Zuiderzeepad (5) Nunspeet naar Oosterwolde

Elk  weer is wandelweer en daarom gaan we vandaag weer op pad, verder lopen op het Zuiderzeepad. Vandaag is de aantreinroute naar Nunspeet, het fraaie dorp aan de rand van de Veluwe. We verlaten het station en lopen naar de achterzijde waar wij al spoedig de route van het Westerborkpad mogen verwelkomen (of andersom?). Blijkbaar is er in sommige streken niet veel keus aan fraaie wandelplaatsen. We zullen dit pad vaker tegenkomen vandaag. 

We lopen aan de zuidkant van de spoorlijn, veranderen bij de N795 naar de noordzijde en hebben weer de aansluiting met het Westerborkpad. Ik heb niet gecontroleerd of hier ook het rondje Veluwe loopt, maar ik meen mij bekende delen te herkennen. Het maakt niet, we komen vooruit. We gaan naar het noorden naar Doornspijk. We komen in de maagdelijke bossen van Virginia nog een oude markering tegen en zo wordt het Zuiderzeepad vanzelf cultuur-historisch erfgoed. 

Bij de Kuijlmansweg, aan de rand van het bos, nemen we een lunchpauze. We zitten naast een artistieke uitdaging. We mogen zelfs iets schrijven in een boekje, maar onze bescheidenheid houdt ons tegen. We laten het grote bosgebied van de Veluwe achter ons. We zullen op onze verdere tochten nog wel af een toe een paar samenklittende bomen tegenkomen, maar pas in het Gaasterland is er weer een uitgebreide familie van bomen. 

Doornspijk ligt in de Bijbelriem, we lopen dan ook bijna tegen een kerkgebouw aan, we slaan echter rechtsaf, steken de weg over en gaan naar café Halfweg, een verwarrende naam want we zijn nog lang niet halfweg. We drinken wat en er is zelfs warme soep. Na dit warme samenzijn gaan we weer op pad, steken de Zuiderzeestraatweg weer over, lopen over de Oude Hogeweg en steken, omdat het kan, weer de Zuiderzeestraatweg over.

We komen op de Kerkdijk. Misschien was dit een oud kerkepad, zodat de mensen uit Oudekerk naar de nieuwe kerk konden, maar misschien beschermde de dijk de kerk tegen het wassende water. Wat het ook moge zijn, wij gaan een hek door en komen in Oudekerk, een verwijzing naar de oude Sint Ludgeruskerk (het doet mij even denken aan Deventer) die hier heeft gestaan tot 1825, met daarom heen het oorspronkelijke dorp Doornspijk. Lang voor de ontwikkeling van mobiele telefoons was hier al een mobiel dorp, want na de sprinvloed in 1825 ging het kerkje kopje onder en werd alles opgebouwd op de plaats van het huidige Doornspijk. Al voor het jaar 900 stond op die oude plek trouwens al een kerkje van hout.  

De contouren van de tufstenen kerk, die rond het jaar 1100 werd gebouwd, en de rechtsopvolgers werden hier nagebouwd. Dit geeft een mooi beeld van de oude situaties. Wij gaan over de Elburgerzeedijk met uitzicht op het randmeer, dat wil zeggen wanneer de nevels en flarden van uitzichtbedekkend materiaal ons het uitzicht niet belemmeren. 

Langs Nieuwstad en Molendorp, waar we een fraai  theehuisje ontmoeten (en ander huisje is ingepakt wegens een opknapbeurt) en het Westerborkpad, komen we bij Elburg, de oude vesting en hanzestad. Ook hier wisten de mensen hoe het is om een stadje te mobiliseren om het stadje te verplaatsen. Het einde van de 14e eeuw was hier getuige van. Het resultaat was een mooi ontworpen stratenplan, niet met de kerk in het midden, maar in een hoekje.  

Het is iedere keer weer een belevenis om door Elburg te wandelen. We nemen geen pauze om het prachtige museum in de oude sjoel te bekijken. Er is momenteel een belangrijke tentoonstelling over antisemitisme en de protestantse kerken in de lage landen (met als gastconservator dr. Bart Wallet).  Langs de oude kerk, met stompe toren, het orgelmuseum en een handwerkwinkeltje dat op sluiten staat komen we bij de walgracht. 

Hier treffen we aan de Mheenpoortstraat twee onbezette wandelbankjes, die even lunchbankjes worden. Wat brood, wat thee en dan de indringende vraag: Hoe laat vertrekt de bus bij de begraafplaats in Oosterwolde? Ik kijk op mijn telefonische agenda en noem de tijd, lief kijkt op haar horloge en maakt een razendsnelle berekening. Afstand en snelheid en vertrektijd van de buurtbus worden in hoge snelheid aan elkaar verbonden en dan komt de conclusie: dan moeten we heel snel lopen! 5 kilometer voor ongeveer 45 minuten. Wanneer we deze bus niet halen, kunnen we een uur wachten op de begraafplaats. Voordat ik mijn rugzak om heb is lief al bijna in de nevels verdwenen. Zij loopt over het ‘voetpad naar de Vrijheid’, dat door de plaatselijke bevolking wordt uitgesproken als ‘De Zeuven Vlonders‘. Ik heb de vlonders niet geteld, dan was ik nog niet thuis geweest. De meeste vlonders zijn spiegelglad door een overdaad aan vocht. Rond de vlonders is die overdaad in nog grotere mate aanwezig, tel daarbij op dat recent beesten met hoeven hebben gestampt en rondgedanst, met een voorliefde voor de directe omgeving van de vlonders. Toch zijn we er in geslaagd om in recordtempo de honderden meters naar het asfalt te overvlonderen met onze beenslag. 

Verder, almaar verder. We laten Oostendorp rechts liggen. De Tempelweg en het Tempelpad wachten op ons, dit gebied wordt opgeëist door meerdere naties. Ik verwacht elk moment blauwhelmen te zien, maar ik zie slechts een keurig nette dame op het tempelpad. Verder, almaar verder. We stemmen afstand en tijd steeds op elkaar af en dat trekken we weer af van de vertrektijd. Een groene kast doemt op aan onze linkerhand. Is dit de GAMOG-kast die in de routetekst wordt vermeld? We controleren het niet (misschien was het wel een PGEM-kast).

Verder, almaar verder. Nu over de Raceweg (pardon: Reesweg), dan over het fietspad. En dan zien we een bushaltebord (op een paal), aan de overzijde een vergelijkbaar ornament. Hier moet het zijn. Achter bomen ligt een begraafplaats. We werpen een blik op de info op het bord. Deze informatie komt hard aan. Volgens dit schema is de bus al een paar minuten geleden vertrokken. Mijn app geeft aan dat we nog heel even hebben. Ik bel Syntus en na een lang keuzemenu kom ik in contact met een dame, die mij meldt dat de app leidend is. En dan zucht mijn lief: De bus, ik zie de bus.  De chauffeur stopt en wij stappen in. Hij vertelt dat Syntus als meer dan een week de info had moeten aanpassen aan de nieuwe dienstregeling. Dit is het begin van een genoeglijke reis met veel info van de chauffeur. Het blijkt dat we zelfs een gezamenlijke kennis hebben. We stappen uit bij het NS-station van ’t Harde. Nog een paar minuten en dan komt de trein, we stappen in, de trein vertrekt en ik merk dat ik mijn pet in de buurtbus heb laten liggen.