Het is nog donker wanneer ik de chauffeur via een druk op de knop verzoek om de bus in het centrum van Stroe te doen stoppen, zodat ik kan uitstappen op de stoep van de plaatselijke SPAR. Ik ben één halte meegereden op deze route nadat ik via twee andere buslijnen aangekomen ben. Van huis ben ik vertrokken met de buurtbus die op deze rit een ongekend aantal reizigers heeft.
Het duistere Stroe verlaat ik snel door de spoorlijn tussen Apeldoorn en Amersfoort over te steken. Ik ga onder de A1 door. Dan kom ik op de Harderwijkerkarweg, een weg met een lange geschiedenis. Het is het oude traject tussen Harderwijk en Arnhem. Voor een deel volg ik deze weg, voor een ander deel loop ik over bospaden die dicht in de buurt van deze karweg blijven.
Terwijl in het noorden van het land de wereld stil ligt en schaatsers de macht hebben overgenomen loop ik over bospaden. Het is prachtig weer, zoals zo vaak tijdens mijn wekelijkse tochten. Het is te merken dat het de afgelopen dagen hevig heeft geregend, want op veel plaatsen kan ik niet op het pad lopen maar zoek ik mijn weg langs het pad door de struiken. Het is een goede test voor de schoenen die ik aan heb. Gisteren heb ik mijn oude schoenen los moeten laten want er zat een scheur in het bovenwerk. Een mooie toegang voor water, niet zo prettig voor mijn sok en voet. Nu loop ik op de schoenen van mijn wandelmaatje.
Nog even over de ijzelwegen in het noorden. Ik las een verkeersvraag. Stel: je rijdt in je auto en je komt bij een gelijkwaardige kruising. Er komt een schaatser van rechts. Wie heeft er voorrang?
De natte bospaden leiden mij uiteindelijk naar Boeschoten. Ik kan mij niet herinneren dat ik hier eerder ben geweest. Dit Boeschoten is een kleine enclave in de Veluwse bossen. Er zijn een paar boerderijen, ik zie twee schaapskooien en veel modder en een wildrooster om het ‘wild’ buiten de deur te houden.
De naam Boeschoten komt al in de 13e eeuw voor. In die tijd was er een Ricolt van Boeschoten. Hij werd in dit gebied aangesteld door de hertog van Gelre. Hij kreeg de functie ‘wildforster’. Hij had als taak om de hertog tot steun te zijn tijdens de jachtpartijen in dit gebied. Tegenwoordig gaat het wat vrediger toe in dit gebied. Er is de mogelijkheid voor rustige mensen om te verblijven in dit gebied. Op Klein Boeschoten is een Bed & Breakfast (oftewel: logies met ontbijt). Er is ook nog een Groot Boeschoten, maar dat ligt in de buurt van Garderen. Maar … ook daar kun je een Logies met Ontbijt aantreffen.
Om het omheinde gebied van Klein Boeschoten uit te kunnen komen dien ik via een paar boomstammetjes een hek over te stappen (en onder het draad door). Ik blijf in het uitgebreide bosgebied van Boeschoten en het Huinerveld.
Ik kom langs het Landgoed Pauwenhof. Een immens groot buitenverblijf dat momenteel in bezit is van christen-ondernemers die allerlei bijeenkomsten, seminars en trainingen huisvesten in hun gebouwen. Daarnaast is er ook een hotelfunctie. In vroeger tijden was dit landgoed het buitenverblijf van de Nederlandse Bank. Ik neem aan dat dit voor de intocht van de crisis was.
Zo kom ik steeds dichterbij Putten, mijn einddoel van vandaag. Op de grens van bossen en weilanden kom ik aan in Krachtighuizen. Aan de bouwsels langs de kant van de weg is het niet onmiddellijk te zien dat deze zo krachtig zijn.
Ook in de buurt van Putten hebben de klompenpaden toegeslagen. Hier loop ik op een oud pad, een zogenaamd kerkepad, dat in vroeger tijden werd gebruikt door mensen om naar de kerk te lopen. Dit pad gaat naar de Oude Kerk in het centrum van Putten.
Misschien is deze nieuwbouw een voorbeeld van de krachtige huizen uit deze buurt. Of is dit gebouw geïnspireerd door de bekende Puttense School?
Op het Grote Brinkpad tref ik een piknikbank. Hier neem ik een pauze. Het gebruikelijke brood, thee, sojadrank in een pakje, en sinds kort een bakje met stukjes worst. Even rust nemen en rond kijken over de kale akkers.
Van het buurtschap Krachtighuizen ga ik naar een andere buurtschap. Er zijn hier veel buren en buurtschappen. Huinerwal laat ik links liggen. Via een smal pad langs huizen en weilanden sla ik af. Een eenzame windmolen heeft rust.
Ook vanuit deze buurt was het in vroeger tijden mogelijk om naar de Oude Kerk in Putten te wandelen op weg naar de eredienst. Ik ga dit pad niet op, maar ga de andere kant op, die juist naar Putten leidt. Het zou me niet verbazen wanneer op zondag meer niet-kerkgangers dan kerkgangers op dit pad lopen.
Het is nu via een lange weg naar het centrum van Putten. Langs de route is nog van alles te zien, ook dit veranderende landschap.
De naam ‘Putten’ roept nog steeds de enorme ellende van de tweede wereldoorlog op. In de nacht van 30 september op 1 oktober 1944 kwamen leden van het Puttense verzet in actie. Een groep beschoot een auto van de Wehrmacht. Een Duitse officier stierf, een verzetsman stierf. De beschieting vond plaats op de weg van het dorp Putten naar de stad Nijkerk. De volgende dag namen de Duitsers wraak door een razzia uit te voeren. De meeste mannen uit het dorp werden gevangen genomen en naar diverse concentratiekampen afgevoerd. Uiteindelijk stierven 552 mannen van Putten en andere plaatsen. Het is een wond die ook zichtbaar is gemaakt op deze herdenkingssteen aan de voet van de Oude Kerk. Jaarlijks is er een stille herdenking, geen toespraken, wel speelt een muziekkorps en zingt een koor uit psalm 84, de psalm die de mannen zongen toen zij bijeengedreven waren in de kerk, voordat zij werden weggevoerd.
“Welzalig hij die al zijn kracht en hulp alleen van U verwacht, die kiest de welgebaande wegen”
Eén van de historici die zich hebben beziggehouden met de Puttense razzia is de van oorspong Puttense Beatrice de Graaf. Tegenwoordig heeft zij grotere bekendheid door haar kennis van het moderne terrorisme.
Even voorbij de bebouwde kom loop ik van de route af en ga naar het station van Putten, dat een eind buiten deze kom ligt. Het perron wordt begeleid door een fraai stationsgebouw.
Dit gebouw staat in schrille tegenstelling tot de spoorwegbrug die over de rails is aangebracht. Hier hebben kosten en snelheid van bouwen het gewonnen van schoonheid. Via trein en bus kom ik weer thuis.
Nog even wat statistieken van deze etappe:
mijn wandelduur (inclusief pauzes) is 4.25 uur
mijn afstand is 19.33 kilometer
mijn gemiddelde snelheid is 4.36 kilometer per uur
De volgende etappe is nummer 16. Deze gaat van Putten naar Hulshorst. Deze etappe is 20 kilometer en behoort tot de langste etappes van deze route. Daarna volgen nog vier korte etappes.
Voor meer informatie over deze wandelgids en dergelijke gidsen, klik hier onder op Gegarandeerd Onregelmatig.
Willems Wonderlijke Wandelingen 