Kasteelwandeling Huis Zypendaal

Zypendaal: de vroege zon is al voorbij maar het Huis staat te stralen in de zon.
Een vrouw in korte broek en shirt komt op hoge snelheid voorbijwandelen. Bij één van de hekken van het Huis staat zij stil en duwt tegen het hek. Het hek geeft niet toe en na nog een paar keer proberen geeft de oudere vrouw het op. Deze vorm van mini-agressie zie ik vaker. Mensen proberen van alles omver te duwen. Meestal zonder enig resultaat. Hebben zij thuis geen hek om hun balkon?

Wandellief en ik beginnen aan onze laatste Kasteelwandeling uit de gids van Gegarandeerd Onregelmatig. Nu zijn onze wandelingen ook onregelmatig qua onderlinge tijdsspanne. Het is al vele weken dat wij onze voorlaatste Kasteelwandeling hebben gelopen. Er stond aanvankelijk een stadswandeling in Utrecht op ons programma, maar Wandellief gaf toch de voorkeur aan een lange wandeling over landgoederen, door beukenlanen, over dekens van bladeren, zonnestralen op vallend gekleurd blad. Wie ben ik om dan te zeggen: Kom laten wij de binnenstad van Utrecht onveilig maken! Dat kan altijd nog op een regenachtige dag met een snijdende wind. Het eerste deel van onze wandeling is druk bezet met honden die zich voortbewegen op zeer verscheidene wijzen. Er zijn honden bij waarvan ik verwacht dat die elk moment in elkaar kunnen zakken. Een vrouw op de fiets vergezelt een blaffende hond die vol enthousiasme van voor naar achteren rent. Een jonge vrouw heeft een hondje bij zich van 10 weken. Het beestje, een echte Jack Russell, komt nauwelijks boven het bladerdek uit. Hij staat met zijn voorpootjes op de linkerschoen van zijn bazin om enig zicht te hebben. Wij steken een asfaltweg over en komen in het leefgebied van de Schaarsbergenaars. Hier ligt een dik bladerdek. Een man met hark en bezem en bats komt ons tegemoet. Hij gaat toch niet al deze paden ontdoen van gekleurde bladeren? Wanneer ik vgoor de zekerheid nog even achterom kijk zie ik hem heel voorzichtig van het pad afgaan. Schaarsbergen herbergt raadselen. Even verderop slaan wij een hoek om, daar ligt een vrouw in het bladerdek. Haar tas staat tegen een boom. Slechts haar camera met lange lens doet vermoeden dat zij aan het werk is. Door de herfstlaan komt een gezelschap van zes personen hand-in-hand langzaam op de camera af. Opa en oma, twee van de volgende generatie en dan twee kleinkinderen. Komt er een huwelijksfeest aan? Aan de rand van Bakenberg (niet te verwarren met de Bakenberg tussen Apeldoorn en Hoenderloo) steken wij over bij de warme broodbakker en gebaktotstandbrenger. Wij kijken even voor het raam, snuiven de geuren op en geven dan ruimte aan een drietal wandelaars dat naar binnen wil. In Bakenberg wonen ruim duizend mensen, maar wij hebben hen niet allemaal gezien. Wij gaan het Lage Erf op en dan is de situatie veranderd. Het wandelpad is opgeschoven naar rechts, langs een serie gloednieuwe huizen. Gelukkig raken wij niet veel uit de koers. Nog even en dan zijn wij in de buurt van Landgoed Groot Warnsborn. Wij gaan niet langs de voorkant, maar langs de achterkant, waar wij kennismaken met het Klompenpad Schaarsbergenpad. Een bruggetje over en dan verder langs een groep prachtige Lakenvelders. Even verderop staat een bankje, in de zon. Wanneer wij het bankje zien, zitten er nog mensen op. Maar wanneer wij naderen, maken zij zich haastig uit de voeten. Een heerlijke plek, in de zon, met een enkele voorbijganger, en een bruine bol met kas in de hand.

