Klompenpad Hoeverveldpad

Het is een druk pad vandaag. Vanaf station Putten loop ik over het Hoeverveldpad, maar ik loop tijdens deze tocht ook over het Norderpad (ook een klompenpad), het Oldenallerpad (klompenpad), het Huinerpad (klompenpad), het Zuiderzeepad (LAW) en het Westerborkpad. Misschien ben ik in mijn onwetenheid ook nog een Groene Wissel tegen gekomen en / of een Trage Tocht. Is Putten een belangrijk wandelknooppunt?

Vanaf het station loop ik eerst de aanlooproute. Het gaat langs een drukke weg, richting de A28. Het is niet alleen druk op de weg, maar ook langs de weg. Veel afval ligt in de berm, ik neem aan dat de afvalheffing in de gemeente hoog ligt. Onlangs troffen we hier zelfs een gloednieuw ANWB pasje, een gouden.

Nadat ik het hoefijzeren hek ben ik gepasseerd kan ik een klein bosperceel in. De zon schijnt op deze winterse dag en zal mij de gehele dag vergezellen. Mijn test met nieuw thermisch ondergoed wordt zo wel gedevalueerd.

Nadat ik zonder problemen met mijn onderbenen de Kuiterweg heb doorlopen kom ik aan bij de Hoeverveldweg. Voordat dit een weg werd was het een pad, neem ik aan. Twee ponies staan te zonnebaden in het weiland. Veel meer levende wezens zie ik niet. Ik ruik er des te meer.

Via een oversteek van de doorgaande drukke weg tussen Putten en Nijkerk kom ik over de Withagersteeg, waar ik dezelfde doorgaande drukke weg weer over kan steken, maar zoals een oude Griek al zei: Je steekt nooit tweemaal dezelfde weg over.
Op dit punt, aan het begin van de Waterweg en de Oldenallerallee, is in october 1944 een aanval door het verzet gepleegd op Duitsers. Als represaille werden vele mannen uit Putten, Nijkerk en andere plaatsen weggevoerd naar Duitsland. 600 kwamen nooit levend weer om. In andere wandelverslagen van mijn hand heb ik hier meer over geschreven en verwijzingen gegeven.

Van de Waterweg ga ik naar de Leembruggerweg, die mij rechtstreeks naar de A28 brengt. Aangezien het hier niet gemakkelijk is om over te steken, leidt de route een stukje langs de snelweg om dan via de Arlersteeg de polder van Arkemheen in te gaan. Om het uitzicht te verbeteren zijn enkele grote bomen omgezaagd.

Aan de polderzijde is de mogelijkheid om een verlenging van de route te lopen. De hoofdroute loopt een traject door de weilanden, maar wel langs de snelweg. Ik kies ervoor om de verlenging te lopen, eerst weg van de snelweg en naar de voormalige Zuiderzee en het stoomgemaal.

In het prachtige poldergebied van Arkemheen kan ik genieten van weidse uitzichten onder een strak blauwe hemel. Veel vogels zijn hier waar te nemen en ik zie dan ook meerdere oude mannen in een auto, vergezeld van een camera met een lange lens. Waarom zou je naar buiten gaan, wanneer je ook binnen kunt zitten ?!
In een polder dient veel gemalen te worden, zo ook in de polder van Arkemheen. Op het grondgebied van Nijkerk staat een bekend stoomgemaal, maar ook Putten kent een oud stoomgemaal, dat zelfs op meerdere dagen van het jaar in werking treedt en te bezichtigen is. Nu heerst de rust op de grens van de polder en de oude Zuiderzee.

Vogels vliegen af en aan en voortdurend van polder naar open water en weer terug. Zwermen zijn druk met uitstapjes en uitvluchten. Ik geniet op een wandelbankje van de uitzichten, de vogels en de zon en van één van mijn lunches.
Ik loop over de dijk naar Strand Nulde en kom terecht op de hoofdroute. Ik ga onder de snelweg A28 door en kom weer op het oude land.

Hoewel het er even op lijkt dat ik in een half ondergelopen polder terecht ben gekomen, maar het bordje met bijbehorende pijl is overduidelijk. Langs de rand van het veld is een voorzichtig spoor te herkennen en ik loop van grasstrookje naar grasstrookje. Zo kom ik van de Hoornsdam uit bij de Schuitenbeek.

Ik volg de oever van de Schuitenbeek, die in het Nuldernauw uitkomt. Maar zo ver kom ik niet, want op ingenieuze wijze hebben de klompenpaders er voor gezorgd dat er een oeververbinding is gemaakt, om het pad te vervolgen. Van hout en touw is een trekpontje gemaakt. Het doet mij denken aan de vele pontjes in de Zaanstreek en het Waterland, die de geachte oversteker zelf dient te bedienen door aan een groot wiel te draaien. Hier kan ik het touw naar mij toe trekken en steekt het houten pontje van wal.

Via de Knardersteeg en de Zuiderzeestraatweg (de combinatie ‘straat’ en ‘weg’ blijft intrigerend, een straatlaan, een padweg, een alleestraat) kom ik in de buurt van Kasteel De Vanenburg. Ik kan gelukkig van de gebaande asfaltweg af en het land in lopen.

In een sloot tref ik een zwemband die doet vermoeden dat er kinderen zijn die hadden verwacht dat het vandaag nog veel warmer zou zijn en meer water in de sloot. Nu wacht de band op andere tijden.

Achter het Kasteel (nu weer een luchpauze) tref ik een stilleven aan bij een waterplas: drie kunststof stoelen, een bootje aan de oever en verderop nog een roeibootje. Ik stel mij voor dat hier personeel van het Kasteel in warmere tijden een luchpauze kan houden, met het daarbij behorende fraaie uitzicht.

Hier geen lege flesjes, geen lege drinkpakjes, geen lege nicotinepakjes, geen ander afval, alles wordt netjes gedeponeerd in deze vuilniszak. Het kan dus wel.

Naast het Kasteel staat een fraaie optrekje. Ik weet niet of dit pand bij het Kasteel hoort of dat een particulier hier woning heeft gevonden. De eigenaar kan zich in ieder geval uitleven op het harken van bladeren en het maaien van gras.

Aan de Puttense kant van de Vanenburgallee is nog een deel van het landgoed, fraaie paden en netjes aangeplante bomen en waterpartijen. Hier tref ik meer wandelaars. Het is hier overzichtelijk. Op het infobord wordt gewerkt met achterhaalde info over de eigenaar van het Kasteel.

Een bijzonder bewoner van het landgoed is het Kerry Hill schaap, dat van oorsprong Welsh is. Het heeft karakteristieke zwarte plekken op zijn kop. De schapen van het soort Kerry Hill hebben in Nederland hun krachten gebundeld in een vereniging van schapen.

Via de inmiddels bekende aanlooproute kom ik terug bij het station te Putten, een mooi klassiek gebouw met een lelijke wandelbrug over spoor.
Een mooie laatste wandeling in 2016.