Voordat ik aan mijn wandeling van heden ten dage begin, heb ik al een lange busreis achter de rug. Ik stap uit bij de fameuze Wageningse Berg. Vroeger speelde hier een betaald voetbalclub, maar die tijd is lang vervlogen. Dat die tijd is vervlogen is ook te merken aan de staat van onderhoud.
Ik loop naar het hotel waar ik de vorige week van de route afging. Het eerste korte deel van de route grenst aan het beroemde Arboretum van Wageningen. Jaren terug ben ik hier onder leiding van familie geweest. Het was toen zonnig en bloeiend. Nu is de lucht betrokken en is de bloei ook vervlogen.
Eén van de kenmerken van de route rondom de Veluwe is het doorkruisen van vele landgoederen en bosgebieden. Hier loop ik door ‘Dorschkamp’, dat aan de oostkant van Wageningen ligt. Het schijnt dat de naam een ‘verwerking’ is van ‘Dorkamp’. Aan de rand van het terrein staat een onderzoekscentrum van Danone. Wageningen heeft die unieke band met voedsel.
Er is nog meer van voedsel te zien, wanneer ik langs een wijngaard loop. Nou ja, in gedachten zijn de druiven te zien. Nu is het nat en somber en kaal, wachtend op betere tijden.
Ik loop door een nat en modderig bos. Dit is de natste wandeling van mijn rondje Veluwe. Het komt niet met bakken uit de hemel, maar er is wel een gestage nederdaling van hemelvocht. Ik tref een enkele wandelaar met hond. Een loslopende wandelaar, zoals ik, kom ik nauwelijks tegen.
Deze gestage regen heeft op ook invloed op mijn lunchpauze. Op een heideveld ten oosten van Bennekom houd ik een staande receptie, een boterham, een slok warme thee en een pakje sojadrink, van de smaak banaan. Ik ga niet zitten want de vochtigheidsgraad van de bank is hoog.
Ik loop een stukje op met snelweg A12, in westelijke richting. Een tunnel wenkt uitnodigend en aan de overzijde van de snelweg tref ik een klein monument aan. Deze obelisk dateert uit 1859 en herdenkt het werk dat in deze bossen is gedaan onder het goede opzicht van “Gerrit van Hoogstraten die vanaf 1820 op HOEKELUM als werkbaas zijne trouwe diensten bewijst”.
Er is maar weinig blad aan de bomen overgebleven, maar op de grond is het een mooie verzameling van blad in allerlei kleuren, restanten groen en modder. Het is een goede ondergrond om op te lopen.
Ten noorden van de snelweg en ten zuiden van de spoorlijn van Ede naar Arnhem loop ik over het terrein van een psychiatrische instelling, gespecialiseerd in kind- en jeugdpsychiatrie. De naam van de instelling is Karakter. De naam Karakter doet mij denken aan het boek van Bordewijk.
Op het platteland zijn nog veel gelijkvloerse spoorwegovergangen. De Nederlandse Spoorwegen proberen zoveel mogelijk om die overgangen te sluiten of te voorzien van een tunnel. Op het platteland betekent dat overgangen sneuvelen, met gevolgen voor fietsers en wandelaars die een ommetje dienen te maken. Ik wacht hier op een trein die naar Ede onderweg is.
Een van de aardige bijkomstigheden van een spoorwegovergang is dat je nog wel eens een ouderwets spoorhuis aantreft, inclusief nummer op het huis. Zo ook hier. Aan de gene zijde van het spoor verlaat ik de route en sla links af. Langs het spoor ga ik op weg naar het NS-station van Ede-Wageningen (zo lijkt het net of het universiteitsdorp Wageningen ook een station heeft). Het is een lang en rustig pad.
Aan de overzijde van het spoor zie ik de restanten van het grote fabrieksterrein van ENKA. De vier grote letters zijn duidelijk zichtbaar op het gebouw. In feite gaat het om twee letters, de ‘n’ en de ‘k’. De ‘n’ staat voor ‘Nederlandse’ en de ‘k’ voor ‘Kunstzijdefabriek’. Van 1922 tot 2002 was de productie van kunstzijde hier aan de gang. Nu wordt er gewerkt aan een terrein voor woningbouw en werkruimten, met instandhouding van een deel van de oude gebouwen. Ik zie nog niet veel van de vernieuwde aanpak van dit terrein.
Ik kom aan op het station en wacht op de trein naar Amersfoort. Het is het fameuze kippenlijntje, tegenwoordig heeft het een andere naam: ‘Valleilijn’. Mag Ede zich al verheugen in twee stations, Barneveld doet er een schepje bovenop. Hier zijn zelfs drie treinstations. Ik trein langs het appartement van een schoonzus, ik zie haar niet zitten. Inmiddels is ook Hoevelaken (gemeente Nijkerk) de trotse eigenaar van een treinstation.
Nog even wat statistieken van deze etappe:
mijn wandelduur (inclusief pauze’s) is 2.40 uur
mijn afstand is 12.10 kilometer
mijn gemiddelde snelheid is 4.55 kilometer per uur
De volgende etappe (en dat is nummer 12) gaat van Ede naar het NS station van Lunteren. Op papier is deze route 14 kilometer.
Voor meer informatie over deze wandelgids en dergelijke gidsen, klik hier onder op Gegarandeerd Onregelmatig.
Willems Wonderlijke Wandelingen 