We stappen uit de trein die is gestopt op het station ’t Harde. Nu even wachten op de buurtbus die ons naar de begraafplaats van Oosterwolde zal brengen. De buurtbus komt eraan. Ik zie dat de chauffeur een pet op zijn hoofd heeft. Dan zie ik het. Mijn enthousiasme kent geen grenzen. Het ligt op het dashboard. Het is werkelijk waar. Ik stap in, meld mijn OV-kaart aan bij het aparaat. Dan probeer ik zo rustig mogelijk tegen de chauffeur te zeggen: ‘Dat is mijn pet. Die heb ik vorige week in de bus laten liggen.’ Ik mag mijn hoogsteigen pet pakken en op mijn koude hoofd zetten. Pet past alsof hij nooit is weggeweest. Na een week lang omzwervingen terug bij zijn hoofd.
Nu kan de reis beginnen. In de bus houd ik mijn pet op. Bij de begraafplaats stappen we uit. Zonder te controleren of de info van Syntus op de bushalte nu wel bij de tijd is gaan we het fiets- en wandelpad op. We komen bij Kasteel Morren, ook wel bekend als Huize Morren. Een beeldbepalende plek. Deze buurt kan niet Zonder Morren. Het huis dateert van 1771. Het optrekje wordt particulier bewoond. De huidige eigenaar is de oud-politicus Marcel van Dam, de man die ooit een Gazeusefles heeft laten ontploffen. Om dit huis te kopen had hij eerder zijn landgoed in Hulshorst verkocht. We verlaten de bomen rond huize Morren en gaan de wijde polder in. Wat de weerkenners ook gezegd mogen hebben: wij wandelen in de zon. Bij een T-splitsing komen we een mooie woning tegen. De twee bomen naast het scheve dak zijn landinwaarts gewaaid en de schoorsteen is de andere kant op gezakt. Zo levert dit een mooi lijnenspel op.
Wat ook een mooi lijnenspel oplevert is de lege polder. Een streep horizon. Een streep sloot. Een vlak gras. Wisselende luchten boven de einder. Zon en wind werken eendrachtig samen aan een mooie wandelcontext. We nemen ons voor de eerste lunchpauze te houden op de picknickplaats bij het dijkhuisje aan de voet van de Zomerdijk. De dijk is er. Het dijkhuisje is er. Een prullenbak is er. Geen bankje, zelfs geen picknickbank. Waarschijnlijk is hier sprake van een mobiele picknickplaats, want verderop aan de dijk treffen we wel een picknickplaats, inclusief zitgelegenheid (en prullenbak). We hebben uitzicht op de wateren buitengaats en de vele volgels die land en lucht onveilig maken. Rietganzen, kolganzen en grauwe ganzen. Ik meen zelfs even de zeldzame grasgans waar te nemen.
De route voert ons verder langs de dijk , maar niet lang want we buigen af naar het Noordeinde, een buurtschap dat vroeger de naam ‘Kampernieuwstad’ had. Volgens het routeboekje zijn de ongeveer 200 bewoners sterk op elkaar aangewezen, er is in ieder geval een kerk en een school. En wanneer de mensen het echt niet meer weten, dan ligt Kampen op een steenworp afstand.
Voorbij Noordeinde ligt een scheur in het landschap. Machines graven en verbreden en verdiepen. Het Reevediep krijgt hier vorm, een verbinding tussen de IJssel en het Drontermeer. Op een bord staat dat het een ‘bypass’ (spreek uit als ‘biepaos’) is, een lokale term met een lange geschiedenis. Om het niet te moeilijk te maken voor argeloze autorijders is een brug over het diep aangelegd. Helaas geen pontje, dat zou zorgen voor iets meer verstilling en rust. Over de Zwartendijk lopen we naar Kampen, via oude buitenwijken naderen we met een omweg het oude centrum, dat we binnengaan door de Broederpoort. Ik vermoed dat hier vroeger een muur aan vast heeft gezeten. En dan komen we op historische grond, de Broederweg. Wat ik nu schrijf is ook geschikt voor zusters.
Nadat we de Broederpoort onderdoor zijn gelopen zien we aan onze linkerhand de Nieuwe Kerk, dat wil zeggen dat deze kerk nieuw was toen deze in 1912 geopend werd. Momenteel kerkt de plaatselijke Nederlands Gereformeerde kerk in dit gebouw. Van het verre verleden terug naar het recente verleden. Op 11 november 2017 vergaderden in dit kerkgebouw de synode van de Gereformeerde Kerken (vrijgemaakt) en de Landelijke Vergadering van de Nederlands Gereformeerde kerken (NGK) gezamenlijk. Voor de eerste keer na de scheuring die eind jaren zestig / begin jaren zeventig van de vorige eeuw plaatsvond. In een gezamenlijke viering van het Heilig Avondmaal (met vele kerkgangers van beide kerkgenootschappen) werd een een nieuwe start gemaakt om op korte termijn te komen tot een volledige hereniging.
Even verderop in de Broederstraat komen we nog een gebouw met historische betekenis tegen. In dit oude pand zetelt het Archief- en Documentatiecentrum van de Gereformeerde Kerken vrijgemaakt (GKv). Er wordt verzameld, geordend, onderzocht, geïnformeerd en gepubliceerd. Aan de overzijde van de straat is het gebouw van de Theologische Universiteit van de GKv. Vanaf volgend jaar september zullen de theologische opleidingen van de GKv en de NGK hier gezamenlijk één opleiding hebben. We lopen verder door een deel van het oude centrum, gaan onder de nieuwe toren door en belanden in het Posthuus van Kampen. Hier werden vroeger telefonische verbindingen gelegd. In wezen is er niet veel veranderd, want alle bezoekers van dit huidige etablissement zijn ook met een telefoon bezig. We worden door Marije geholpen aan drinken en soep.
We nemen in het centrum nog extra lus en komen over de Koornmarkt, waar vroeger de Theologische Universiteit van een andere Gereformeerd kerkgenootschap was gevestigd. Op de gevel is het nog te lezen. Het routeboekje meldt van deze kerkhistorische en theologische zaken helegaar niets. Via de Koornmarktpoort en langs de waterkant gaan we naar de brug over de IJssel en passeren de synagoge ter stede. De brug over en dan zijn we bij het station, we voelen een paar regendruppels, de eerste van vandaag.
Willems Wonderlijke Wandelingen 