ik via twee roltrappen en het grote middenterrein snel naar spoor 18 en daar haal ik een eerdere trein dan gepland. In Eindhoven ga ik een roltrap af, een roltrap op en de treindeur staat open en ik ben de laatste die nog mag instappen van de conducteur. Ik heb inmiddel vijf minuten verloren en 35 minuten ingehaald. Zoals ik begon: Het begint al goed. Alsof ik terug in de tijd ben gegaan.
Inmiddels lonkt de Hitte van Heeze. Een nauwelijks beschreven fenomeen in het zuiden van Noord Brabant. Ik passeer het kerkgebouw van de protestantse gemeente van Heeze c.a. (die twee laatste letters zijn een fraaie Latijnse toevoeging in deze Roomskatholieke streek), want ik ga er van uit dat een protestants kerkgebouw potdicht zit op dit moment van de dag en de week. Geen refugio voor een wandelaar op de camino van de meditationis.

Heeze kan niet alleen pronken met een kruispunt met een kerk, maar het heeft aan de zijlijn van de bebouwing een kasteel. Niet geheel toevalling heet dit kasteel ‘Kasteel Heeze’. Het stenen optrekje ligt iets van de weg en ik krijg het niet goed op de foto, daarom maar een foto van een verderop gelegen oud pand, dat trekken vertoont van een pachtboerderij.

Na het oude pand sla ik linksaf en ga de Herbertusbossen in. Ik verwar de naam even met Hubertus, ook omdat op de kaart ook de naam Jachtlust te vinden is. De combinatie Hubertus en Jachtlust zijn eerder te vinden op de Hoge Veluwe. Via de Herbertusbossen kom ik in de wijde wereld van de Strabrechtse heide, een immens gebied, waar vandaag in deze hitte voornamelijk losfietsende ouderen te vinden zijn. Via een knuppelbruggetje kom ik bij een vogelkijkhut. Er zitten meer vreemde vogels in de hut dan in het vrije veld, dat ik via slechts één klepje kan bekijken. Ik laat het maar zo.
Bij kilometer 14 op mijn tocht hoor ik in de verte gerommel in de lucht. 500 meter verder voel ik een paar druppels op mijn huid. 250 meter verder betrekt de lucht een grijs paleis en bij kilometer 15 schijnt de zon zoals die schijnt op zonnige dagen.

Op een fietspad staat een man met een camera verborgen in zijn telefoon. Hij maakt opnames van wat niet te vatten is. In zijn fietstas zitten stukken hout, droge takken. Daar gaat hij thuis mee aan de slag om dieren in hout tot spreken te brengen. Om mijn tocht over de ene na de andere heide en door de bossen en langs de vennen kom ik aardig wat loslopende honden tegen.

De schaapskudde staat gelukkig veilig achter een hek, vlak bij vennen waar ze niet bij kunnen komen. In andere vennen staan Schotse Hooglanders, die afgedaald zijn naar dit gebied. In de buurt van Zomerven kom ik nog enkele oude exemplaren van de homo golvens tegen. In het bos van de Vrolijke Jager zie ik niets meer. Ik denk dat deze goedlachese man mij net voor is geweest, want ik bespeur geen dieren.
Tussen Hugten en Maarheeze bereik ik de Koenraadtweg. De route gaat rechtdoor, maar ik ga rechtsaf naar Maarheze. De provincie Limburg ben ik tot op enkele honderden meters (een vrij ruime aanduiding) genaderd. Via het bedrijventerrein (met een aantal pandjes van Philips Lighting) kom ik aan bij het station van Maarheeze. Een enkele hoopvolle reiziger wacht de eerstvolgende trein naar Eindhoven af. Er is rond deze tijd een lichte bui voorspeld voor Maarheze, maar er gebeurt niets. Alleen hitte en zonneschijn en een glazen wand om mij achter te verschuilen. De trein brengt verkoeling.
Pelgrimspad – Heeze naar Maarheeze – 30 kilometer