De auto wordt geparkeerd op een grassige driehoek waar enkele wegen bij elkaar zijn gekomen. Door een wegafsluiting is de route naar de driehoek een paar honderd meter langer geworden. Nadat de fietsen zijn afgeladen, de fietsendrager opgeborgen in de kofferbak kunnen we de fietstocht naar Heeten maken. Het dorp is stil. Horecagelegenheden zijn gesloten. De parkeerplaats voor fietsen bij één van deze gesloten gelegenheden biedt de mogelijkheid om onze fietsen tijdelijk te parkeren. Dit onder het toeziend oog van de Onbevlekt Ontvangen Maria.
We kunnen op pad gaan. Via de Olthofsteeg gaan we naar het Overijssels kanaal (of een zijtak daarvan) om bij de ophaalbrug uit te komen, die wij oversteken om dan onmiddelijk linksaf te slaan. Een zandpad 
wordt spoedig ons deel. De brug die wij over zijn gestoken is wel de eerste dergelijke brug, maar niet de laatste op dit eerste trajekt. We steken een paar keer het water over om zo veel mogelijk te profiteren van zand. Het is rustig in de omgeving. Twee wandelende en keuvelende dames lopen ook langs het kanaal. Hun rustige stemmen klinken over het water en tussen de herfstige bomen.
De laatste keer dat we het kanaal oversteken is bij de Zonnenbergerdijk. de richting die wij inslaan is die van het westen. Steeds dichterbij de ondergaande zon en temidden van de bomen, die hier bijna op een bos lijken. Soms staan de markeringen helemaal aan de overkant van het wandelpad en het wagenpad. Opletten blijft geboden.
Vanuit de bossen komen we terug in het open terrein en over de Marsmanweg. Zou de dichter hier hebben gedicht? Niets is er dat daar op wijst. De Woltersweg brengt ons slingerend tussen boerderijen naar de Kappertweg. Daar treffen we een markering aan die ons naar links en naar het groen wijst. Het pad gaat langs de Groote Vloedgraven, een breed water. langs het water zijn verdiepte gebieden (in vergelijking met het grasland) aangelegd die lijken te functioneren als overstroomgebieden, waardoor het af en toe even zoeken is naar een goed begaanbare weg. We nemen een korte lunchpauze, in de zon en met zicht op groen. We gaan verder, zonder markeringen. We twijfelen bij een sluisje, dienen we hier over te steken of rechtdoor langs het water door een groot overloopgebied? We steken het sluisje over maar zien al gauw dat daar geen pad langs het water mogelijk is wegens prikkeldraad. Na enig zoeken op de kaart van Topo GPS besluiten we om een omtrekkende beweging te maken om het overloopgebied te omzeilen. Dat gaat een tijd goed, maar dan dienen we toch de wildernis in te gaan, voorzichtig rondkijkend om drassige passages te vermijden. Het lukt ons op de Zonnenbergerweg (niet te verwarren met de Zonnenbergerdijk !) te komen.
Aan het einde van deze weg zijn we beland bij de zuidelijke buitenwijken van Wesepe (niet Weesp, niet Wezep). Het is maandag, dus er zal geen horeca open zijn. Gelukkig ziet mijn wandellief een lunchroom (met toilet) bij bakker Van Rijssen (met een filiaal in Diepenveen). Hier gaan wij naar binnen, maken onze keus, gaan zitten en we ontvangen het bestelde, daarna blijft het lang rustig. Wij zijn de enigen die aanwezig zijn. Na enige tijd komt er gelukkig een persoonslid zodat we kunnen afrekenen.
We zetten onze reis voort over het Sprokkelerveld en slaan af naar het Oude Spoorpad. Heeft hier ooit een spoorlijn gelegen? Van Zwolle naar Heeten (ik doe maar een gooi)? We komen uit bij een oude bekende namelijk de Groote Vloedgraven, met een positieve instelling slagen we er in om een pad aan de zuidelijke oever te ontdekken. Vandaar komen we terecht in een klein bosgebied in herfsttooi. Enkele keren treffen we een prikkeldraad over het pad, bedoeld om koeien van de ene kamp naar de andere kamp te leiden. Soms is er een overstap, soms net op de verkeerde plek, te ver van het prikkeldraad af. Wie heeft gezegd dat wandelen eenvoudig is?
We zijn aangekomen in een bos van Stichting Burgerweeshuis en Kinderhuis (sinds het jaar 1560). Kort dfaarachter is een natuurkampeerterrein, onder de bomen zien we na enig speuren dat er een heel klein tentje in een verborgen hoekje staat. Er is geen spoor van een tentbewoner te zien. Het is mooi om in de bosgebieden (kleine en iets minder klein) de aanwezigheid van de herfst te zien in de bomen en op de grond. Met het zonnetje er bij zijn er wisselende lichtinvallen. De bladeren maken geluid, zacht en herkenbaar.
Vanuit het bomengebied komen we weer in het grasland. Bij deze overgang, die geen overgang blijkt te zien, speuren we even naar een markering. We dienen rechtdoor te gaan, met het water (nog steeds die ene) aan onze linkerhand (tenzij wij achteruit lopen). Strak door het groen, met zon en wolken in de lucht. Af en toe zien we in de verte een regenbui. Dan gebeurt het. We stuiten op een T-splitsing, met een brug naar links en een dijk naar rechts. Na enig zoeken vbinden we een paaltje met markering. De pijl wijst naar het bruggetje. We steken over maar de twijfel slaat toe. Met behulp van meerdere bronnen zien we dat hier iets niet klopt, maar wat? Een volgende blik op het paaltje laat zien dat met een eenvoudige handbeweging het paaltje dat los in de grond steekt gedraaid kan worden. Na die handbeweging steekt de pijl de kant van de dijk uit. Wij gaan die kant uit, naar het noorden.
Is dit water de Soestwetering? Ik weet het niet, maar dat maakt het wandelen niet minder mooi. Op het punt dat we Middel weer tegenkomen gaan we van de route af en lopen nog enkele honderden meters naar onze auto, die nog steeds op dezelfde plek staat. Op naar onze fietsen in Heeten!
Willems Wonderlijke Wandelingen 