Met de trein naar Apeldoorn en dan verder met de bus, die me naar het centrum van Epe brengt. Daar begin ik met inlopen, want het duurt een half uur voordat ik lopend bij het punt gekomen ben waar ik bij de tweede etappe van de route ben af gegaan. Tijdens dit halve uur is het droog en het miezert, de lucht is betrokken.
Ik ga van de Tongerense weg linksaf de Rauwenhoffweg in. Nu denkt u: Rauwenhoff? Waar moet ik die naam van kennen? Er moet uiteraard niets, maar je zou de naam kunnen kennen vanwege het modernisme in de vaderlandse theologie in de negentiende eeuw. Lodewijk Willem Ernst (Willem voor intimi) Rauwenhoff was theoloog en hoogleraar aan de oudste universiteit van ons land, die te Leiden. Een van zijn vele nevenactiviteiten was betrokkenheid bij het Nederlandsch Zendelinggenootschap (NZG). De man leefde van 1828-1889.
Maar waarom een straat tussen Epe en Tongeren in naar Rauwenhoff genoemd? Laten we even terug gaan in de tijd. De grootvader van onze Willem was Jan Hendrik Rauwenhoff (1730-1815), deze was advocaat bij het Hof van Holland (te Amsterdam) en later burgermeester van Elburg. Deze Jan Hendrik trouwde met Cornelia Maria de Meester (1733-1795), deze jongedame bracht landgoed Tongeren mee (dat waren nog eens tijden!). De kleine Willem en later de grote en getrouwde Willem bracht veel tijd door op landgoed Tongeren. Nog steeds is landgoed Tongeren eigendom van nakomelingen van het echtpaar Rauwenhoff – de Meester. Al deze info heb ik uit een boek uit 2003 over Willem Rauwenhoff dat ik op één van mijn planken heb staan. Dat boek heb ik ooit aangeschaft omdat ik studie maakte van het Nederlandsch Zendelinggenootschap.
Wie Koe was weet ik niet, daar heb ik geen verdere informatie over kunnen vinden.
Wat het weer betreft: het is een afwisseling van miezeren, regen en droogte en bewolkte luchten. Deze paarden maken zich er niet zichtbaar druk over.
Het buitengebied van Epe staat vol met bungalowparken, vakantiehuisjes en aanverwante zaken, zoals bijbehorende horeca. Zelfs een trekkershut is niet vergeten.
Voorbij Schaveren kom ik uit de bossen en bungalows en meer in een deels open gebied en deels bebost gebied. Bij de ingang van een bosweg staat op de linkerpaal ‘Het’ en op de rechterpaal ‘Loo’.
Even verderop langs een pad door de bossen tref ik dit bovenstaande bord aan en ik vraag mij af of het gebied toen ook bebost was, omdat ik vermoed dat veel wapendroppings in open gebied waren. De stichting Broken Wings is een vrij jonge stichting die allerhande activiteiten organiseert om de geschiedenis van de tweede wereldoorlog levend te houden.
Onder een paar bomen vind ik een redelijk droog plekje voor mijn tweede luchpauze. Ik heb inmiddels ongeveer tweederde van de tocht er op zitten.
Het fenomeen Bed & Breakfast is mij bekend, het fenomeen Bed en Stal nog niet. In het buitengebied van Vaassen kom ik dit bord tegen, achter het huis zie ik meerdere paardenstallen. Ik neem aan dat bij het ontbijt paardenrookvlees wordt geserveerd.
In een klein bosgebied bij Vaassen (bij camping De Helfterkamp) is het weer even zoeken, maar wanneer ik deze paddestoel (ze zijn gelukkig nog niet bezweken onder het geweld van fietsknooppunten) zie, weet ik dat ik goed zit/loop.
Via een oude wasserij sla ik af naar De Cannenburgh. Het is duidelijk dat ik niet alleen De Cannenburgh nader, maar ook Paleis Het Loo, want de namen van de wegen worden koninklijk.
Eerst de Emmalaan, 
dan aan het einde linksaf de Koninginneweg op,
om kort daarna rechts af te slaan om over de Prins Bernardlaan te lopen.
Inmiddels heb ik een blik kunnen werpen op het terrein rond De Cannenburgh. Het terrein is in de jaren 2007 – 2010 in oude luister hersteld.
Vanaf de Prins Bernardlaan krijg ik mooie uitzichten op het kasteel en het goed er om heen.
Rechts af slaan om langs het oude erf van Maarten van Rossum te lopen.
Deze man heeft even een pauze genomen, na een flinke wandeling.
De watermolen die aan de linkerkant van het smalle pad ligt is in werking en het schoepenrad draait rond.
Door de aanpak van het erf is er meer ruimte gekomen en beter zicht op het kasteel.
Dit smalle pad is geschikt voor wandelaars en fietsers. Niet allebei tegelijk, dus consideratie met je medeweggebruikers is wel gewenst.
Een laatste blik op het kasteel, met de brug over de gracht.
Vanaf het kasteel sla ik linksaf en loop naar het centrum van Vaassen. Op het kruispunt ga ik weer naar links om even bij de bushalte te kijken hoe laat de bus naar Apeldoorn vertrekt. Wat blijkt? De bus zal binnenkort vertrekken, ik zie hem al aankomen.
Nog even wat statistieken:
mijn wandelduur is 3.09 uur
mijn afstand is 16.37 kilometer
mijn gemiddelde snelheid is 5.19 kilometer per uur.
De volgende etappe gaat van het centrum van Vaassen naar de Echoput.
Voor meer informatie over deze wandelgids en dergelijke gidsen, klik hier onder op Gegarandeerd Onregelmatig.
Willems Wonderlijke Wandelingen 