Westerborkpad (13) Elburg naar ’t Harde

Wanneer we naar de bushalte lopen bij het treinstation van ’t Harde zien we de bus aan komen rijden. Het is een korte bus, een buurtbus. De chauffeur opent de deur en binnen kunnen we ons aanmelden bij het systeem van de OV chipkaart. Deze buurtbus rijdt via Elburg naar Wezep en keert dan weer om. Vijf dagen per week. Ieder uur. De chauffeur vertelt dat er steeds meer passagiers komen voor de buurtbus. Inmiddels zijn we al vertrokken op onze toeristische route, die ons via de Hoge Enk naar de halte Molendorp in Elburg brengt. De chauffeurs hebben geen bordje in de bus waarop staat : “Verboden te praten met de chauffeur”en ook geen bordje met: Verboden te praten met de passagiers”. Hierdoor kan er een geanimeerd gesprek ontstaan over de verhoging van de AOW leeftijd en de leeftijd waarop de chauffeurs op de buurtbus kunnen zitten, die leeftijd is niet omhoog gegaan. In de Hoge Enk stapt een dame in die met ons mee reist.  

Wij stappen uit op de plek waar we de vcorige keer ingestapt zijn in de bus naar Nunspeet. We kunnen in Elburg alle kanten uit. Al snel komen we een tankstation tegen. Hier scheiden onze wegen zich, tijdelijk. Ik koop in het winkeltje wat snoepgoed voor de barre tocht. Mijn wandelgenote gaat naar een andere ruimte. De dame achter de toonbank vraagt of wij een route lopen. Zij krijgt wel vaker mensen die het Westerborkpad lopen.  Zelf mag zij ook graag wandelen. Al meer dan tien keer heeft zij de Vierdaagse van Nijmegen gelopen.

Door een blessure heeft zij enige tijd niet gewandeld, maar de goede tijden gaan weer komen. We nemen afscheid en gaan de koude buitenwereld in. We lopen over de Gerichtenweg. Daar worden niet zeer warm van, wel zien we hier fraaie boerderijen (of soms woningen die doen alsof het oude boerderijen zijn).

 

We gaan de Stoopschaarweg in en komen steeds verder van de bewoonde wereld. Bij een verkeerssluis probeert een automobilist een enthousiaste poging om zijn auto er toch door te krijgen. Het gaat hem niet lukken, hij diuent zijn auto te keren. Wandelen kent minder hindernissen.

Inmiddels zijn wij van de verharde weg gegaan en komen uit aan de achterzijde van het landgoed Old Putten. Twee weken terug lipen we aan de andere kant van het landgoed. We volgen de Putterbeek en lopen zo om het gebied van de Stoopschaar heen.

We ontmoeten een mooi bruggetje, niet alleen voor wandelaars, fietsers kunnejn er ook over, misschien zelfs een auto. Achter het hek schuilt een kaal perceel. Gaat de eigenaar hier een woning bouwen, een vakantiehuisje?

 

We verlaten de beek en gaan via de Nagelhoudsweg naar het zuiden en naar ’t Harde. In een dubbele bocht van de weg komen we in de verleiding om even te gaan zitten voor een lunchpauze. We slagen er in om weerstand aan de verleiding te bieden.

In de verte zien we de gebouwen staan van het Evangelisch Begeleidings Centrum (EBC), waar meerdere vormen van zorg geboden worden, waaronder begeleid wonen.

De optrekjes die we aan de linkerzijde en aan de rechjterzijde van de weg aantreffen kennen velerlei vormen en stijlen. De eigenaar van deze woning is van mening dat bij ‘Boven Schot’ is. Ik weet niet wat het betekent maar het klinkt indrukwekkend. 

 

 

Bij de Koeweg slaan wij af op een pad. Direct aan het begin krijgen we een waarschuwing mee van de koeien op de Koeweg. De honden worden vriendelijk verzocht om geen poep achter te laten. De koeien kunnen er ziek van worden. De wandelaars blijkbaar niet, maar we waken met de koeien mee. 

Even verderop geeft het routeboekje aan dat we linksaf dienen te gaan, maar het teken in het veld wijst dat we rechtdoor dienen te gaan. Meestal wijst een pijl naar links of naar rechts, hier gaan we recht door zee, over een pad dat omzoomd is door bomen. Langs het pad nemen we onze lunchpauze. 

Aan het einde van het pad zien we geen teken meer. We lopen iets terug om te zien of we iets gemist hebben. Niets te zien. We lopen weer naar de weg en besluiten om links af te gaan om terecht te komen op de oorspronkelijke route. Op dat moment zien we op een lantaarnpaal aan de overzijde een klein restant van een pijl die linksaf wijst. We zitten nog goed. 

Een verdere weg brengt ons dichterbij ’t Harde, dichterbij de bebouwing en nieuwe huizen en toch nog een pad door de bossen. Dan komen we op een bekend traject dat we de vorige keer ook hebben gelopen. Nog even en we zijn weer op het station van de NS. Het einde van een korte en koude wandeling.