Ik volg nauwgezet de route van de bus die mij van Apeldoorn naar het startpunt van mijn volgende etappe zal brengen. In Heerde gaat de bus over een rotonde en ik verwacht dat de chauffeur de eerste afslag zal nemen om zo ten noorden van Heerde uit te komen. De chauffeur neemt echter de tweede afslag en gaat naar de A50 toe. Dan heb ik toch de verkeerde bus genomen, denk ik. Iedereen in de bus blijft rustig. Vlak voor de A50 maakt de chauffeur een afslag naar links, steekt de bus naar achteren en rijdt de weg terug, naar de bewuste rotonde. Daar neemt hij de juiste afslag.
Ik stap uit op de Groteweg, deel van de oude weg tussen Apeldoorn en Zwolle. Doorgaans een drukke weg, maar nu lijkt het een oase van rust. Ik loop een eindje terug en ga rechtsaf de Veldweg in. Hier begint de tweede etappe, die in het routeboekje een ‘bergetappe’ wordt genoemd, met drie cols.
Nu zal het wel meevallen met die bergen en die cols, maar het is wel een bosetappe. Al gauw ga ik het Zwolse bos in en vandaar is het bijna de gehele route door bos en over hei.
Het eerste stukje hei ligt aan de voet van de Tonnenberg. Gelukkig hoef ik deze hoge heuvel niet op, maar ga ik onderlangs de voet van deze berg. Opvallend is dat hier veel honden loslopen, mooi, dat je hier zo kunt lopen met de hond en velen maken hier gebruik van.
Van de hei gaat het via de Kamperklippen weer door bos en ik kom uit bij de plek (vlak bij de A50) waar de bus rechtsomkeert maakte.
Ooit heb ik in de jaren negentig het Maarten van Rossumpad gelopen. Ik kan mij niet herinneren dat ik hier langs ben gelopen in de lang vervlogen jaren. Het gaat hier om een pad ter nagedachtenis aan de veldheer van Gelre (ca.1490-1555), niet te verwarren met Maarten van Rossem, aan wie een wandelpad niet besteed is, vermoed ik.
Ik steek de A50 over en kom bij het Heerderstrand (met de bijpassende toegangshekken voor auto’s). Wat belangrijker is dat ik nu zicht krijg op de tweede berg van de dag: de Ossenberg.
Op een bankje bij het Heerderstrand neem ik mijn eerste pauze. Ik drink een kopje thee, eet een boterham en geniet van de rust.
Omdat de natuur alleen niet voldoende is voor een wandelaar zijn hier nog enkele beelden geplaatst aan de oever en in het water.
Op enige afstand passeer ik de Putjensberg, de top is waarschijnlijk in nevels gehuld, want ik kan de top niet ontwaren. Even verder kom ik bij het heidegebied dat al bij de Renderklippen hoort, hier heet het gedeelte ‘De Paraplu’ .
Een apart geval is het Pluizenmeer, een plas water in het bos. Een paar jaar geleden waren we hier met de fiets, de meeste infoborden zijn inmiddels weg gehaald. Oook extra versieringen zijn nu niet meer te zien. Ook van de natuur zo als die is valt te genieten.
Op de Renderklippen is een schaapskooi, daar vlakbij is een verhoogd platform met daar onder een kleine tentoonstelling om op de hoogte te raken van de omgeving. Op het platform neem ik een korte pauze, terwijl buiten de regen voorzichtig naar beneden komt.
Bij een schaapskooi hoort een schaapskudde (om over een herder maar niet te spreken) en die kudde kan ik ook nog in de verte zien.
De Renderklippen zelf is een langgerekte heuvelrug (ja, dat staat er echt!). Boven op die rug loop ik verder met mooie uitzichten over de heidevelden. Ik kom uit bij de Dellenweg. Daar passer ik het hertenkamp, recht tegenover dit kamp steek ik de weg over en ga daar het bos in.
Daar gaat het mis, ik loop nog een paar keer heen en weer om de juiste weg te vinden. Met de kaart in het boekje kom ik niet verder. De verbinding met het internet laat mij in de steek. Ik besluit om het pad waar ik op sta maar af te lopen en ik kom uit bij de Vijverlaan, steek deze laan over en na enige tijd kom ik bij een doorgaande weg, gezien de hoeveelheid verkeer. Het blijkt de Dellenweg te zijn. Ik loop een eindje richting Epe en sla dan af in westelijke richting, zo kom ik via de Bosweg en de Lariksweg weer op de route. Dan heb ik wel een gedeelte van Epe doorlopen waar kapitale villa’s in het bos staan. De Jagerstee laat ik rechts liggen. Ik kom uit op de Officiersweg, een stukje naar het westen en dan links af de Dorpervelderweg.
Wanneer ik bij de Tongerenseweg uitkom verlaat ik daar de route en loop naar Epe, ik passeer Landgoed Kolthoven (bouwjaar 1914) en nader zo de bebouwde kom van het lieflijke dorp Epe. Daar wacht ik op de bus naar Apeldoorn.
Het is weer een mooie tocht geworden. Het is goed wandelweer geweest, met twee keer een lichte regen, maar niet hinderlijk. In de bossen is wel goed te zien dat het de afgelopen dagen flink heeft geregend.
Door het enigzins ronddwalen heb ik een flinke afstand gelopen, meer dan ik had gehoopt (!). Ik heb 18.9 kilometer geklokt (en dat is exclusief een deel waarop ik mijn Endomondo-systeem niet aangezet had).
De volgende etappe is van Epe naar het centrum van Vaassen.
Voor meer informatie over deze wandelgids en dergelijke gidsen, klik hier onder op Gegarandeerd Onregelmatig.
Willems Wonderlijke Wandelingen 