Ook voor vandaag staat er een lange tocht op mijn programma. Daarom zorg ik er voor dat ik al om negen uur op het station van Putten aankom. In de trein tref ik veel jongelui die half studerend bezig zijn. Zouden dat studenten van Windesheim zijn?
Het weer is rustig op het station en ook tijdens de kilometers naar Putten om op de route die ik vorige week heb verlaten te komen. Al vrij snel kom ik weer op een oud kerkpad. Het dorp Putten was vroeger al een kerks dorp en mensen waren niet te beroerd om ver te lopen om naar de eredienst te gaan.
Het rustige weer is iets veranderd. De zon schijnt. Nu is dat niet zo verwonderlijk, maar het opvallende is dat het deze keer ook te zien is. Tussen de bomen door loop ik in het zonnetje. Vrij snel kom ik terecht ik een ander weertype. Nu begint het heel voorzichtig te regenen. Nauwelijks voldoende om de pagina’s van mijn routeboekje nat te maken. Het scheelt dat ik door de bossen loop. Misschien zijn de druppels nog restanten van een andere bui.
De eerste kilometers van deze route vormen geen rechte lijn van a naar b. Eerst loop ik oostelijk naar Putten, daarna noordwestelijk terug naar de spoorlijn. Daarna noordoostelijk naar de Groevenbeekse heide. Wanneer ik aan de zuidkant van de heide loop (in oostelijke richting) krijg ik een telefoontje van het thuisfront. Zij heeft net een zware regenbui over zich heen gekregen. ‘Wanneer het niet lukt, dan moet je even bellen, dan kom ik je ophalen!’. Mooi dat het thuisfront zo mee leeft. Ik beloof dat ik zo nodig zal bellen. Het druppelt een beetje bij de heide.
Ik ga naar het zuiden en betreedt het terrein van Oud-Groevenbeek. Aan mijn linkerhand zie ik de oude watertoren. In vroeger tijden had dit landgoed (ontwikkeld uit een boerderij) een eigen watervoorziening. Nu staat er een mooie toren die niet meer voor de watervoorziening zorgt. De watertoren is nu een ontmoetingscentrum voor vleermuizen.
Recht voor mijn uit zie ik de oude villa, die dateert van het begin van de vorige eeuw. Het gebouw is opgetrokken in de Jugendstil oftewel Art Déco. In deze bouwstijl en kunststijl is de natuur met haar natuurlijke lijnen een belangrijke inspiratiebron. Enkele jaren geleden is de villa aan de binnenzijde opgeknapt en er zijn nu mogelijkheden om er vakantie te vieren. Daar heb ik momenteel geen tijd voor en ik loop door. Na een haakse bocht naar het oosten loop ik langs een theehuis, maar het ziet er gesloten uit.
Ik steek de weg tussen Putten en Ermelo over. Aan de overzijde van de weg kom ik op een ander landgoed, dat nog in privé-handen is van een uitgebreide familie. Het gaat om Landgoed Nieuw-Groevenbeek. Kenmerkend zijn de vele houten huizen die een eeuw geleden hier zijn gebouwd, hout was er voldoende aanwezig. Ik slinger over de wegen van het landgoed en loop een stukje over de Oude Arnhemsekarweg. Eerder, op de etappe van Stroe naar Putten, liep ik over de Harderwijkerkarweg. Er is veel gekard op de Veluwe.
Ik loop van het ene bos naar het andere bos. De route gaat tussen Ermelo (ten westen) en de Generaal Spoorkazerne (ten oosten) door. Het gebied is bosrijk, militair en bestrooid met kleine bungalowparkjes, die niet altijd in optimale staat van onderhoud verkeren.
In de buurt van de Haspelberg kom ik op een bijzonder traject. Het is een rechte laan van 800 meter. Een zandlaan. Ik ben niet de enige gebruiker van dit pad. Boswerkers hebben hier met zeer zwaar materieel gereden. De diepe afdrukken van bandenprofielen zijn gevuld met water. Daartussen zijn eindeloze modderstroken. Ik loop langs de rand van het pad. Daar is ook modder, maar minder, nadeel is dat de modder tot hoog in de takken zit. Bij een wildspoor ga ik verder van het pad af, zo heb ik iets meer bewegingsvrijheid. De schoenen voldoen goed. Mijn voeten en sokken zijn nog steeds droog. Tegen het einde van de lange laan liggen vele boomstammetjes opgestapeld. Heerlijk die geur van vers gebakken boomstammetjes.
Nog een paar wendingen kom ik terecht bij een parkeerplaats. Blijkbaar hebben hier vroeger koeien gestaan. Nu staan er auto’s. Het is niet het gemakkelijkste deel van het bos om te lopen, maar de mensen komen hier om hun trouwe viervoeter uit te laten. Ik zit er bij als een vreemde eend in de bijt. Ik heb geen hond. Wel heb ik eten en drinken bij me en een matje om te zitten op de natte bank. Twee auto’s hebben belettering van een bedrijfje. Twee keer gaat het over coaching. Misschien zijn dit twee wandelcoaches. Of de één coacht de ander. Er kan van alles gebeuren in een bos.
Ik steek de weg tussen Harderwijk en Nieuw Milligen over, even ten noorden van het befaamde sanatorium Sonnevanck. Het is nu een verpleeghuis. Ik ga nog steeds door de bossen. Het is immers een boswandeling. Hier heet het bos Harderwijkerbos. Ik vermoed omdat het dicht bij Harderwijk ligt. Vlakbij het Beekhuizerzand kom ik langs een uitkijktoren. Ik kan het niet nalaten om naar boven te klimmen. Het is rustig in de omgeving. Goed om dat te constateren. Via een zeer glibberig modderpad gaat ik van het heuveltje af. Ik heb nog voldoende tegenwoordigheid van geest om iets opvallend te zien.
Dan ben ik op het Beekhuizerzand, weer een prachtig stuifzandgebied. Ik had aan het begin van deze lange route rondom de Veluwe weet van de zanden bij Wekerom en Kootwijk. Maar er zijn meer zanden. Het is hier stil en zonnig!! Ik hoef niet dwars over te steken. Mijn kwaliteiten als zandloper worden niet op de proef gesteld.
Nog een stuk door het bos, in noordoostelijke richting. Ik kom uit bij de A28. Ik steek de A over (via een weg over een brug) en kom zo aan het einde van deze etappe. Het is nog wel een stukje lopen naar de bushalte die staat opgesteld op de weg tussen Harderwijk en Nunspeet. Op dit laatste stukje begint het te regenen. Niet een heel zware bui, maar wel de zwaarste van de dag. Ik kom aan bij de bushalte “Landgoed Hulshorst”. Ik zoek naar de vertrektijden, maar dat is niet nodig want net op dat moment komt de bus er aan. Ik besluit om te blijven zitten tot aan het Centraal Station van Amersfoort. Weer is het een prachtige route geweest en een prachtige dag.
Nog even wat statistieken van deze etappe:
mijn wandelduur (inclusief pauze’s) is 5.19 uur
mijn afstand is 24.46 kilometer
mijn gemiddelde snelheid is 4.60 kilometer per uur
De volgende etappe is nummer 17. Deze gaat van Hulshorst naar het NS station van Nunspeet. Deze etappe is 10 kilometer. Daarna volgen nog drie korte etappes.
Voor meer informatie over deze wandelgids en dergelijke gidsen, klik hier onder op Gegarandeerd Onregelmatig.
Willems Wonderlijke Wandelingen 