We komen regelmatig in De Nul. Bij zo’n naam kan het alleen maar meer worden. Bij ons laatste bezoek trof mijn wandelgenote bordjes met markeringen van een wandelroute. In het infocentrum vond zij een boekje met de Sallandse Zandloper. Dat leek ons wel een aardige voortzetting van ons wandelleven. Zo gebeurt het dat wij hedenochtend ons bevinden in het bruisende centrum van Haarle. We parkeren onze auto tegenover het winkelcentrum en lopen naar de halte voor de buurtbus die ons geheel volgens plan naar het station van Nijverdal brengt. De situatie in het nijvere dal is flink veranderd sinds mijn laatste bezoek (in 2011) aan deze buurt. De route start bij het station dat een verdiept bestaan kent evenals de doorgaande verkeersweg.
Het is even wennen aan de nieuwe markering en het wandelboekje, waarin ik allerlei kleuren tegenkom. We lopen van keuzepunt naar keuzepunt van het Wandelnetwerk Salland. In het boekje zijn ook kaarten afgedrukt, maar er is geen vergrootglas bijgeleverd. Dat levert bij tijd en wijle flink getuur op. Voor de helderheid: er is ook een aanlooproute vanaf het station Holten. Natuurlijk is het ook mogelijk om twee keer aan te lopen. We wandelen eerst door Nijverdal, af en toe is het zoeken naar het paaltje met de markering, want de ene keer staat het paaltje links, dan weer rechts, dan aan de overkant van een kruispunt. Het is even wennen, maar we krijgen zo wel de tijd om goed rond te kijken. Via de bebouwing van nijvere mensen komen we aan de eerste bosrand van de dag. Het is volop herfst. Het bladerdek op de grond is al in goudgele kleuren. In dit eerste bosperceel is het een kleine drukte van kabouterkinderen die een kabouterroute afleggen, met kabouterzitjes, kabouterhuisjes, kabouterwasjes. Soms begrijp ik niet helemaal waarom een bos opgelukt dient te worden. Er is al zoveel te zien in een bos. Er is al zoveel te ontdekken. Er is al zoveel te vermoeden.
Even voorbij het infocentrum van de Sallandse Heuvelrug treffen we een ander pret-element aan. Dwars door een grijze plas loopt een balk in de vorm van een uitdagende brug door het water. Voorzichtig balanceer ik mij een weg naar de overkant. Wanneer ik halverwege ben zie ik een jongetje aan de overzijde staan met zijn laarsjes aan. Hij kijkt naar zijn moeder en vraagt of hij ook op de balk mag lopen. Blijkbaar ziet de moeder allerlei gevaren op de balk, want zij neemt haar kleine jochie snel mee en brengt hem buiten de gevarenzone.
Het kinderlijke plezier waaraan ik mij heb overgegeven houd wel in dat we er later achterkomen dat we juist in dit gebied een markering hebben gemist. Daar komen we later achter door flink te turen op het kaartje, waar we proberen de cijfers bij de KeuzePunten te ontdekken onder de markeringen van de route. Onze verkeerde loop brengt ook een voordeel. Hier komen we een typische Sallandse zandloper tegen, zij het met een snelheid die de onze te boven gaat.
De Sallandse Heuvelrug geeft een paar keer de illusie van een kudde schapen met een bijpassende herder, maar bij beide kooien zien wij geen teken van schaapachtig leven. Het zijn tekenen van een vergane tijd, van een geromantiseerd verleden. Wat is er mooiere dan een herder op de stille heide, vooral op de dag waarvan we weten dat we in de avond weer onze voeten voor de open haard kunnen houden. Het syteem van markeringen beginnen we steeds beter in de gaten te krijgen. Daardoor arriveren wij op de grote stille heide, waar we op een wandelbankje plaats nemen. Een ander echtpaar dat ons voorbij gaat is ook bezig met de Zandloper en heeft het gedeelte vanaf Holten al achter de rug. We genieten van het zonnetje dat schijnt over de uitgebloeide heide.
Van de heide gaan we de bossen weer in. Slingerend gaat het pad door de bossen. Vergezeld van een wandelbankje passeren we wederom een schaapskooi. 
Bij de Informatieschuur De Pas gaan we van de route af. De schuur is nog niet helemaal klaar. Een paar dames zijn druk bezig om de opening voor te bereiden. Dat zal één dezer dagen gebeuren. Pal naast de informatieschuur is een eet- en drinkschuur gevestigd die wel open is, maar we lopen verder en op het eerste het beste bankje nemen we een lunch, de tweede van de dag. We hebben zicht op de skyline van Haarle. De auto staat er nog. We gaan verder op pad en rijden naar Twente. Er zijn van die dagen dat we bijna overal komen.
We hebben een mooie en afwisselende route gelopen, die zelfs in deze vakantietijd rustig is (afgezien van een paar kabouters).
Willems Wonderlijke Wandelingen 