Zuiderzeepad (19) Enkhuizen naar Wijdenes

Langs oude panden, door smalle straatjes, langs een buitenhaven, over een oude haven, bruggetjes, kerken, Duitse toeristen van recente tijden. We zijn in Enkhuizen en de zon schijnt uitbundig. De tocht door het gedeelte binnen de oude vesting is een lust voor het oog. Er zijn vele straatjes, steegjes en waterpartijen om langs te dwalen. Maar wij zetten koers naar de restanten van de oude vestingwal.

We verlaten het oude en nog springlevende hart van Enkhuizen via de Koepoort. De Koepoort is niet meer de doorgang die het is geweest. Het verkeer gaat er nu omheen. Wandelaars hebben nu alle ruimte om door de poort te gaan en het wijde veld op te zoeken.
Het Westeinde brengt ons naar Bovenkarspel. Langs beide zijden van de weg staan huizen in allerlei formaten en soorten, daarachter speelt zich allerhande bedrijvigheid af. Veel staat in het teken van zaden en voedsel.

Dat element van voedsel treffen we ook aan bij de Broekerhaven. Hier zijn we weer bij het IJsselmeer, na de tocht door de binnenlanden van West Friesland. Vanuit deze haven werden groenten en aardappelen de wijde wereld in gevaren.
De familie Duyvis is bekend aan de Zaan, niet alleen van een fuif of van pinda’s, maar blijkbaar is een familielid de wereld van heisen en transporten ingegaan.
Net wanneer we een metalen bruggetje over gegaan zijn worden we aangesproken door een dame die van haar fiets stapt. Zij vraagt naar onze wandeling en vertelt van haar wandelingen rond de Zuiderzee. Zij heeft zelfs gelopen op de grens van het oude land en de Wieringenmeer. Die grens was natuurlijk ook ooit op de grens van water en land. Zij en haar lief hebben ook over de Afsluitdijk gewandeld. In één keer de dijk bedwongen. Wij liepen onlangs met een heerlijk zonnetje. Zij liepen in de stromende regen, lang geleden.
Nadat we een oud gemaal met een machinistenhuis zijn gepasseerd treffen we een grote Duitse touringcar aan, geparkeerd half in de berm en half op het smalle weggetje boven op de dijk. Achter de touringcar vastgekoppeld staat een aanhangsel waar fietsen in kunnen. De chauffeur heeft een bankje voor de bus gezet. Een paar ouderen hebben zich verzameld rond het bankje met een drinkbeker in de hand, sommigen met een helm op het hoofd. Fietsen staan geparkeerd. Een man deelt plakken cake uit. Hier geen tasjes die tijdens het fietsen worden aangepakt. Hier geen knechten die zes bidons onder hun shirtje hebben om de kopman te bevoorraden. Wanneer tijdens de Giro de ravitaillering zo zou plaats vinden kwamen de renners nooit voor het donker over de meet.

De route gaat over de dijk naar het zuiden. We worden vergezeld door fietsers (veel 60+), auto’s met ontbloot dak, motorrijders die het fijn vinden om zo plat mogelijk door de bochten te gaan. Een enkele wandelaar nemen wij waar. Op strandjes verzamelen ouders en kinderen zich bij de vloedlijn. Zon, water, zand. Wat willen ouders en kinderen nog meer?
Oosterleek lonkt en we lezen dat daar een herberg is waar wandelaars welkom zijn. Zelfs kan in deze herberg Ierse folkmuziek klinken. Hoewel onze tocht wat vlakker is dan de gemiddelde wandeling in Ierse sferen, lopen we Oosterleek in. We lopen langs de kerk waar 4 mei nog zichtbaar is. Een gevallen man wordt hier jaarlijks herdacht. Even verderop zien wij vlaggen van de herberg. Alleen de vlaggen bewegen, verder is er geen beweging in de herberg. Zo is er voor ons geen plaats in de herberg. Wandelaars welkom en de deur dicht.
De terugweg wordt ingeslagen. Tegenover de kerk treffen we twee dames, die wij aanspreken. Een volgende horecagelegenheid is nog een eind weg, laten zij ons weten. Hier in het dorp (ongeveer 50 huizen, wordt terloops gemeld) is er verder niets. Tussen neus en lippen door laat mijn wandellief horen dat het haar ten diepste gaat om de sanitairvoorziening in de horeca. De twee dames snappen dat onmiddellijk. De oudere van de twee biedt zonder aarzeling haar faciliteiten aan, in het huis aan de andere kant van de weg. Zij is een fervent wandelaar en begrijpt het probleem volkomen. Zij en haar wandelman lopen kris en kras door het land, momenteel lopen zij het Utrechtpad onder de voeten.

Onder dankzegging en met een opgelucht gevoel zetten wij onze tocht voort.
Hoe ver is het nog naar Wijdenes? Hoe laat gaat de buurtbus naar Hoorn? Een paar snelle berekeningen op de dijk geven aan dat bij goed doorlopen we op tijd zullen zijn voor de bus, anders wordt het een uur wachten.
De kleine vuurtoren op de Leekerhoek geeft de oplossing van een raadsel. Op één van de eerste pagina’s in het routeboekje staat een foto van glinsterend water met aan de zijkant een metalen buis, met daarop een tekst van de dichteres Emily Dickinson. Iedere keer dat ik dit plaatje tegenkom vraag ik mij af: “Waarom een dichtregel van Dickinson. Ze is weliswaar beroemd en gevierd en gelezen, maar voor het Zuiderzeepad?!” Het raadsel is nu opgelost. Het is niet een uiting van de literaire voorkeur van de schrijver van het boekje, maar de ‘schuld’ ligt ergens anders. Het raadsel is opgelost, maar veroorzaakt meteen een volgend raadsel: “Wie heeft bedacht dat deze regel op deze buis staat en waarom?”
Bij een kleine vluchthaven wordt uitbundig gedaan alsof de zomer al is aangebroken. Oud en jong ontspant zich hier en herschept zich. Er is geen reden voor een schip om hier naar toe te vluchten. Het zijn mensen die op de vlucht zijn, op zoek naar verfrissing.
Nog even en we komen op de weg naar Wijdenes. Er is ons nog tijd gegeven. Er is een bankje en een abri bij de halte. We zitten en wachten. We drinken en eten en wachten een korte tijd. De buurtbus komt en brengt ons naar Hoorn.