De naam van het station doet het buitenland vermoeden. Of dien ik te denken aan oude heersers over de volken in de lage landen. De mensen die een streep trokken door water en land en deze streep ‘limes’ noemden. De noordgrens van het Romeinse Rijk. De imperialisten uit oude tijden herleven in de namen van station en straten, zelfs een plein krijgt de naam ‘Forum’. Ik verlaat het wijkje via een opening in de Porta Basilica. Bij de Rietplas word ik getroffen door de huizen aan het water, die een Amerikaanse indruk maken, als huizen aan een strand in een oude film.
Via een groene verbindingsstrook kom ik bij de Rondweg. Op deze plek kan ik echter niet zien of de weg rond loopt. Daarna steek ik op de Schalkwijkerbrug het Amsterdam-Rijnkanaal over. De zon schijnt en de wind waait. Onderaan de brug wandel ik een tijdje langs het kanaal met de wind van voren. Bij het Elpad sla ik af. Het pad dat ik nu volg is breder en langer dan een el. Het zij zo.
Het pad brengt mij bij het Verdronken Bos. Delen van stammen steken boven het water uit, een vlonderpad van bijna 300 meter is aangelegd om zo over het verdronken bos te kunnen wandelen. Hier is een bos onder water gezet om ruimte voor waterberging te krijgen. Het bos dat hier stond was een jong bos. Pas in de jaren 80 van de vorige eeuw is het aangelegd, hier in Tull en ’t Waal. Het waterschap wilde ruimte om water op te vangen. Dat is goed gelukt. Dankzij de vlonder kan ik zonder natte voeten oversteken en mijn weg vervolgen.
Ik loop door een gebied dat krachtig is door het water en de versterkingen die in het landschap een plaats hebben gekregen. Hier werd de waterlinie gebouwd, de verdediging van Holland. Het ene na het andere fort passeer ik. Hier sta ik even stil bij het ‘Werk aan de Korte Uitweg‘, op deze plaats is zelfs een natuurkampeerterrein. Ik heb geen tent bij mij en keer om op de brug naar het fort.
De weg brengt mij de oever van de Lek. Een teken van een Klompenpad en een overstap brengen mij in grazige weiden langs het water. Het is mij soms niet duidelijk of ik hier op de goede plek loop. Er is enig klim- en klauterwerk nodig om het ene hek na het andere hek over te komen, maar het is uiteindelijk niet onoverkomelijk. Ik zie een teken van een pontje over de Lek, dat rust uitstraalt. Geen teken van leven. Ik wandel verder en ga de spoorbrug onderdoor en kom uit bij een ander pontje. Hier kan ik wel oversteken en kom ik uit bij een verrassing op deze route.
De verrassing is de oude binnenstad van Culemborg. Ik kom wel eens in een buitenwijk van deze stad, maar hier binnen in ben ik niet geweest. Het oude stadhuis, de vismarkt, oude woningen, de Oud-Katholieke Kerk, de Binnenpoort. Het is er allemaal.
Van deze oude tijden ga ik naar het station dat geen vreemde toevoegingen kent. Vlak bij het spoort ontmoet ik nog een korte en felle hagelbui. Mensen rennen naar beschutting. Voordat beschutting van formaat gevonden kan worden is de bui al voorbij.
De trein komt en stopt en ik stap in en reis naar Utrecht en verder. Het is weer mooi geweest.
NS-wandeling Houten Castellum naar Culemborg station – 17 kilometer
Willems Wonderlijke Wandelingen 