Klompenpad Stoetwegenpad

Een ochtend op pad.
Er zijn nog voldoende klompenpaden om te lopen.
Enig zoekwerk brengt mij naar een pannekoekenhuis in Driebergen-Rijsenburg, niet ver van het nieuwe stationsgebied van Dribergen-Zeist. Op de parkeerplaats is de zoektocht nog niet afgelopen, want waar staat dat informatiepaneel op hoge poten?? Dat bord blijkt te vinden te zijn, vanaf de parkeerplaats, links langs het restaurant en dan aan de rechterhand. De wandeling kan beginnen. Een weg oversteken en dan ga ik door een ijzeren poort het landgoed De Breul op. Dit afgepaalde gebied gaat terug tot minstens het jaar 1413 toen de heer van Egmond en IJsselstein het landgoed beleende aan zijn broer Willem. Met dank aan mijn verre naamgenoot wandel ik de paden op langs rododendrons en oude bomen. Ik krijg het zicht op het statige en hoekige landhuis dat dateert van 1929. Aan het begin van de tweede wereldoorlog woonde hier het oudere echtpaar Paul May en Rosi Fuld. Op 15 mei 1940 pleegden zij beiden zelfmoord. Hierna nam de bezettende macht het landgoed over.

Dan komt een laagvliegende teckel met luid geblaf op mij af. De eigenaar komt op iets lagere snelheid en blaffend naar de hond er achteraan. De hond blijft vlak bij mijn gespierde kuiten blaffend staan. Ik probeer het beestje geruststellend toe te spreken. Daar komt de eigenaar aan die omstandig uitlegt wat er aan de hand is. Hond – asiel – appel – riem – hondenlosloopgebied – hij bijt niet – en zo verder. Na enige tijd nemen wij afscheid van elkaar. De baas lijnt de teckel aan. Ik rond de vijver op het landgoed en zie vele borden van bedrijven die hier zijn gevestigd. Wanneer ik de Driebergseweg over wil steken zie ik aan de overzijde van de weg en in de middenberm scholieren staan met hun fiets in afwachting van een klein gaatje tussen twee auto om juist in dat gat een oversteek te wagen. Het is een kleine en korte oversteek, maar met de drukte van het verkeer lijkt mij het geen pretje om hier dagelijks te moeten oversteken. Gelukkig stopt een automobilist en kan een grote stroom scholieren de weg over. Op weg naar de katholieke scholengemeenschap De Breul. Ik ga de Laan van Rijnwijk in, langs een groot appartementencomplex en dan de stilte van het landelijke leven in. Aan het einde van de bebouwing en nog iets verder kan ik het Perenlaantje in. De oorsprong van de naam is niet bekend. Het zal niets met een peer te maken hebben. Het is een oude houtwal of houtkade met nog wat essenhakhout. Ik stap over op Schoonoord, een beschermd natuurgebied. Het klaphekje dat mij toegang kan geven tot dit nattige gebied wordt opengehouden voor mij door een hardloper. Door deze charmante geste raakt de loper uiteraard achter op zijn zorgvuldig opgebouwde schema. De weg brengt naar de plek waar ooit Kasteel Blikkenburg stond. Dat ‘ooit’ is al een flinke tijd geleden, nog voor mijn tijd. Geleerden vermoeden dat het kasteel werd gesticht rond 1300, door ene Van Wulven die werkte voor de bisschop van Het Sticht. Zo’n 387 jaar later werd het kasteel gesloopt. Op het terrein staat tegenwoordig een iets compactere bewoning. In 1850 werd hier namelijk een landhuis gebouwd. Alles er op en er onder (kelder?) werd ontworpen door niemand minder dan K.G. Zorcher. De naam van deze beroemde ontwerper leeft voort in heel ons land.

Het volgende landgoed dient zich al aan. Het is Wulperhorst, met een oppervlakte van 64 hectaren. Ik zal niet alle hectaren doorlopen, maar het pad dat gevolgd kan worden is meer dan de moeite waard. Het landhuis dat ik van afstand zie blinken in de zon is sionds mei 2021 een (zorg)hotel van hoge kwaliteit. Hier kun je net die extra zorg krijgen wanneer je hier woont. Geheel verzorgd wonen kan hier al vanaf € 4.500,00 per maand, dat inclusief vele zaken waaronder bier en wijn. Ik hoop nog vele jaren thuis te kunnen wonen.
Over een lang en recht pad ga ik eerst onder het spoor door, dan langs de zuivering van rioolwater, om vervolgens uit te komen bij de Kromme Rijn, die ik nog ken van het Utrechtpad. Eerst de A12 onderdoor en dan over het stille jaagpad van de Kromme Rijn. Langs de noordkant van Odijk en dan met een slingerbeweging over landgoed Rijnwijck, onder de A12 door, maar niet nadat ik eerst ben geattendeerd op de mogelijkheid dat hier ringslangen ook onder de snelweg doorgaan. Ik nader het stationsgebied van Driebergen-Zeist. Hier loopt de route op de app niet helemaal gelijk op met de veranderde situatie, maar veel mogelijkheden zijn hier niet zodat er nauwelijks kans is op verdwalen. Onder het spoor door, langs het busstation en dan via meerdere oversteken kom ik terug bij het bord op hoge poten.
Een mooie zonnige wandeling met veel groen en landgoederen. Het geluid van de A12 is goed merkbaar, maar zolang ik zelf ook gebruik maak van deze snelweg doe ik het er maar mee.

Driebergen – Klompenpad Stoetwegenpad – 11 kilometer