“Heb je er zin in?” vraagt ze.
“Zin komt meestal wanneer ik onderweg ben.” Een warm huis is aantrekkelijk, maar ik ga naar beneden, voor ontbijt, Hond uitlaten en op weg naar een bushalte. Via Amersfoort en het kippenlijntje kom ik aan op het station van Lunteren.
Wanneer ik uitstap op het station voel ik een paar druppels neervallen. Het zijn de laatste druppels van de dag, want verder blijft het droog, ondanks het dreigende wolkendek. Op de grond is het echter niet droog. De foto aan de linkerzijde heb ik genomen op de Molenweg bij Lunteren. Een van de vele plassen op de weg, glibberige modder en andere glibberplekken. Veel regen is er de afgelopen dagen gevallen.
Van de Molenweg loop ik naar rechts, langs de noordkant van het Luntersche Buurtbosch. De weg is genoemd naar de Goudsberg, die hier in de buurt ligt. In de jaren negentig van de vorige eeuw was er op de Goudsberg een AsielZoekersCentrum (AZC). Een van de mensen die hier tijdelijk onderdak kreeg was de later bekend geworden Ayaan Hirsi Ali. Hier verkreeg zij de A-status waardoor ze in Nederland kon blijven. Van het AZC verhuisde zij naar Ede.
Tegenover restaurant De Goudsberg was jarenlang een officieuze parkeerplaats, een mooi startpunt voor een wandeling over de slingerende paadjes in het bos. Daarvoor was er de Hessenhut, die in de jaren vijftig werd gebouwd. Nadat deze schuilhut enkele keren in de brand werd gestoken werd de hut niet meer herbouwd. De Hessenhut is genoemd naar de Hessenweg die hier langs loopt. Nu zie ik dat er een nieuw bouwsel is. Het is een combinatie van hut en uitkijktoren, met nog een uitloper naar een lager gelegen vuurplaats. Om eerlijk te zien moet ik zeggen dat ik De Koepel die ik tijdens mijn vorige etappe tegenkwam, mooier vind. Maar de Nieuwe Hessenhut (sinds 23 april 2015) heeft toch ook wel een aantal fraaie kenmerken. Zo groeit een boom in het ronde uitkijkgedeelte. Het totaal is een goede combinatie van metaal en hout. Kunstenaar Rob Sweere heeft het ontwerp gemaakt voor dit bouwsel. De ronde vormen bij het uitkijkplatform en bij de vuurplaaats en de opstelling van de banken laten de rondingen van de wielen van de Hessenwagen zien.
Luntenaren hebben blijkbaar een voorliefde voor bouwsels in het bos. Even verderop tref ik een stenen bank. Deze bank is ter herinnering aan een plaatselijke notaris R. Dinger. Deze bank werd in 1935 geschonken aan de notaris door de bevolking van Lunteren. Twee jaar later schenkt de notaris de bank met een flink stuk grond er omheen aan de Stichting Het Luntersche Buurtbosch.
Op een vijftig meter afstand van deze fraaie bank ligt een drietal stenen die aangeeft dat hier het middelpunt van Nederland is. Na de tweede wereldoorlog bepaalde de plaatselijke VVV dat hier het middelpunt was. De vraag is uiteraard of dat ingegeven werd door een topografisch zuiver geweten of door een toeristisch instinct.
Vanaf het middelpunt kom ik in een vreemd gebied. Vroeger lag hier een berg. Het gebied werd eigendom van de Nederlandsche Spoorwegen, om volledig afgegraven te worden voor de aanleg van de spoorlijn tussen Amersfoort en Ede. Van heuvel werd dit gebied een gat. Op sommige plaatsen in het gat ligt een grastapijt, op andere plekken is het een plek waar puin is gestort en waar de natuur nu haar gang gaat. Aan de verste kant is nog wat zand overgebleven na de afgraving.
Ik laat het Lunterse achter mij en ga op weg naar het Wekeromse Zand. Voordat ik zo ver ben, neem ik een pauze voor de gebruikelijke thee en de boterham. Bovenop de rugleuning vind ik nog een plekje dat een beetje droog is.
