Tijdens het ochtelijke uitlaten van Hond besluit ik om handschoenen mee te nemen op mijn aanstaande wandeltocht. Thuis ontvang ik nog enkele tips van mijn persoonlijk styliste en daar ga ik ook mee aan de slag. Zo kan ik op goede wijze verwarmd aan de barre tocht van vandaag beginnen.
Eerst met de bus, daarna met de trein naar Apeldoorn, daarna met de bus naar de Echoput. De tocht kan beginnen.
Wanneer ik de oude weg tussen Apeldoorn en Amersfoort oversteek kom ik meteen in gevaarlijk gebied. De Duitsers hebben aan het einde van de Tweede Wereldoorlog enorme hoeveelheden munitie hier in de bossen achter gelaten. Ik ben gewaarschuwd. Ik sta op scherp. De vraag is nu: haal ik ongeschonden Beekbergen, het eindpunt van vandaag?
Ik ben meer bordjes met een waarschuwing tegen gekomen. Maar nergens zag ik iemand aan het werk om de munitie op te graven en te verwerken. Op het bordje staat dat het werk zeker enige jaren in beslag zal nemen. Ik vermoed dat het inmiddels wel een decennium geleden is dat de opruiming begon. Het is nu stil. Geen ontploffing.
Dwars door de bossen zet ik koers naar het verscholen dorp Hoog Soeren, midden in het Kroondomein. Later op mijn route, in een volgende etappe, hoop ik door Laag Soeren te komen. Het tekent de enorme hoogteverschillen op de Veluwe.
Enige kunstzinnigheid kan het dorp niet ontzegd worden. Langs de weg kom ik dit beeld tegen.
Het is Paula die ik tegenkom. ” Paula in kamerjas” is een beeld van Marie-Thérèse Marguerite Jeanne (“Maïté”) Duval (Renazé, 26 maart 1944, nu woonachtig in Zutphen). Ik weet niet of het vaak voorkomt in Hoog Soeren dat jonge dames in kamerjas buiten lopen. Enig zoeken op internet levert het beeld op dat er blijkbaar meerdere exemplaren van dit beeld zijn. Paula staat ook in Lochem, verder heeft zij ook haar intrek genomen in de beeldentuin van Museum de Fundatie bij Kasteel Het Nijenhuis in Heino/Wijhe. Ook staat Paula te dagdromen bij het Medisch Spectrum Twente in de oude textielstad Enschede.
Paula loopt wat af in kamerjas.
Wanneer Paula even om haar heen kijkt ziet zij ook het kleine kerkje in het dorp. Het is één van de preekplaatsen van de Protestantse Kerk in Nederland. Het is al weer heel wat jaren geleden dat ik daar een keer ben voorgegaan, in een trouwdienst.
Ik loop door de kleine dorp, passeer de voormalige lagere school, steek een asfaltweg over en kom op de Molenweg, althans dat staat in mijn routeboek, maar ik zie geen naambordje staan. Wat ik wel zie staan zijn twee reeën, zij hebben mij eerder gezien met hun vier reebruine ogen en zijn snel verdwenen in het bos.
In de omgeving van Apeldoorn wordt veel gewandeld. Dat betekent meestal ook een overvloed aan allerlei wandelroutes, al dan niet bewegwijzerd. Dit bordje geeft aan dat ik achter Berg & Bosch loop.
Van dit gebied achter Berg & Bosch loop ik verder naar dat andere bos, ‘Orderbos’. Ik blijf op veilige afstand van de vele sportvelden die een plek hebben gevonden aan de rand van het bos. Op één van die velden ben ik mijn voetballoopbaan begonnen, bij CSV Apeldoorn. Ik herinner mij nog een prachtig doelpunt dat ik op het hoofdveld scoorde, weliswaar een eigen doelpunt, maar het was wel een doelpunt.
Op veel plaatsen worden allerlei spoorovergangen afgesloten of vervangen door een tunnel. Allemaal ten dienste van de veiligheid. Hoe lang zal deze overgang over het spoor tussen Amersfoort en Apeldoorn nog begaanbaar zijn?
Vandaag is een echte bosdag. Ik wandel van het ene bos naar het andere. Ik kom zelfs terecht in mijn eigen bos.
Bij mijn bos steek ik de A1 over. Het is de tweede keer op mijn meerdaagse tocht dat ik een snelweg oversteek. Bij de eerste keer ging het om de A50. Er zullen nog vele oversteken volgen.
Aan de overkant van de A1 neem ik een korte pauze op een bankje bij de ingang van het ontwenningscentrum De Wending. Zo te zien een project van het Leger des Heils. Bij het bankje zie ik dat de ontwenning geen gemakkelijk proces is, de grond ligt bezaaid met peuken.
Via een volgend (particulier) bos kom ik bij de Kooiberg, waar een natuurcamping is. Ik zie er niets van, behalve dit oude pomphuisje. Ook op een natuurcamping hebben mensen graag water.
Even voorbij deze plek kom ik op het onderstaande pad. Er staat op het bordje verder niets over betrokkene, naar wie dit paadje in het bos is genoemd. Waarschijnlijk gaat het hier om Rutger Dirk Bécude (1933 – 2007), die woonde te Ugchelen.
Hondenwandelaars in de omgeving van Apeldoorn kunnen hun hart ophalen, want op veel plaatsen die ik vandaag bewandel is er de gelegenheid om de hond los te laten lopen. Het Leesten heeft een groot gebied voor honden. Duidelijk wordt op plaatjes aangegeven waar de riem van de hond is te vinden en waar de hond in gestrekte draf mag gaan ( de hond loopt wel de verkeerde kant uit).
Mijn overgrootvader Hols werkte in de buurt van Het Leesten als boswachter. In een berichtje in de krant las ik dat hij in de dertiger jaren van de vorige eeuw op Het Leesten vier vossen had dood geschoten. Toen een nobele daad. Nu loop je de kans een politieke partij achter je aan te krijgen.
Het gebied tussen Ugchelen (het dorp van overlevende en overleden familieleden) en Beekbergen is ook weer een fraai bosgebied. De wegen gaan een beetje op en af. Ik loop ten zuiden van Het Spelderholt, dat vroeger een beroemd onderzoekscentrum was voor pluimveeonderzoek. Tegenwoordig heet het ‘Parc Spelderholt‘. Hier werken en leren jongeren met een beperking. De jongeren wonen intern en volgen hun opleiding aan de Academie en lopen stage op het Parc, waar ook een hotel is en een kasteel.
Na het bos loop ik langs maisvelden en bereik ik in Beekbergen de Arnhemseweg. Bij de bushalte wacht ik een kwartier en eet een boterham. De volle bus komt uit Arnhem en brengt mij langs het oude huis van tante Jet en ome Jeen. Tante Jet was verloskundige in het dorp en heeft zo bijgedragen aan de groei van Beekbergen.
One Jeen stond op zijn hoge leeftijd er op om mij de Arnhemseweg te helpen oversteken wanneer ik als jochie weer naar huis in Apeldoorn fietste. Toen dacht ik al dat het veiliger was wanneer hij niet de weg overstak. Het was niet veilig, maar wel heel vriendelijk.
Nog even wat statistieken:
mijn wandelduur (inclusief pauze’s) is 4.11 uur
mijn afstand is 20.04 kilometer
mijn gemiddelde snelheid is 4.79 kilometer per uur.
De volgende etappe (en dat is nummer 6) gaat van Beekbergen naar Loenen.
Voor meer informatie over deze wandelgids en dergelijke gidsen, klik hier onder op Gegarandeerd Onregelmatig.
Willems Wonderlijke Wandelingen 