Noaberpad (2) – Wedde naar Bourtange

De trap af.
Maar waar is de trap?
Die zat toch achter deze deur?
En dan links naar de badkamer.
Maar daar is ook niets te zien.
De ruimte waar ik ben vult zich met mensen.
Ik zoek verder, maar heb geen idee welke kant ik op moet.
Alle deuren zijn anders dan gisteravond.
Toen wist ik de weg in dit oude huis.
Wat doen al die mensen hier?
Hebben die hier ook overnacht?
Langzaam word ik wakker.

Op de tast vind ik het knopje van de lamp boven mijn hoofd. Ik word wakker in Wedde. De slaapkamerdeur open en achter mij dicht. De trap af, de deur onder aan de trap open. Dan de tweede deur links. Hier is de badkamer. Alles is nog zo als gisteravond. Kraan, spiegel, douche, toilet, een behaaglijke temperatuur, mijn droge (dat is nieuw) wandelkleren aan het droogrek aan de verwarming. Het is er allemaal nog, zoals toen ik het gisteravond verliet.
Eenmaal weer boven pak ik mijn rugzak in. Binnenkort maar een paar extra waterdichte zakken kopen om mijn spullen in te doen. Trap af, deur open en achter mij dicht, eerste deur links, daar is de eetkamer en is de tafel smaakvol gedekt voor mij. Ik krijg een heerlijk rustig en uitgebreid ontbijt, mijn thermosflessen worden gevuld met heet water en ik laat er theezakjes in bungelen en sluit de flessen. Warm drinken onderweg, met wind en regen. Alles naar wens, is de vraag van mijn gastvrouw. Alles naar wens. Ik zie het buiten langzaam licht worden.
In de gang wachten mijn modderschoenen en ik haal de natte proppen Volkskrant uit mijn schoenen. Links aan. Rechts aan. De rugzak om. Routeboekje in mijn linkerhand. Mijn gastvrouw schuift het gordijn voor de deur weg en opent de oude deur. Ik stap naar buiten en wij nemen afscheid. De deur valt achter mij dicht en ik loop de tuin uit. Op het pad dat ook naar Huis te Wedde leidt schakel ik mijn apparatuur in. Mijn route wordt opgenomen. De route heb ik digitaal beschikbaar. Ik kan gaan.
Dan hoor ik een stem achter mij. Het is mijn gastvrouw die mij roept terwijl zij in elke hand een thermosfles heeft. Ik ben blijkbaar nog niet helemaal wakker. De flessen gaan in de buitenvakken van mijn rugzak en ik ben dan nu helemaal gereed om op pad te gaan. Ik steek de Westerwoldsche (of is het hier al de Ruiten?) Aa over en sla af naar links, na een 100 meter kan ik de wildernis van Wedde al in gaan. Mijn pad zal een tijdje de slingerende Aa volgen, maar al gauw stuit ik op een probleem. De Aa staat op deze plek in open verbinding met een sloot, verdiept in het landschap. In andere tijden zal je hier wel met droge voeten doorheen kunnen. Ik loop nog even langs de sloot, maar een mogelijkheid om deze rietsloot te doorkruisen zie ik niet. Dan maar terug naar de Kempkebosweg. Op de terugweg word ik aangesproken door een dame op een fiets, terwijl ik haar net opmerkzaam wilde maken op de sloot met toebehoren. Zij vraagt naar haar twee hondjes die zij kwijt is. Zij erkent dat het niet de slimsten onder de honden zijn en hoopt dat de beestjes de weg naar huis terug kunnen vinden. Honden en vrouw wonen nog maar een paar maanden in Wedde. Ik hoop voor alle drie dat zij de weg naar huis kunnen vinden.
Bij de Engelkensbrug in Wessinghuizen pak ik de route weer op. Het pad slingert verder door het dal van de Ruiten Aa. Volgens mijn gastheer en gastvrouw is de route van Wedde naar Bourtange zeer fraai. Tussen wind en regen door zie ik inderdaad fraais in het landschap. De regen zal het gebied goed doen. Na Ter Wupping steek ik het Mussel-A-kanaal over en dan slinger ik verder dal het Ruiten Aa-dal. Vlak voor het oude en goed bewaarde dorp Smeerling word ik geacht de Onstweddeweg te kruisen. Iemand heeft bedacht dat het leuk is om dat onder de brug door te doen, pal naast de Ruiten Aa. Ik kijk het even aan. De eerste helft van het smalle voetpad naast de Aa ligt onder water, de tweede helft heeft het hoofd boven water kunnen houden. Dit laatste hoop ik ook, wanneer ik net voorzichtige stappen het laagje water in ga. Ik haal de overzijde, vandaar ga ik de brug over en loop Smeerling binnen. Gastvrij Smeerling, maar de deuren zijn gesloten, zelfs het centrum van Natuurmonumenten is dicht.
De Ruiten Aa stroomt verder en ik wandel in het afwisselende stroomgebied. Het Metbroekbos ga ik in. Hier lopen in andere tijden van het jaar Lakenvelders. Nu zijn zij in geen velden of wegen te bekennen. Ik zie Vlagtwedde aan mijn horizon. Bij het altijd bruisende Ellersinghuizen kom ik op minder bemodderde paden. Onder een boom langs de onverharde weg staat een bankje. Tijd voor een pauze. Gelukkig heb ik de thermosflessen met warme thee. De regen komt nog steeds naar beneden, veel keus is er ook niet, zei Isaac Newton al. Aan de overzijde van de weg passeert een man, even later gevolgd door een hondje. Het hondje steekt de weg over en snuffelt aan mij schoenen. ‘Doet-ie anders nooit!, hoor ik tussen de regenslierten door.
Ik schud het ‘stof’ van mijn schoenen en ga verder in de buurt van de Ruiten Aa. Ter hoogte van de Oosteresch is de route gewijzigd, dwars door een weiland ga ik naar het water dat ik even volg en dan wijkt de route af van de Aa en gaat bijna rechtstreeks naar een Rustpunt (gesloten!!), om vandaar weer naar het water te gaan. Ik stap over een hek van prikkeldraad om mijn pad te vervolgen. Het is hier prachtig, met stromende waterwegen, bruggetjes, verborgen plekjes. Bij Hoornakkers (tegenover Ronde Akkers) zie ik een groepje reeën lopen en grazen. In deze contreiën verlaat ik de Ruiten Aa en ga ik zoek naar ander water.