Het is niet eenvoudig om het Zand binnen te gaan. Via een draaihekje kom ik binnen. Een paar meter verderop is een ingang voor paard en ruiter. De hendel om dat hek te openen zit ongeveer twee meter boven de grond.
Tot aan deze waterplas in het Wekeromse Zand gaat het allemaal nog goed. Daarna raak ik de richting wat kwijt. Ik zou langs de bosrand dienen te lopen, maar ik zie veel randen aan het bos. Ik waag de grote oversteek, kom aan de andere kant van het zand, loop een tijdje over een pad langs een heining, ga een pad op dat is afgesloten, na enige tijd verlaat ik dit afgesloten pad weer. Ik verlaat het Zand op een plaats waar het Geldersch Landschap (hier zonder kastelen) een werkplaats heeft. Na enige zoeken op mijn telefoon zie ik dat ik zuidelijker ben dan de route.
Vlak bij een enorme villa in het bos en bij een parkeerplaats voor het algemene publiek kom ik weer op de route. Ik houd een korte staande pauze, alles is hier doorweekt. De route wijst mij de Lichtenvoortseweg op. Enige overpeinzingen bij het bord brengen mij tot de gedachte dat je hier niet verder mag, maar je mag hier ook niet blijven staan, je moet echt terug. Waarschijnlijk zien hier in het verleden veel automobilisten blijven staan, met alle drukte vandien.
Dat het wegdek niet best is, is niet overal te controleren, misschien is het wegdek onder deze plas van uitstekende kwaliteit. Ik kom het niet te weten, want ik loop door het uitgestorven maisveld.
In de buurt van Roekel (wie kent het niet?) gaat het voor de tweede maal tijdens deze tocht mis. Bossen zijn mooi, maar het valt niet altijd mee om het juiste pad te vinden. Daar komt bij dat er aardig wat van de bomen is afgewaaid en rode linten mij een bepaalde richting uitduwen. Was ik meteen goed gelopen, dan had ik deze wildschut gemist. Dit is al de tweede die ik vandaag tegenkom. Blijkbaar een schietgraag volkje hier in de buurt.
Bij dit hekje zit ik weer op de goede route. Geen fiets. Geen hond. Eigen Weg. Een boer is zo vriendelijk geweest om dit paadje ter beschikking te stellen aan de argeloze wandelaar, al dan niet op klompen. Verderop loop ik over het erf en kom ik uit op een asfaltweg. vandaar ga ik verder op weg naar Otterlo. Ten noorden van De Hartenberg loop ik door het Roekelse Bos.
Na veel nattigheid, modder, glibberplaatsen en omgevallen bomen kom ik aan op de Koeweg, waar ik geen koe heb gezien. In 1988 verbleven wij tijdelijk in Otterlo, op zondag fietsten wij via de Koeweg naar Ede om daar ter kerke te gaan.
In Otterlo buig ik van de route af en loop naar de dichtstbijzijnde bushalte. Hier passeert de lijn van Arnhem naar Harderwijk. Na een paar minuten komt de bus. Via Harskamp, Stroe (net buiten de bebouwde kom) kom ik terecht op het Centraal Station van Barneveld. Daar kies ik voor de buurtbus naar Nijkerk, die naar Leusden gaat om dan via Hoevelaken en Nijkerkerveen naar Nijkerk te gaan. Het is de eerste keer dat ik in deze kleine bus op deze route rijd. Ik ben de enige passagier.
Nog even wat statistieken van deze etappe:
mijn wandelduur (inclusief pauze’s) is 4.16 uur
mijn afstand is 18.67 kilometer
mijn gemiddelde snelheid is 4.37 kilometer per uur
De volgende etappe (en dat is nummer 14) gaat van Otterlo, via Harskamp, Kootwijkerzand, Kootwijk naar Stroe. Op papier is deze route 22 kilometer, daarmee is deze etappe de langste van de hele reeks.
Voor meer informatie over deze wandelgids en dergelijke gidsen, klik hier onder op Gegarandeerd Onregelmatig.
Willems Wonderlijke Wandelingen 