Trage Tocht Lunteren

Op weg naar de Onbekende Veluwe. Hoe onbekend is de Veluwe voor mij? Ik ga op pad en ik zal het gaan ontdekken. Eerst met de buurtbus en die rijdt iets sneller dan de planning zodat ik onmiddelijk kan overstappen in Hoevelaken op het kippenlijntje. In Lunteren stap ik uit. Op mijn tocht over de langste boswandeling van Nederland ben ik 

hier ook geweest. Vanaf het station ben ik snel in het Luntersche Buurtbosch. Even controleren of ik het bos wel in mag. Gelukkig is er een icoon van een wandelaar met rugzak, helaas heb ik geen wandelstok bij mij.  Wanneer er onheil dreigt kan ik altijd een tak oprapen en voldoen aan het icoon. Het bosch is rustig. Een enkele ouder met twee kleine kinderen, vergezeld van een poedel. Het is lang geleden dat ik een poedel heb gezien. Misschien hoort een poedel ook meer thuis in een modezaak in een grote stad dan in een buurtbosch in een klein dorp. De route voert langs vele paden (op de routekaart keurig aangegeven of het gedeelte

verhard of onverhard is) en bomen, langs het Uilenbosch, waar ik meer dan eens een panne(n)koek heb genuttigd en kinderen in de speeltuin heb laten spelen. Een eindje ten zuiden van het Uilenbosch ligt een zwembad dat nu is gesloten. Hiernaast ligt een arboretum, maar ik zie onderweg genoeg bomen en ga verder. Af en toe passeert een fiets, aangepast aan het terrein, met een fietser die qua kleding is aangepast.  

De route gaat naar de Galgenberg, elk zichzelf respecterende plaats heeft natuurlijk een Galgenberg. Er moet vroeger heel wat hebben gehangen op deze plaatsen. Op de Galgenberg staat nu een Koepel. Nu doet de huidige toren niet denken aan een koepel. Maar wat hier in een ver verleden heeft gestaan was wel een koepel. De toren was aangepast op het groeien van de bomen. De toren kan worden verhoogd. Nu is de toren gesloten want het is wintertijd en in deze tijd dient een mens geen toren te beklimmen, het wachten is op de vele toeristen die zich bij de hoogtijdagen van de zon zullen vestigen op de Lunterse Berg. 

De tocht gaat verder naar het zuiden. Het is opvallend hoe veel grote huizen in het bos zijn gebouwd. Lange jaren heeft het geld gerold. Ik kom in het gebied van de Doesburger Heide, althans dat staat er op de kaart. Aan de zuidkant van de Lunterse bosgebied kom ik door open land, met een enkele boerderij (en recreatiebedrijven). 

Via enkele zeer modderige paden tussen de velden kom ik uit bij de rand van het Wekeromse Zand. Een bankje wenkt mij uitnodigend. Aan de overkant van de Hoge Valksedijk ligt in een weiland een herinnering aan het middelpunt van Nederland. Later zal ik ontdekken dat er een behoorlijke pr campagne gaande is betreffende het middelpunt, want dergelijke driehoeken kom ik vaker tegen. Twee jonge meiden op de fiets zijn verrast door deze driehoek. Ze zijn op weg naar Kootwijkerbroek en misschien gaan ze nog wel even langs de steen des middelpunts. 

De route volgt het hek langs het Wekeromse Zand. Daar tref ik enkele leden van het Wekeromse Stamboek achter een hek. Het Zand is een mooi gebied om te wandelen en te verblijven. De keren dat ik daar heb gewandeld was het rustig, misschien is het net te ver weg van de campings en vakantiehuisjes. Op de Hoge Valksedijk is het ook rustig, achter mij loopt een paard met ruiter en hond. Het paard slaagt er niet in om mij in te halen. 

Bij de Vijfsprongweg (bij Celtic Fields)  sla ik linksaf. Nog een keer linksaf, over een pad tussen de velden. Daar is aan mijn rechterhand een kleine verzameling bomen, met midden op het terreintje de Germaanse Put (niet te verwarren met de Muur van Mussert).  Hoe zit het met deze put? Onder de Veluwe ligt een grote hoeveelheid water, op sommige plaatsen zelfs dicht onder de oppervlakte. Op deze plaatsen ben je door even te graven al bij het water. Hier is dat ook gebeurd. De watervoorziening hier was bestemd voor de zogenaamde Celtic Fields hier in de buurt. Onderin de put wwerd een uitgeholde boomstam geplaatst om te voorkomen dat de zijkanten zouden instorten. Hier is zo’n oude boomstam gevonden die gedateerd wordt rond 300 jaar voor Christus. De huidige boomstamput is een reconstructie. 

Via een slingerbeweging kom ik langs een grote afgraving waar nu niets van te zien is. Ik kan mij herinneren dat hier veel puin is achtergelaten, maar wellicht is het nu eindelijk opgeruimd. Ook staan er nog enkele bouwsels. Dan op weg naar het imaginaire middelpunt van ons lieve vaderland. De naaste omgeving van de steen heeft een opknapbeurt gekregen en voorzien van een cirkelvormige hoge bank. Een eenzame bezoeker kan hier op rustige wijze zichzelf het middelpunt van het land wanen.   

Vanaf het middelpunt is het een korte wandeling naar de Hessenweg, waar een restaurant is waar vaak de open haard brandt. Nu wandel ik verder over de Hessenweg met zicht op het gebied in de verte waar mijn wandellief is geboren en getogen. Op de grens van bos en veld ga ik naar de bebouwing van Lunteren. Op het station kom ik aan, nog een paar minuten en de trein komt en gaat en ik ga mee.

Een mooie boswandeling met een deel door de velden, een beetje op en neer. Hoewel de omgeving bekend is heb ik toch op paden gelopen waar ik niet eerder ben geweest. 

Rob Wolfs  – Wandelen over de onbekende Veluwe – uitgeverij Gegarandeerd Onregelmatig 2017 (wandeling nummer 1 : 19 kilometer)

Voor meer informatie over deze gids en bestelmogelijkheid, klik op Gegarandeerd Onregelmatig.