Dat andere water vind ik in het Ruiten Aakanaal (geen Schoppen Aa, of Harten Aa). Dit kanaal volg ik in noordelijke richting tot ik uitkom bij de Bourtangersluis. Deze sluis steek ik over en dan kom ik bij het Bourtangerkanaal, die wel iets met het oude vestingstadje Bourtange te maken zal hebben. Dit kanaal volg ik eerst aan de noordelijke zijde, dan kom ik via een mooie hoge voetgangers- en fietsersbrug aan de zuidzijde van hetzelfde kanaal. Een wegwijzer van het Noaberpad wijst drie kanten uit. Heen en terug en een route om de vesting te vermijden (blijkbaar zijn er mensen die dit willen en faciliteert Bourtange dit verlangen). Ik passeer de jachthaven van Bourtange waar zich drie gemotoriserde vaartuigen bevinden. Er is nog ruimte over. Anders is het weer wachten tot november voor de intocht van Sinterklaas. Bij de bushalte Bakovensweg ontdek ik dat ik de bus naar Winschoten net heb gemis. De volgende bus gaat over een klein uur. Ik overweeg om de route van het Noaberpad door en bijna rondom Vesting Bourtange nog mee te pakken, maar besluit toch maar om in het tegenoverliggende bushokje te gaan zitten. Wanneer ik net zit schijnt de zon. Het kan dus wel!!

Noaberpad (2) – Wedde naar Bourtange – 35 kilometer