Het busvervoer in deze omgeving kent zijn beperkingen, met name in het weekend is er een schaarste van deze vorm van vervoer. Daarom besluiten we om een route in de buurt te wandelen en even de Moselsteig te laten voor wat die is. Ik heb de route ‘Fünf Tälerweg’ gedownload, hoewel er ook routebordjes zijn is een extra steun handig. We kunnen onze start maken op de camping en wandelen naar het centrum van Wintrich. Daar treffen we het eerste bordje, tegenover de plaatselijke supermarkt en vlakbij een terrasje. We laten inderdaad de Moezel achter ons, want we gaan in het centrum al omhoog om zo snel mogelijk naar de wijngaarden die het dorp omringen te gaan. Onmiddellijk na de laatste bebouwing gaan we een trapje op en staan tussen de wijnranken. We kijken achterom en Wintrich ligt aan onze voeten.
We hebben inmiddels wel gemerkt dat er velerlei routes zijn langs de Moezel en verder landinwaarts. Langeafstandsroutes, routes met een korte afstand, ronde routes, voor elke smaak is er wel wat-routes. Blijkbaar stuiten we hier op een (auto?)route, die de volger van de route op het spoor van de wijnfles brengt. Wij volgen deze route niet, maar verlaten ons op water, beseffende dat er met water van alles kan gebeuren. De bordjes van onze route zijn er ook, hier net bij een punt waarbij ons (of juist bij mij?) enige verwarring ontstond. Met bordjes en andere markeringen blijft het opletten, want een groeiende en bloeiende tak kan het zicht op een bordje blokkeren, zoals we een paar meter verderop merken. Soms kun je de dingen verderop beter zien.
We hebben de eerste wijngaarden op de helling achter de rug. Boven op de heuvelrug ligt een bosrijk gebied. Verscholen onder de bomen zien we een oud bouwwerk dat op een bunker lijkt. Het is wel oud, maar nog niet zo oud dat we kunnen denken aan een Romeins bouwwerk. De Romeinen hebben lange tijd aan de Moezel gebivakkeerd. Of zou het een restant zijn uit een recente oorlog? Er staat geen infobordje bij, dat hoort wel bij een belangrijk punt. Wellicht is het hier niet zo belangrijk. Het is zeer rustig op de wandelroute, wel zien we af en toe tekenen van menselijk leven, tekenen van menselijke bebouwing. Langs een stroompje zien we een kleine afdamming en een daardoor gevormde poel, een voederplek voor dieren, een klein huisje. Trekken hier mensen zich terug? Van mij mogen ze. Een plek om rustig te schrijven, om groenten te verbouwen, kippen te houden, om tot rust te komen temidden van alle drukte.
We zijn van Wintrich omhoog gegaan, daarna even op de hoogte gebleven, nu dalen we af naar het dorp Burgen. Nu wil het geval dat Burgen zelfs met de bus bereikbaar is, op een aantal zorgvuldig gekozen momenten. Te voet is het ook goed bereikbaar. Ook deze plek ademt rust, we zien een enkele voorbijganger. We zien gelegenheden om de nacht door te brengen, toerisme is nooit ver weg in deze streek van de Moezel. Wat ook nooit ver weg is is een kerk (naast de vele kapelletjes en wegkruisen). In de meeste kerkgebouwen worden nog diensten gehouden, misschien niet elke zondag, maar toch klinkt het Woord nog steeds.
Ook in het volgende dorpje, Hirzlei, staat een kerkje (of is dit toch een kapel?). Protestanten hebben geen last van dergelijke onderscheidingen en al dan niet gewijde ruimten. De vlag hangt wel uit en het wandelbankje staat gereed. We hebben onze eerste lunchpauze al gehad en we zijn nog niet toe aan de volgende. Dus we lopen verder in het dal. Op het punt waar we weer gaan stijgen komen we weer borden tegen voor de geïnspireerde wandelaar. Ook hier zijn de Romeinen weer aanwezig. Wat we tot nu hebben gemerkt is dat de bewegwijzering voor wandelaars alomtegenwoordig is. We gaan de bossen in en langzaam het dal uit en op naar de volgende heuvelrug. In de bossen (waar vroeger nog een molen heeft gestaan, een watermolen) treft ons weer de stilte en de waaiende winden. We komen één echtpaar tegen dat ons ternauwernood kan groeten. Plots gaan we van een zanderig bospad naar een brede grintweg, in zeer nieuwe staat. Na enige tijd komen we er achter dat hier gebouwd wordt aan één of meerdere windmolens op de Dungplatz. De onderdelen voor een windmolen kunnen niet via een bospaadje omhoog gebracht worden. Misschien dat een helicopter het zou kunnen doen? Zonder al te grote inbreuk op het bosgebied?
We zijn weer in een dalende lijn, na de plek van de windmolens. We komen in Kasholz, waarschijnlijk weer in een dal. Kasholz lijkt het meest op een boerderij met veel bijgebouwen. Ik heb niet de indruk dat het een dorp is. Even verderop lopen we door het dal van de Rondelbach. Een beek die wel wat meer water kan gebruiken. Langs de route staan twee eenzame woningen. Eén in goede staat, de andere, een eind verderop, heeft haar jeugd al verloren en de ouderdom laat tekenen na op de huid van de muur. Ik weet niet welk nummer dit dal heeft. Wanneer we bij de Ohligsberg zijn hebben we weer zicht op de Moezel. We kijken op Minheim dat aan de andere oever ligt. We krijgen ook zicht op Wintrich en het Moezeldal. De sluizen van Wintrich zijn goed te zien. We staan stil bij het negen meter hoge witte Christusbeeld dat staat op de Geierslei. Een beeld dat zichtbaar is in de wijde omgeving. Via de wegen en paadjes door de wijngaarden treden wij de poorten van Wintrich in. We slingeren door de straatjes en steegjes van Wintrich, passeren pensions, Zimmer frei, Gästezimmer, Ferienwohnung en wat dies meer zij. Via het centrum van dit dorp lopen we naar de camping en de rust van onze tent. Dan hebben we er 24 kilometer op zitten.
Willems Wonderlijke Wandelingen 