In het handboekje ‘Moselsteig’ lees ik over de aankomende route van Mehring naar Leiwen. Deze etappe wordt zwaarder ingeschat dan die van Schweich naar Mehring. Dat is al een flinke opsteker. Verder kom ik der woorden ‘Trittsicherheit’ en ‘alpinen Character’ tegen in opéénvolgende zinnen. Daar tussenin nog het woord ‘Seilsicherung’. Wat gaat me vandaan allemaal boven het hoofd hangen? Of wat zal zich afspelen onder mijn voeten. Eerst maar eens naar Mehring. 
We hebben nadere studie gemaakt van de busregelingen en hebben besloten dat we vandaag eerst met de auto naar Leiwen, het eindpunt van de etappe, gaan. Van daar nemen we de bus naar Mehring, een enkele reis is €3,80 per persoon. Het lijkt alsof we alles onder controle hebben. Bij de bushalte treffen we een dame die helemaal op de hoogte is van de Moselsteig en die ons allerlei informatie verstrekt tot het moment dat wij in Mehring uit de bus stappen. De bushalte is onder de brug naar gindse zijde. Dat betekent dat er in ieder geval een kleine gedeelte van de route vlak is. Wel realiseer ik mij dat ik op een brug ook Trittscherheit nodig heb. Wanneer we de trap omhoog zijn gegaan om op het brugasfalt te komen treffen we meteen een beeld aan. Het is een beeld waarin wij onmiddellijk de heilige Medardus herkennen. Onze goede vriend Medardus (456 – 545) was een Franse bisschop, die zijn zetel verplaatste naar Noyon in hetzelfde Frankrijk. Hij had niet kunnen weten dat zo’n duizend jaar later ene Jean Cauvin werd geboren in Noyon. Deze Jean werd in onze contreien bekender onder de naam Johannes Calvijn. Ook buiten Frankrijk werd deze Medardus vereerd, tot in het westen van Duitsland toe. Hij is de beschermheilige van de wijngaardeniers en brouwers. Hij wordt vaak lachend afgebeeld, maar ik weet niet of dat komt door de wijn of door het bier. 
Vanaf de brug hebben we mooie uitzichten ter linkerzijde en ter rechterzijde. Mijn wandellief biedt een fietsendstel aan om een passende foto te maken (inclusief achtergrond) van beiden op de brug. Daarna verlaten we de brug en krijgen te maken met een lange trap die ons snel naar grote hoogte brengt. De zon laat zich al flink zien op onze pas begonnen tocht. Boven aangekomen gaan we onmiddellijk rechtsaf en lopen parallel aan de Moezel. We passeren enkele fraaie nieuwe optrekjes.
We gaan de bossen in en komen door het van de Moles. De dichtheid van het bos doet verfrissend aan na de warme aanvang. Het gaat snel omhoog en het is de kunst om zowel de benen als de ademhaling goed onder controle te hebben. In het boekje wordt niets vermeld over ‘Atemsicherheit’, dat wordt vaak onderschat. Temidden van de frisheid van de bossen ruiken wij een vleugje tabak. Is hier naast wijnbouw ook tabaksbouw? Wij komen aan bij het kruis op de heuvel, het zogenaamde Gipfelkreuz, op 299 meter hoogte. Daar treffen we een vader met twee kleine dochters aan. De vader is waarschijnlijk de man die een spoor van tabaksgeur achter heeft gelaten. Later merken we dat zijn twee dochters een spoor van snoeppapiertjes hebben achter gelaten. Vanaf het kruis hebben we een mooi uitzicht op de Moezel en op Riol, dat er netjes uitziet. We nemen een lunchpauze op een wandelbankje, met uitzicht. De vader en kleine dichters gaan verder. Een nieuwe uitkijker komt staan bij het hek. Hij spreidt een grote landkaart uit om zich te oriënteren. Niet iedereeen heeft Google Maps of een GPS bij de hand.
Wij gaan verder en beginnen aan een scherpe afdaling en hier treffen we het gevreesde moment. Hier komt het aan op Trittsicherheit en afdalingskunst. Aan onze linkerhand zien we een stalen kabel, op een paar punten bevestigd aan de rotsen. Het lijkt wel een via ferrata. Alpinisme, klinkt het in mijn oren. Het is het waaien van de wind, bij nader horen. De paar meter kabel zijn zo voorbij en hebben geen probleem opgeleverd. Onze tocht gaat verder door de Mehringer Schweiz, met mooie uitzichten, waar ook allerlei uitgestapte automobilisten van genieten. Nog even en we komen bij het Fünfseenblick. Vanaf deze plek kun je vijf gedeelten van de Moezel zien. Op deze plek staat een uitkijktoren. Van de andere zijde van het pad komt een Nederlands echtpaar aan wandelen, vergezeld van vier stokken van Nordic gehalte. Zij gaan opwaarts. We raken aan de praat over de Moselsteig, waar zij een paar etappes van gaan lopen, nadat zij eerder aan de Rijn hebben gewandeld. Boven in (inderdaad, ik ben bovenin geweest, het platform zit bijna 23 meter boven de grond) zijn er meerdere uitzichten, maar heb ik nu vijf gedeelten van de Moezel geteld, of waren het er vier ? We zitten hier op ruim 400 meter hoogte.
Het volgende deel van de etappe is best vlak, met veel bossen en enkele open stukken. Voertuigen van bosarbeiders treffen we her en der aan. Medewandelaars zijn schaars. Op een kruising van wegen en paden treffen we meerdere herinneringsplekken aan. Een gestorvene wordt herdacht en op veel andere plaatsen wordt Jezus aan het kruis herdacht.
Een bord herinnert ons aan de plaats waar we vandaan zijn gekomen. Veel meer kanten kunnen we hier niet uit. Het is vooruit (daar kiezen wij voor) of achteruit. Naar beneden is een mogelijkheid, die wij niet willen beproeven. En naar boven? We zitten al aardig boven. De tocht gaat verder op de grens van wijngaarden en bossen, de richting is noordelijk. Door de enorme kronkels van de rivier ga je hier alle windrichtingen uit. Bij Hinkellay staat een picknicktafel, georganiseerd door de Moselsteig. De Lay is een soort vooruitgeschoven rots, een neus die iets uitsteekt op 275 meter hoogte. Het uitzicht door de zon heen laat een enorme bocht van de rivier zien.
Vanaf hier gaan we langzaam naar beneden, naar Leiwen, waar we op de bus zijn gestapt. Vanuit het dorp hebben we zicht op Hollywood. Wie wil er beweren dat Duitsers geen gevoel voor humor hebben? Leiwen is een dorp dat uiteraard bekend staat om de vele goede wijngaarden, maar ook om de culinaire kwaliteiten, die in meerdere restaurants eetbaar zijn. Wij kiezen er voor om op een terrasje te gaan zitten van een bakkerij annex ijssalon. Een aantal ronde tafeltjes wachten in stilte op klanten, bezorgde broodeters komen binnen hun voorraden aanvullen. Een toilet is beschikbaar en meerdere fraaie ijscomposities. We houden ons in en kiezen elk slechts één van de ijscomposities uit.
Daarna wacht ons de laatste fase van de wandeling van vandaag, de weg naar de auto. Deze staat op een parkeerplaats van een basisschool, die zich mag verheugen in vakantie.
Volgens het boekje was de tocht van vandaag 14, 5 kilometer.
Willems Wonderlijke Wandelingen 