Netwerkwandeling Dieren

Het paaltje staat strategisch opgesteld aan de voorzijde (of is het de achterzijde?) van station Dieren. Er is de afgelopen jaren flink gesleuteld aan het station om het bereikbaar te maken voor auto’s, fietsen en wandelschoenen. Nu sta ik bij het paaltje van Wandelnetwerk Veluwe. Nummer 92 staat erop, een verwijzing naar het knooppunt. Veel knoop is het (nog?) niet, want er is maar één richting waar het wandelnetwerk mij naar verwijst. Ik ga naar knooppunt 22 op mijn zelf geknutselde wandeling. Al snel word ik ingehaald door een echtpaar met wandelschoenen en rugzakken en goede moed. Zij blijven voor mij uit wandelen, langs knooopunt 22, de slagboom van Hof te Dieren, de volkstuinen, het pad tussen de velden door, tot de Carolinaberg. Landgoed Hof te Dieren heeft een eeuwenoude geschiedenis. Vanaf 1219 was het in handen van een Duitse Orde. Na enkele eeuwen kocht een prins van Oranje (Willem II) het landgoed in 1647. Zijn opvolger, stadhouder prins Willem III, die bijkluste als koning van Engeland, ging verder aan de slag met het landgoed, hij bouwde en jachtslot op de plaats van het huis. Het jachtslot en het verder ontwikkelde landgoed kreeg bezoekers vanuit geheel Europa. Mensen van stand kwamen af op de roem van Willem III en zijn bijbehorende feesten en partijen. Tijdens de Franse overheersing brandde het jachtslot af toen er Franse militairen waren gelegerd. Een licht ontvlambaar volkje. In 1820 kwam er een grote verandering op het landgoed. De eigenaresse van landgoed Twickel in Twente, Marie Cornélie gravin van Wassenaer Obdam, kocht in 1820 een deel van het landgoed Hof te Dieren. Tot op de dag van vandaag is Hof te Dieren onderdeel van landgoed Twickel.
Inmiddels ben ik aangekomen bij de Carolinaberg. Bij deze 50 meter hoge heuvel komen dertien lanen bij elkaar. In de loop der jaren is één laan verloren gegaan. Carolina was een dochter van Willem III en zijn vrouw Anna van Hannover. Een rechte weg van deze Carolinaberg gaat in westelijke richting naar de iets hogere Prins Willemberg (genoemd naar een broer van Carolina. Dit was Willem V, oftewel Willem Batavus, 1748-1806). Het lanenstelsel bij de Prins Willemberg kent ook een bijzonder structuur. Midden op de berg van Carolina staat een rode beuk met een bankje rondom de beuk. Hier verlies ik het mij vooruitschrijdende echtpaar.

Bos, bos, bos en voor de verandering nog meer bos en ik verveel mij geen moment. Ik loop door de Nieuwe Plantage, ooit aangelegd door Koningin Anna, die toen inmiddels weduwe was geworden. Ik neem aan dat zij niet alle bomen zelf heeft aangeplant op de Nieuwe Plantage. Dan door het gebied van Hagenau. Door de naam ‘Hagenau’ komen we weer terecht bij onze Oosterburen. In Hagenau was een bosbouwopleiding, waar de toenmalige eigenaar Marinus Eliza Havelaar had gestudeerd. Hij was geen broer van Max, maar een koopman uit Rotterdam. Hij was in dit gebied voortvarend aan het werk gegaan. Op het landgoed was geen landhuis, maar wel een huis voor een boswachter. Wanneer ik bij knooppunt 74 ben ga ik naar het zuiden. Wanneer ik aankom in de buurt van de Carolinahoeve begint het zachtjes te regenen. Ik besluit om fluks mijn regenbroek aan te doen. Mijn ervaring is dat ik te vaak te lang doorloop in de regen voordat ik mijn regenbroek aantrek. Dan is mijn broek al nat. Dat zal mij dit keer niet overkomen. Wanneer uik mijn regenbroek aan heb, de rugzak opgehangen heb is de regenbui net voorbij gedreven. De luchten zijn betrokken met donkere elementen. Ik houd de broek maar aan.

De eerste gasten zijn de Carolinahoeve al binnen gegaan. Deze mooie plek is dagelijks geopend en alleen te bereiken voor wandelaars en fietsers (nou ja, sommige bevoorrechte mensen kunnen er wel met een auto komen). In 1851 wordt de hoeve gebouwd in opdracht van Anna uit Hannover, de hoeve wordt genoemd naar haar eerdergenoemde dochter, die al een heuvel had. Al in 1900 zijn hier pannekoeken te verkrijgen voor hongerige wandelaars. In 1911 komt de hoeve in handen van Natuurmonumenten. Beroemdheden als Wim en Corry kan, Simon Carmiggelt en zijn vrouw, kwamen hier vaak. Nog steeds is dit een prachtige plek om te vertoeven tijdens een wandeling of fietstocht. Ik loop verder en kom op een smal laantje met oude bomen, het pad gaat omhoog en dan een scherpe afdaling. De hele wandeling kenmerkt zich door dalen en stijgen (voor Nederlandse begrippen) en dat doet goed. Tijdens de afdaling kom ik een man en vrouw tegen die pratend en glimlachend de heuvel (de Noordberg?) beklimmen. Via een omtrekkende beweging kom ik langs een oude boswachterswoning. ‘De Haverkist’ staat er op een muur, vergezeld van een bijpassend hertengewei. In mijn jongste jaren hingen er bij ons thuis ook hertengeweien, een erfenis van mij opa, die boswachter/jachtopziener was, evenals zijn vader en diens vader en …. De naam “De Haverkist” werd aan de woning gegeven door de kleurrijke paardenman Daan Modderman, die deze woning vanaf 1938 huurde van Natuurmonumenten. De woning staat aan de rand van de Onzalige Bossen. Van de haverkist ga ik terug naar het terreinn rond de Carolinahoeve en dan ik naar de Lappendeken. Onderweg zie ik een passend bankje voor een pauze met thee en brood. Een echtpaar komt langs en wij groeten elkaar en raken aan de praat. Zij verblijven in Hotel Rhederoord en zijn wandelend op weg naar de Carolinahoeve. Zij genieten van hun verblijf en de omgeving. In de Lappendeken is een parkeerplaats. Dat zou het aantal wandelaars hier kunnen verklaren. Ga nooit te ver van een Parkeerplaats!! Ik ga op weg naar Dieren over de Oude Arnhemseweg. Het getal der wandelaars wordt minder. Het aantal bomen in de Middachter Bossen niet. Door Krobsloo en dan na het zandpad komt er bij de Schapenberg ineens een voorraad betonplaten op mijn weg. Dit is de weg! Bij elke betonplaats denk ik aan die oude Veluwse schelpenpaadjes, met dat knisperend geluid onder mijn voetstappen of mijn fietsband. Ik ontmoet middagpauze wandelaars, die uit Dieren komen. Ik ga er naar toe, langs de volkse tuintjes en de brandweerkazerne en dan is daar knooppunt 92.

Dieren heeft mij het hof gemaakt.

Dieren – Netwerkwandeling Dieren – 16 kilometer