Op dit landgoed lopen wij over fraaie paden. Wij steken de drukke N224 over en komen op een ander landgoed. Ditmaal is het Boschlust. Voordat wij de Schelmseweg oversteken passeren wij een houten theekoepel. Wij hebben zelf thee bij ons dus er is geen noodzaak om aan te bellen . Er staat een auto voor de deur en er wordt iemand binnenshuis waargenomen. Het zou wat zijn wanneer iedere passant hier even aanklopt om een glas thee (naar keuze). Van Boschlust (of is het Landgoed Lichtenbeek?) stappen wij over op Landgoed Mariëndaal, alsof het niets is. Zouden in oude tijden de Boschlustbewoners de Mariëndaalbewoners hebben uitgenodigd voor een kopje thee tijdens de middaguren, wanneer het personeel werkte op het land? Na een steile afdaling maken we een afslag en dan aan onze rechterhand ééj van de ingangen van de “Groene Bedstee”. Waarom deze 300 meter lange berceau een bedstee wordt genoemd is mij niet duidelijk. Ik dacht dat het de bedoeling was om in de schaduw te kunnen wandelen, zodat de tere bleke huid niet zou worden aangetast door de zonnenschijn. Blijkbaar werden hier ook andere activiteiten uitgeoefend. De berceau is al meer dan 150 jaar oud en trekt nog steeds veel wandelaars naar buiten en dan weer naar binnen. Nu komt de zon door het gevallen bladerdek.

Op de Diependalselaan treffen wij een lange tafel en een bijpassende lange zitbank. Wij slagen er in om met z’n tweeën de hele bank in bezit te nemen. Tegenover ons ligt achter bomen Het Dorp. Velen zijn nu bezig met een lunchwandeling. Wij zijn bezig met onze lunchzitting. Langs Hoeve Klein Mariëndaal (inclusief theehuis en ezels) komen wij in de bebouwde kom van Arnhem. Over de Heijenoordseweg komen wij bij het spoor dat wij volgen tot aan het station van Arnhem Centraal. Een oudere man veegt zijn stoepje schoon van bladeren. Dat doet hij tweemaal daags. Nu heeft hij veel werk aan de bomen voor zijn huis, maar in de zomertijd zorgen de bomen voor veel koelte. Hij heeft het door. Bij het station slaan wij af en komen over oude straten en langs hoge huizen en daar is dan Park Sonsbeek. Op een bankje gaan wij even zitten en genieten van het gedruis. Moeders met kinderen, wandelende stelletjes, geparkeerde fietsen. Even verderop staat bij de zwanenbrug een ijscokar met een aanzienlijke schare liefhebbers. De route gaat niet langs of door of onder de waterval. Een omissie met de proporties van een Gelders kasteel. Gelukkig wordt in de routebeschrijving wel gewezen op deze waterval en op welk punt van de route de wandelaar dient af te buigen. Park Sonsbeek bezoeken zonder de waterval bezocht te hebben is een contradictio in terminis. Een oud Italiaans gezegde luidt dan ook: Eerst de waterval van Park Sonsbeek zien en dan sterven. Jong en oud is aanwezig bij het vallende water. Een vader probeert zijn zoontje bovenlangs te leiden, maar ik wijs het jongetje op de mogelijkheid om achterlangs de waterval te gaan. De vader probeert te lachen, het jongetje is al verdwenen om aan gene zijde boven water te komen. Dan gaan wij half om de Grote Vijver heen en volgen een waterweg, dan langs het Gouverneurshuisje en langs het Huis en dan zijn wij terug.
Een mooie herfstwandeling.

Arnhem – Kasteelwandeling Huis Zypendaal – 17 kilometer

Deze wandeling staat in :
Rob Wolfs en Wim Huijser
De mooiste kasteelwandelingen in Gelderland
Uitgeverij Gegarandeerd Onregelmatig 2021 & GLK 2021 (wandeling 12).
Deze wandelgids bestellen kan hier.